Του Νίκου Τσούλια
Ευχαριστήριο Γράμμα στους μαθητές και στις μαθήτριές μου
Όταν έχεις χάσει έναν μοναδικό παράδεισο από το ίδιο το αναγκαστικό και συνάμα αναγκαίο διάβα της ζωής και ξέρεις ότι δεν πρόκειται να ξαναγευθείς στιγμές παιδαγωγικού μεγαλείου, όταν ο χρόνος σου έχει βάλει μια βαθιά χαράδρα στο συνεχές της ζωής σου που με τίποτα δεν γεφυρώνεται και το έχεις πάρει απόφαση ότι έχεις καταθέσει – άγνωστο που – τη θεία δωρεά της διδασκαλίας…
Όταν περνάς ξανά και ξανά απ’ έξω από το σχολείο σου τα βράδια όταν είναι κλειστό – μήπως κι η νύχτα σου φανερώσει όλα αυτά που η ημέρα σου κρύβει – και ψυχανεμίζεσαι με την ψυχρή εικόνα του κτηρίου και την άδεια αυλή, όταν ανακατεύεις στιγμές του παρελθόντος με τη ζώσα πραγματικότητα και με τις ονειροφαντασίες σου χωρίς να ξέρεις αν εσύ οδηγείς τον εαυτό σου κάπου ή είσαι χαμένος έξω από του ορθολογισμού κάθε έννοια συνόρου…
Όταν δεν περιμένεις να ανασυσταθεί η ομορφιά της σχολικής αίθουσας με υλικά του διαρκούς παρόντος και βυθίζεσαι στης θύμησης τις παραστάσεις για να οικειοποιηθείς ό,τι δεν σου ανήκει πια, όταν ξέρεις με τον πιο πικρό τρόπο ότι το διαλεχτό – φυλακτό, το απόλυτο προσωπικό, αυτό που έχεις μέσα στην ψυχή σου και δεν το μοιράζεσαι καλά – καλά ούτε με τον εαυτό σου μήπως και ξεφύγει καμιά αχτίνα φωτός και παύσει να είναι μόνο δικό σου και δεν θα αναζωογονείται από ό,τι το γέννησε, το έθρεψε και το μεγαλούργησε…
Όταν το έχεις ρίξει με ιερή μάνητα στο διάβασμα και στο γράψιμο όχι γιατί είναι ο τόπος της ομορφιάς που μόνος σου την τεχνοτροπείς αλλά για να σου στρέφει τη συνείδησή σου στο συνεχές των Γραμμάτων – που το ταύτισες με την ίδια την πορεία της ζωής σου – για να μην αφήνει την πληγή να ματώνει, όταν ονειροπλάθεις ότι ζεις και κατοικείς στις σκέψεις εκείνων που σου έδιναν τόσο απλόχερα την ομορφιά της ίδιας της ζωής, και όταν βρίσκεις κανέναν μαθητή στο δρόμο, ρωτάς όχι το «ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;» αλλά μόνο το «σας έχω λείψει;»…
Όταν ψάχνεις να ξαναβρείς τα πιο βαθιά κοιτάσματα της παιδικής σου ηλικίας για να ανασύρεις τα όνειρα εκείνων των καιρών – αφού τώρα δεν μπορείς να είσαι «μαθητής των μαθητών σου» -, τα όνειρα που συνορεύουν με τα όνειρά τους, όταν συμπυκνώνεις όλη σου τη ζωή στη δίμορφη εικόνα «εκπαιδευτικού – μαθητή» μόνο και μόνο για να διώξεις όλες τις προσχώσεις που αλλοιώνουν τη μορφή των αυθεντικών στιγμιότυπων του εαυτού σου και για να δεις μήπως υπάρχουν σημάδια θράκας στις στάχτες του ξεθωριασμένου χρόνου…
Όταν δεν περιμένω τίποτα απ’ όλα αυτά και από όσα θα γεννήσει μελλοντικά η σκέψη μου – έστω και αν δεν τα ξέρω σήμερα – και έρχεται μόνο μια «στιγμή», ένα δημιούργημα του συναισθήματός των και του συναισθήματός μου, ένα έστω μικρό άνοιγμα ουράνιας φανέρωσης στους βαρυσυννεφιασμένους καιρούς και ανατρέπει ό,τι ανέτρεψε την ιερή δωρεά της ομορφιάς – τότε λέω ξανά και ξανά: ναι είμαι τυχερός, αφάνταστα τυχερός που είχα τέτοιους μαθητές και τέτοιες μαθήτριες – αστέρια στον ουρανό της ψυχής μου, και τους ξαναλέω το πιο βαθύ πιστεύω μου: ότι αγάπη και γνώση είναι η ζωή, ότι αρκεί να πιστέψουν στον εαυτό τους για να βιώσουν την ομορφιά του κόσμου, ότι ο δρόμος των Γραμμάτων και της Τέχνης είναι ο μοναδικός δρόμος που οδηγεί στην πληρότητα και στην ομορφιά του εαυτού μας, ότι το νόημα και η ομορφιά της ζωής είναι στον ίδιο τον αγώνα που κάνουμε γι’ αυτή, τότε έχω κάνει αυτή τη συνάντηση ιερό σύμβολο, που μου αρκεί γι’ όλη την ερημιά που μπορεί να κρύβει το μέλλον!
