Του Νίκου Τσούλια
Η μοναδική στη σύγχρονη ευρωπαϊκή πολιτική ιστορία συγκυβέρνηση αριστεράς και ακροδεξιάς (ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.), που λειτουργεί χωρίς κανένα ιδεολογικό αγκάθι λόγω της μοναδικής ευκαιρίας των ηγετικών ομάδων αυτών των κομμάτων για νομή της εξουσίας με πρόσχημα την «απελευθέρωση της χώρας», αφού βάφτισε την τρόικα σε θεσμούς, το μνημόνιο σε συμφωνία, τώρα επινόησε μια νέα τεχνική γλωσσικής ονοματολογίας, την προνομοθέτηση των μέτρων!
Η σταλινικής έμπνευσης πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. απέναντι στο ζήτημα της κρίσης και του χρέους της χώρας και της διαχείρισής τους αποσκοπεί με τα θεωρητικά και πομπώδη φληναφήματα στην όποια δυνατότητα έχει απομείνει διαφύλαξης του αριστερού προφίλ και της κοινωνικής αναφοράς του με φτηνούς τακτικισμούς – που εφαρμόζονταν στο συνδικαλισμό της πρώιμης μεταπολίτευσης – με τη χρονική καθυστέρηση της συμφωνίας τους με τους δανειστές. Δεν έχουν να παρουσιάσουν τίποτα άλλο! Αλλά πώς να συγκαλυφθούν τα όλο και πιο σκληρά αντιλαϊκά και ταξικά μέτρα της συγκυβέρνησης του, όταν σαρώνονται για μια ακόμα φορά μισθοί και συντάξεις;
Και ο πιο ασφαλής δείκτης για να δούμε το πώς πορευόμαστε είναι η πορεία της εθνικής οικονομίας σε συνάρτηση με την συνοχή της κοινωνίας. Τι έχουμε εδώ; Η οικονομία επιστρέφει στην ύφεση που τσακίζει κάθε απόπειρα ακόμα και μιας σπερματικής ανάπτυξης. Η ανεργία φτάνει στο 30%, ενώ στους νέους και στους μακροχρόνια άνεργους συναντά νέα ύψη. Η φτώχεια και η ανέχεια απλώνουν τη σκιά τους σε όλο και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα. Αντί να έρχονται επενδύσεις στη χώρα μας με το ισοπεδωμένο εργασιακό τοπίο, αυξάνουν οι ελληνικές επιχειρήσεις που μετακινούν ένα μέρος τουλάχιστον της δραστηριότητάς των στη γειτονιά των Βαλκανίων.
Και τώρα ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ανακάλυψε την πρόταση της Ν.Δ. για μείωση της υπερφορολόγησης των επιχειρήσεων, αλλά βρίσκεται σε ιδεολογική σχιζοφρένεια – και το «Ελληνικό» είναι η πιο χαρακτηριστική περί τούτου μαρτυρία. Η επενδυτική άπνοια εξακολουθεί να βασιλεύει στην επικράτεια της ιδεολογικής σύγχυσης μιας κατ’ όνομα «αριστεράς», που θέλει να αυτοπροσδιορίζεται ως τέτοια, αλλά να εφαρμόζει άκρως νεοφιλελεύθερα μέτρα εμπαίζοντας με «μέτρα ανακούφισης» σε μερίδα των συνταξιούχων συνοδευόμενα όμως με αύξηση του αφορολόγητου, με νέα επιδρομή υπερφορολόγησης στα βασικά καταναλωτικά αγαθά, έτσι ώστε τελικά να παίρνει πίσω περισσότερα χρήματα απ’ αυτά που συμβολικά παρέχει. «Δίνει ψίχουλα στους συνταξιούχους και παίρνει φέτες από το ψωμί τους»!
