Προοδευτική Ενότητα Καθηγητών (ΠΕΚ)
Συναδέλφισσα, συνάδελφε
Η πρώτη των πρώτων σταθερή άποψή μας είναι ότι δεν πρέπει να παραιτηθούμε από τους συλλογικούς αγώνες και την κινηματική δράση. Γιατί σε μια τέτοια περίπτωση θα αλλάξει ο φύσει και θέσει παιδαγωγικός χαρακτήρας του εκπαιδευτικού και το σχολείο θα απομειώσει τον κοινωνικό του ρόλο.
Γιατί, ιδιαίτερα σήμερα στην εποχή της βαθιάς κρίσης της χώρας μας, ο εκπαιδευτικός οφείλει να εμπνέει και να ενθαρρύνει τους μαθητές και την κοινωνία ευρύτερα. Αλλά ένας εκπαιδευτικός, που θα είναι παραιτημένος, που θα έχει πλήρως υπαλληλοποιηθεί, που δεν θα αγωνίζεται, δεν μπορεί να γίνει αγωγός των ανθρωπιστικών αξιών και της αγωνιστικής στάσης ζωής, μιας κουλτούρας αμφισβήτησης και δημιουργίας και της βαθιάς πίστης στον εαυτό μας.
Σήμερα δεν διακυβεύεται μόνο ο χαρακτήρας του εκπαιδευτικού επαγγέλματος αλλά και ο πολλαπλά θεσμικός και ουσιαστικός ρόλος της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας. Δεν έχουμε μόνο την οικονομική στενότητα στο επάγγελμά μας και στη λειτουργία των σχολείων αλλά και την αναδιάρθρωση του περιεχομένου της εκπαίδευσης, την ήδη προαναγγελθείσα μετά το μεταβατικό στάδιο κατάργηση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, τη συρρίκνωση της εκπαίδευσης για άλλη μια φορά στον αριθμό των σχολικών μονάδων αλλά τώρα και στη μείωση των γνωστικών αντικειμένων και στην κατάργηση δεκάδων ειδικοτήτων των εκπαιδευτικών, στην αλλοίωση της επιστημονικής κατάρτισής μας με την επέκταση των αναθέσεων στα μαθήματα διδασκαλίας, στην ακύρωση των βημάτων που έχουν γίνει στην ειδική αγωγή.
Όλα αυτά τα αποφασίζει το Υπουργείο σα να είναι η εκπαιδευτική κοινότητα μια έρημη χώρα, σαν να μην υπάρχουν οι εκπαιδευτικοί και οι συλλογικοί φορείς τους, σαν να είναι η εκπαίδευση μια ΔΕΚΟ στην οποία εξαγγέλλονται κυβερνητικές ρυθμίσεις και οι υπάλληλοί της απλώς τις εφαρμόζουν. Αλλά αυτή η αλαζονική και απαξιωτική στάση του Υπουργείου Παιδείας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. δεν προκύπτει μόνο από το ρήμαγμα της κοινωνίας λόγω των τριών μνημονίων που έχουν βαλτώσει την οικονομία της χώρας.
Προκύπτει και από τη στάση του συνδικαλιστικού μας φορέα. Η ΟΛΜΕ ως συλλογικός μας εκφραστής είναι σε τέλμα! Δεν υπάρχει Δ.Σ. της ΟΛΜΕ, το οποίο να συνεδριάζει και να αποφασίζει, να προτείνει στους εκπαιδευτικούς και να διεκδικεί από την κυβέρνηση. Υπάρχουν μόνο οι παρατάξεις που απαρτίζουν το Δ.Σ., οι οποίες απλώς συνεδριάζουν μαζί. Κάθε παράταξη εξαντλείται στο μονόλογό της.
Δεν γίνεται καμιά απόπειρα σύνθεσης των παραταξιακών μονολόγων. Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι το ξέρουν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να πάρουν αποφάσεις. Γι’ αυτό και οι παρατάξεις του Δ.Σ. ανακοινώνουν μονομερώς τις θέσεις τους και δεν έχουν κανένα άλλο άγχος – πέραν του ότι απλώς συνευρίσκονται στα γραφεία της ΟΛΜΕ.
Αλλά τι είναι ο συνδικαλισμός, μια μεταφυσική ιδέα, χωρίς υλική υπόσταση; Μπορεί να μην να εκφράζει τη συλλογικότητα των εκπαιδευτικών, όταν γι’ αυτό και μόνο το λόγο υπάρχει; Τόσα ζητήματα έχει ανακινήσει το Υπουργείο, άλλα δημαγωγικά και άλλα κατ’ ουσία, και το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δεν νιώθει καμιά υποχρέωση να δώσει έστω μια κατ’ αρχήν άποψη. Μόνο κάποιες γενικότητες σε επιμέρους ζητήματα, όπως στις δημιουργικές εργασίες και στη θεματική εβδομάδα.
