Ανάμεσα στις λεπτομερείς και ιδιαίτερα… ουσιαστικές απόψεις που διατυπώθηκαν για το πρόσφατο πολύνεκρο δυστύχημα ξεχώρισα μία. Ήταν, λένε, το δυστύχημα ταξικό. Η εμπλοκή ενός πολυτελούς αυτοκινήτου και του γόνου μιας πλούσιας οικογένειας ήταν στοιχεία ικανά να αναδείξουν τον ειδικό που έχει κρυμμένο μέσα του ο κάθε Έλληνας για οτιδήποτε συμβαίνει, να πυροδοτήσουν την προπαγάνδα και, φυσικά, την υστερία απέναντι σε όσους -λίγους- έχουν εκείνα που θα επιθυμούσαν να έχουν οι πολλοί.
Ο αριθμός των 1500-1600 νεκρών κάθε χρόνο από τροχαία δε στάθηκε ικανός να συγκινήσει σε τέτοια έκταση και ένταση. Η ανακοίνωση του αριθμού των τροχαίων -θανατηφόρων και μη- αποτελεί μια απλή και χωρίς ιδιαίτερο ενδιαφέρον είδηση ανάμεσα στις πολλές. Μάλιστα, για τους περισσότερους ίσως μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν οι αστρολογικές προβλέψεις της ημέρας ή οι προβλέψεις για τον καιρό. Αλλά όχι τώρα. Τα χαρακτηριστικά του δυστυχήματος έβαλαν στο τραπέζι της συζήτησης την οδηγική συμπεριφορά και παιδεία του Έλληνα.
Θα μπορούσα να απορήσω για την έκπληξη που προκλήθηκε αλλά δεν το κάνω. Ο Έλληνας συνηθίζει να «πέφτει από τα σύννεφα» πιο συχνά και από επαγγελματία αλεξιπτωτιστή. Ένα θέμα για το οποίο ο καθένας μπορεί να έχει άποψη και κάποτε βιώματα είναι όμορφη αφορμή για τον Έλληνα. Αφορμή για έκφραση, για εκτόνωση, για ανάδειξη των συμπλεγμάτων του, για το «κάνε με για μια μέρα πρωθυπουργό και θα δεις».
Έτσι και τώρα. Αλλά από το να συζητιέται στα καφενεία και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τη γνωστή εμβρίθεια(;) που χαρακτηρίζει τον λαό μας, μέχρι το να δίνονται ταξικά χαρακτηριστικά στο δυστύχημα νομίζω ότι πάει πολύ ακόμη και για τους Έλληνες. Αλλά αυτοί είμαστε. Μιλάμε, ψηφίζουμε, κρίνουμε, απαιτούμε, νουθετούμε, οδηγούμε, κυρίως με βάση το συναίσθημα και όχι με βάση τη λογική. Επειδή τελικά αυτή μας λείπει.
Αναφέρονται οι περισσότεροι στην οδηγική παιδεία του Έλληνα. Μάλλον έχουν εντοπίσει την παιδεία του σε άλλους τομείς και τώρα την αναζητούν και στην οδηγική συμπεριφορά. Δεν θα καταφέρουν και πολλά. Η παιδεία λείπει από την οδηγική συμπεριφορά μας, επειδή μας λείπει από παντού. Κι αυτό δεν είναι θέμα ταξικό. Καθημερινά άνθρωποι οδηγούν μιλώντας στο κινητό χωρίς το υποχρεωτικό bluetooth. Δεν έχω καταφέρει να ταυτίσω τη συγκεκριμένη βλακώδη συμπεριφορά με ταξικά χαρακτηριστικά. Οδηγοί ακριβών ή φτηνών αυτοκινήτων το κάνουν εξίσου συχνά. Καθημερινά οδηγοί, που κοιτάζουν τη βολή τους, παρκάρουν σε πεζοδρόμους, σε πεζοδρόμια, σε θέσεις αναπήρων ή και στη μέση του δρόμου. Κι εδώ αδυνατώ να διαχωρίσω τους ανόητους πρωταγωνιστές σε πλούσιους ή φτωχούς. Καθημερινά προσπερνούν επικίνδυνα και παράνομα, κορνάρουν στα φανάρια, βρίζουν, μουντζώνουν οδηγοί αυτοκινήτων. Ούτε κι εδώ έχω καταφέρει να ταυτίσω τη χωριατιά και την παντελή έλλειψη σεβασμού με ταξικά κριτήρια. Καθημερινά αντικρίζουμε οδηγούς χωρίς ζώνη ή με παιδιά στο αυτοκίνητο χωρίς αυτή. Κι εδώ η ανοησία δε γνωρίζει φραγμούς και ταξικούς διαχωρισμούς.
Η κουλτούρα, άρα και η οδηγική παιδεία, μπορεί να είναι γνώρισμα των πλουσίων και των φτωχών, των μορφωμένων και των αμόρφωτων, των Δεξιών αλλά και των Αριστερών, των μεγάλων και των μικρών, των αντρών αλλά και των γυναικών εξίσου. Το ίδιο και η υποκουλτούρα βέβαια. Και απλώς ήρθε ένα ακόμη -από τα πάρα πολλά- δυστύχημα να αποδείξει ότι, με εξαίρεση τον θάνατο, η βλακεία δεν είναι ταξική. Η βλακεία δεν κάνει διακρίσεις. Και μάλλον είναι η μόνη.
