Δεν υπάρχει μεγαλοσύνη, αλήθεια κι ομορφιά… όπου υπάρχει βαβούρα κι επίδειξη!
«Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση», Σωκράτης, Έλληνας φιλόσοφος. «Δεν υπάρχει τίποτα πιο άθλιο από την κενοδοξία», Μένανδρος, Αρχαίος Έλληνας ποιητής. «Δε γίνεται κάποιος γελοίος με τις ιδιότητες που έχει, αλλά με τις ιδιότητες που παριστάνει ότι έχει», Λα Ροσφουκώ, Γάλλος συγγραφέας. Αβάσταχτη η ελαφρότητα της υπέρμετρης αυτοπεποίθησης, αβάσταχτη κι η έκφραση αυτής. Ποιος αληθινά όμορφος άνθρωπος εξάλλου, έχει χρόνο και δίψα, για να γίνεται ορατός και να καμαρώνει σαν «γύφτικο σκεπάρνι» για το τίποτα με μπόλικο καθόλου που έχει πλάσει για εαυτό; Ποιος πραγματικά όμορφος, καλός και άξιος άνθρωπος έχει ανάγκη να αποσπά τα βλέμματα των γύρω του με ηλιθιότητα, προστυχιά ή αυτονόητα πεπραγμένα;
Μήτηρ κάθε μικρού ή μεγάλου επιτεύγματος η επιθυμία. Για να υπάρχει αυτή η χιλιοβασανισμένη επιθυμία θα πρέπει να τρέφεται η ψυχή, το μυαλό κι η καρδιά με την κατάλληλη τροφή. Δεν μπορώ να φανταστώ, δηλαδή, άνθρωπο να ξυπνάει κάθε πρωί από μόνος του «χαζοχαρούμενος», χωρίς να έχει κάποιο λόγο για να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι του και να πράξει τα μέγιστα. Ο εαυτός μας κι οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει, μας εμπνέουν γι’ αυτά τα μέγιστα. Γεννηθήκαμε στον πλανήτη γη, για να συνυπάρχουμε, να συναναστρεφόμαστε και να μεγαλουργούμε με άλλους ανθρώπους. Αν γεννιόμασταν σε άλλον πλανήτη, φαντάζομαι πως τέτοιες δυνατότητες δε θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε, όμως σε αυτό τον πλανήτη είμαστε τόσο τυχεροί, που ζούμε για να μεγαλουργούμε ΜΑΖΙ.
Όσο κι αν το διάβασμα είναι το οξυγόνο μου από τότε που με θυμάμαι, οι σοφότερες κουβέντες που έχω ακούσει στα 32 χρόνια που ζω, έχουν ειπωθεί σε νοσοκομεία, από στόματα ανθρώπων με απέραντο πόνο. Από ανθρώπους που οι υγιείς, προβληματικοί κι απροβλημάτιστοι μαζί, αντιμετωπίζουν σαν λεπρούς, λες και υπάρχει άνθρωπος επί γης που να καλοπερνάει στο νοσοκομείο, έστω και σαν επισκέπτης. Από ανθρώπους που θρηνούν για το πένθος που θα αγκαλιάσει την οικογένειά τους, από ανθρώπους τελικά που ανακαλύπτουν την ουσία και την αλήθεια της ύπαρξής τους, με τον πιο επώδυνο τρόπο. Αυτοί οι άνθρωποι που έχουν πονέσει και θρηνήσει αληθινά, για το μοναδικό πρόβλημα που δε λύνεται, είναι οι πιο σοφοί όλων, οι πιο αξιοσέβαστοι όλων, οι πιο ταπεινά σπουδαίοι όλων.
Αυτοί οι προαναφερθέντες ταπεινά σπουδαίοι άνθρωποι λοιπόν, είτε σε ρόλο συγγενή που έχει πρόβλημα υγείας, είτε σε ρόλο ασθενή, γνωρίζουν πως ο μόνος λόγος που κάνουμε φασαρία είναι γιατί πονάμε ή πεθαίνουμε. Γνωρίζουν πως οι ανθρώπινες ψυχικές δυνάμεις είναι ανεξάντλητες μεν, αλλά όχι και ανεξάντλητα ανεκτικές για να λαβώνονται από την ταλαιπωρία που προκαλούν οι ιδιοτελείς και τοξικοί άνθρωποι. Γνωρίζουν το πιο σημαντικό, τι εστί ζωή, κι αφού έχουν αυτή την ανώτερη γνώση, αξιοποιούν αυτή τη ζωή σε κάθε δευτερόλεπτό της, με κάθε μέσο, για να κάνουν τον εαυτό τους και τον κόσμο τους καλύτερο κι όχι για να δείχνονται.
Επειδή πολύς λόγος γίνεται γι’ αυτή την παρεξηγημένη αυτοπεποίθηση, ας μάθουν επιτέλους εκείνοι που κάνουν υπέρμετρη χρήση της, πως οι σπουδαιότεροι άνθρωποι παγκοσμίως διαχρονικά, διακρίνονταν και διακρίνονται από ανασφάλειες κι όχι από αυτοπεποίθηση, πριν καταθέσουν τα μεγαλύτερα κατορθώματα, για το καλό όλης της ανθρωπότητας. Οι καλύτεροι και σπουδαιότεροι άνθρωποι λοιπόν, δεν είναι εκείνοι που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, αλλά είναι εκείνοι οι ακομπλεξάριστοι και ιδιαίτεροι, που είναι απαλλαγμένοι από πονηριά και ιδιοτέλεια πάσης φύσεως και έχουν ευεργετική συμπεριφορά και διάθεση, καθημερινά και ακατάπαυστα.
