To κείμενο που ακολουθεί δεν έχει σκοπό να αναλύσει τους Βατράχους του Αριστοφάνη εν γένει ή έστω το σύνολο των δραματουργικών ή ιδεολογικών στρατηγικών που σχετίζονται με την κεντρική σκηνή του Επιρρηματικού Αγώνα. Έχει σκοπό (α) να περιγράψει την εικόνα του αριστοφανικού Ευριπίδη και να εξηγήσει πώς η εικόνα αυτή καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις κριτικές αντιλήψεις για τον ποιητή μέχρι και τον 20ο αιώνα, και (β) να επισημάνει ποια από τα συστατικά αυτής της ιδεολογικής κατασκευής έχουν αντικειμενική βάση και ποια όχι.
Ο ΕΠΙΡΡΗΜΑΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ ΤΩΝ “ΒΑΤΡΑΧΩΝ”
Ο επιρρηματικός ἀγών των “Βατράχων” δεν είναι κριτικό κείμενο· είναι θέατρο και μάλιστα κορυφαίο. Αποτελεί μία από τις λαμπρότερες κωμικές συλλήψεις του Αριστοφάνη. Παρά ταύτα, με όλες του τις φαρσικές στρεβλώσεις, ο ἀγών των Βατράχων συνιστά μια από τις μεγαλύτερες στιγμές της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνικής κριτικής, εφόσον περιλαμβάνει σωρεία διεισδυτικών παρατηρήσεων.
Στον ἀγῶνα αυτόν αναμετριούνται ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης, οι οποίοι βάζουν (κυριολεκτικά!!) την τέχνη τους στη ζυγαριά: θα την ζυγίσουν σαν αρνί θυσίας και θα τη μετρήσουν σαν πλίνθινο τούβλο και σαν έργο ξυλουργικής, με κριτή τον Διόνυσο, τον θεό της τραγωδίας!
Ο ἀγών των Βατράχων είναι πάνω από όλα ενδιαφέρων, διότι συνιστά την πρώτη ενδεχομένως γραπτή κατάθεση για τον «κανόνα» των τριών τραγικών ποιητών και διότι επηρεάζει τις θέσεις και τις στάσεις της κριτικής απέναντί τους σχεδόν μέχρι τα τέλη του 20ου αιώνα!
Διαβάστε τη συνέχεια στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