Όταν με τιμούν οι μαθητές και οι μαθήτριές μου του τελευταίου μου μαθήματος στο τέλος μιας κορυφαίας εκδήλωσης, σε μια έκφραση της τέχνης και του θεάτρου, σε μια εκδήλωση ύμνου του Έρωτα και της Τραγωδίας, του «Ματωμένου Γάμου» του Λόρκα, γεμίζω ευτυχία, νιώθω ένα μεγαλείο που δεν ξέρω πόσο είναι δικό μου και πόσο μου προσφέρεται, και αυτό δεν με νοιάζει καθόλου, γιατί βιώνω μια μέθεξη που μόνο η παιδαγωγική – η πιο ιερή λειτουργία των ανθρώπου – μπορεί να μου δωρίσει.
Και όταν μου βάζουν και μια πινελιά της προσωπικής ζωής μου στην αφιερωμένη “αφίσα – κορνίζα” ενός τόσο ξεχωριστού θεατρικού έργου, μια πινελιά που είναι έξω από το σύμπαν του σχολείου, και βρίσκουν αυτό που μου δίνει μια μοναδική αίσθηση για τη ζωή, αυτό που είναι τόσο γενναιόδωρο στην προσφορά ομορφιάς, το ζεϊμπέκικο, σε ένα ρεμπέτικο των τωρινών καιρών μου το «Με πήρε το ξημέρωμα στους δρόμους», τότε νιώθω μια συνάντηση ανθρώπων μοναδική, ιστορική – της ιστορίας που γράφει κάθε άνθρωπος, τότε συνειδητοποιώ ότι μια στιγμή συγκίνησης, είναι μια αιωνιότητα ομορφιάς, την αιωνιότητα που έχει κάθε άνθρωπος!
«Στο τελευταίο ζεϊμπέκικο
της εκπαιδευτικής του καριέρας,
μας έμαθε πολλά.
Ένας άνθρωπος με ΠΟΛΙΤΙΚΟ προβληματισμό,
ένας ΑΡΧΗΓΟΣ, ΣΟΦΟΣ, ΟΡΑΜΑΤΙΣΤΗΣ,
ένας σωστός καθηγητής.
Σας ευχαριστούμε».Η τάξη του τελευταίου μαθήματος.
Άννα, Ζωή, Σέβη, Αλέξανδρος, Κωνσταντίνος, Ντορίτα, Βασιλική, Βασιλική, Δήμητρα, Γεράσιμος,
Χρύσα, Δημήτρης, Σάρα, Παναγιώτης, Δώρα, Δέσποινα, Κωνσταντίνα, Νίκος και Παρίτα.
Εγώ σας Ευχαριστώ, που σας είχα μαθητές και μαθήτριες!
Σας εύχομαι “ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ” στις Πανελλαδικές Εξετάσεις και “ΚΑΛΗ ΠΡΟΟΔΟ”, με πίστη στον εαυτό σας, με άποψη για τον κόσμο και για τη ζωή!
Ευχαριστώ τον καλό συνάδελφο Δημήτρη Αθανασίου για την προσφορά του στο σχολείο, για τις τόσο όμορφες πολιτιστικές και καλλιτεχνικές πρωτοβουλίες του, για την τιμή που μου έκανε μαζί με τους μαθητές / μαθήτριές μας.
3ο Γενικό Λύκειο Ζωγράφου, 8 Απριλίου 2017
Υ.Γ.
Εύχομαι κάθε εκπαιδευτικός να ζει μια τέτοια στιγμή.
Θα γευθεί όλο το μεγαλείο του σχολείου και της καριέρας του με τον πιο αυθεντικό τρόπο!