Φυσικά δεν ζητάμε ξεσηκωμούς και απεργίες – άλλωστε θα είμαστε οι τελευταίοι που θα αναφέραμε κάτι τέτοιο. Ζητάμε το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να διαμορφώσει θέσεις και προτάσεις. Να ενημερώνει τις ΕΛΜΕ και τους Συλλόγους Διδασκόντων για να γίνονται συζητήσεις και να συσπειρώνονται οι εκπαιδευτικοί. Να δίνουν συνεντεύξεις και να αρθρογραφούν ως μέλη του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ και όχι ως εκπρόσωποι των παρατάξεών τους εκφράζοντας τη συλλογικότητα των καθηγητών επ’ όλων των αντιεκπαιδευτικών ρυθμίσεων που αποδιοργανώνουν τη δημόσια εκπαίδευση και το εκπαιδευτικό επάγγελμα.
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι
Δυστυχώς το πρόβλημα του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι δομικό. Η σύνθεσή του είναι προϊόν της κρίσης. Και δεν πρόκειται ποτέ με τη δεδομένη σύνθεση να βγάζει αποφάσεις και να εκφράζει τους εκπαιδευτικούς. Αρκεί να δούμε την εικόνα της σύνθεσης. 3 μέλη ΣΥΝΕΚ (ΣΥ.ΡΙΖ.Α.), 3 μέλη ΔΑΚΕ (ΝΔ), 2 μέλη ΠΑΜΕ, 2 μέλη «Παρεμβάσεις» και 1 μέλος ΑΡ.ΕΝ. (ΛΑ.Ε.). Ο καθένας μας μπορεί να συλλογιστεί. Υπάρχει συνδυασμός με αυτή τη σύνθεση που θα δίνει συμφωνίες και αποφάσεις, με μια ελάχιστη πλειοψηφία 6 /11; Προφανώς όχι και ποτέ!
Το συνδικαλιστικό μας κίνημα είναι απόλυτα αδρανές και πλήρως ακινητοποιημένο. Το γεγονός ότι αρχίζουν οι εκπαιδευτικοί να επιμερίζονται ιεραρχώντας κάθε ομάδα τις δικές της προτεραιότητες οφείλεται στην αδυναμία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να διαμορφώσει ένα ελάχιστο συνεκτικό πλαίσιο των πιο βασικών αιτημάτων του κλάδου μας και να τον ενοποιήσει στον προσανατολισμό της διεκδίκησης αλλά και της ενημέρωσης της ελληνικής κοινωνίας.
Θεωρούμε ότι πρέπει να αλλάξει το σκηνικό της αδράνειας και του μακάριου εφησυχασμού, της ιδεολογικής καθαρότητας (!) και του παραταξιακού μονόλογου. Γιατί όλα αυτά πλήττουν την ίδια την ιδέα της συλλογικότητας. Γιατί συλλογικότητα χωρίς συνθέσεις και αποφάσεις δεν μπορεί να νοηθεί ούτε στους εξωραϊστικούς συλλόγους.
Η υπόθεση είναι στα χέρια όλων των εκπαιδευτικών. Τα μνημόνια και οι σχεδιαζόμενες προεκτάσεις τους και προνομοθετήσεις τους, τα νεοφιλελεύθερα και αντιεκπαιδευτικά μέτρα αντιμετωπίζονται με την ενεργοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων, των ΕΛΜΕ και των Συλλόγων Διδασκόντων, με ένα Διοικητικό Συμβούλιο της ΟΛΜΕ που θα μπορεί να αποφασίζει και να δημιουργεί γεγονότα, να αγωνίζεται και να διεκδικεί.
Συναδέλφισσες, Συνάδελφοι
Μπορούμε να συμβάλλουμε στο ζωντάνεμα του εκπαιδευτικού μας κινήματος, με τη μετριοπάθεια του λόγου μας και τη σχετικότητα των θέσεών μας, με την κουλτούρα μας του πραγματικού διαλόγου να συνδιαμορφώνουμε και να συνθέτουμε κοινές αποφάσεις με τις άλλες παρατάξεις, όπως κάναμε δεκαετίες και δεκαετίες.
· Όραμά μας, η μοναδική ομορφιά και η παιδαγωγική αυταξία της μορφωτικής και παιδαγωγικής συλλογικότητάς μας.
· Δύναμή μας, η θέλησή μας να συνδημιουργούμε μαζί με όλους τους εκπαιδευτικούς το μέλλον μας.
Η Γραμματεία της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