Και τώρα ποια είναι τα στοιχεία της σκληρής διαπραγμάτευσης; Οι πάλαι ποτέ «κόκκινες γραμμές» έχουν γίνει το πολιτικό αστείο της εποχής. Η υποταγή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στα μέτρα που προτείνουν οι δανειστές είναι καθολική. Η έννοια της σκληρής διαπραγμάτευσης οριοθετείται απλά και μόνο στη χρονική καθυστέρηση. Έχουν χρίσει το χρόνο – αφού δεν έχουν καμιά άλλη δυνατότητα σε αυτό που τελικά μετράει: στους συσχετισμούς δυνάμεων – ως μοναδικό στοιχείο αντίστασης! Το είχε αναδείξει και ο αρχηγός τους στην πρώτη διαπραγμάτευσή του. Είχε «αντισταθεί» ηρωικά ως απελευθερωτής επί 16 ώρες, ενώ οι προηγούμενοί του τελείωναν σε μόλις 5-6 ώρες. Τι σημασία έχει που το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσής του κ. Τσίπρα ήταν πιο οδυνηρό;
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έπεσε θύμα του λαϊκισμού του, αλλά μαζί του έγινε θύμα η ελληνική κοινωνία. Γιατί ο λεκτικός ψευτοτσαμπουκάς του απέναντι στους θεσμούς και στους δανειστές όχι μόνο δεν έπιασε αλλά έγινε μπούμπερανγκ – γιατί η άλλη πλευρά ήξερε προφανώς τη γύμνια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη μη δυνατότητά του για άλλη επιλογή. Το φάντασμα της δραχμής ευτυχώς έφυγε με το ξεφόρτωμα των Βαρουφάκη, Λαφαζάνη κλπ.
Αυτό που φαντάζει τώρα ως πλεονέκτημα για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στη Βουλή – με το έλλειμμα ουσιαστικής αντιπολίτευσης από τα κόμματα, πλην του Κ.Κ.Ε. – είναι μειονέκτημα και για τη διαπραγμάτευση. Η έλλειψη άλλης εναλλακτικής λαϊκίστικης πολιτικής πρότασης μετά από εκείνη του Σαμαρά και του Τσίπρα ελευθερώνει μεν το ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να προχωρήσει σε νέα μέτρα αλλά του αφαιρεί τη δυνατότητα πίεσης στους δανειστές.
Με την ίδια αμφίσημη εικόνα λειτουργεί και το έλλειμμα μιας στοιχειώδους αγωνιστικής δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ΓΣΕΕ απλώς επιδίδεται σε έρευνες επί των επιπτώσεων της κρίσης. Η ΑΔΕΔΥ δεν συγκροτείται σε Προεδρείο για δεύτερη φορά. Η ΟΛΜΕ βρίσκεται σε τέλμα – δεν έχει βγάλει ούτε μια απόφαση επί των μνημονιακών μέτρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και επί των αντιεκπαιδευτικών μέτρων του Υπουργείου Παιδείας.
Σε έρημη χώρα λειτουργεί η αριστερο-ακροδεξιά συγκυβέρνηση λεηλατώντας για μια ακόμα φορά τους μισθούς και τις συντάξεις της επιδοματικής μορφής. Πέραν του αυτόματου δημοσιονομικού κόφτη, της υπερφορολόγησης και της μείωσης του αφορολόγητου, έρχονται και ονομαστικές μειώσεις ακόμα και στα κατώτατα όρια κάνοντας κουρέλι ακόμα και τον επαίσχυντο Νόμο του Κατρούγκαλου!
Την ίδια στιγμή ο κ. Τσίπρας είναι απόλυτα προκλητικός και εμφανίζεται σχεδόν περιχαρής με τη λάβαρο της νίκης, του τέλους της κρίσης και της λιτότητας! Όχι, δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Θεωρεί την κυνικότητά τους ως αποφασιστικότητα! Ο δε πολιτικός εταίρος του κ. Καμμένος ζηλεύει την αντιδημοκρατική φρασεολογία των Τούρκων κυβερνητικών στελεχών θεωρώντας ότι η εξωτερική πολιτική προσφέρεται για βερμπαλισμούς και λαϊκισμούς, όπως κάνει στο εσωτερικό της χώρας.
Η συγκυβέρνηση έχει ήδη κλείσει τον μνημονιακό (και μοναδικό) κύκλο της. Η κρίση όμως εξακολουθεί να βασιλεύει και το μέλλον δεν φαίνεται να ανοίγει τους ορίζοντές του. Γιατί ποια επιχειρηματολογία μπορεί να σταθεί ότι μια κυβέρνηση της δεξιάς θα δώσει λύση; Όσο δεν διαμορφώνεται πεδίο εθνικής και κοινωνικής συνεννόησης, θα τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα που διαμορφώνουν άλλοι εκτός της χώρας μας. Όλα τα άλλα τα εφαρμόσαμε και βιώσαμε τα αδιέξοδά τους.
