Η καθημερινότητα είναι εύκολο να σε ρουφήξει μέσα της. Ξεχνάς γρήγορα! Ξεχνάς ανθρώπους που έφυγαν, υποσχέσεις που δόθηκαν, δακρυσμένα αντίο που συνοδεύονταν από την ανέλπιστη έως τυποποιημένη φράση “Να μην χανόμαστε”. Ξεχνάς όμως και καταστάσεις πιο σοβαρές, τις συνηθίζεις. Συνήθισες λοιπόν να βλέπεις ανθρώπους να σε παρακαλούν για ένα κομμάτι ψωμί, άλλους να κοιμούνται μέσα στο κρύο με ό,τι τους απέμεινε από τα κατασχεμένα σπίτια τους, άλλους πάλι να απεργούν γιατί θεωρούν πως αδικούνται από τις αποφάσεις της κυβέρνησης: ή μήπως της Ευρώπης;
Συνήθισες να δουλεύεις για 200 ευρώ και να ευχαριστείς έως και να φοβάσαι τους υπευθύνους σου. Συνήθισες να συμβιβάζεσαι, να ακούς για νέα μέτρα, για νέες περικοπές για χαλεπούς καιρούς που έρχονται κι εμείς ως γνήσιοι και “γενναίοι” Έλληνες οφείλουμε να υπομείνουμε για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Συνήθισες επίσης να ολοκληρώνεις έναν κύκλο σπουδών και να αστεΐζεσαι στους γύρω σου λέγοντας τους “άλλο ένα πτυχίο σε κορνίζα”. Ίσως πλέον δεν απορείς πως κάθε φορά που κάτι “σχεδιάζεται”, κάποιο άλλο-νέο-συνταρακτικό γεγονός θα ξεπροβάλλει στην μικρή οθόνη. Και ο καιρός περνάει, η ζωή σου κυλάει, η κάθε σου μέρα σπρώχνει τα όνειρα σου στην άκρη υπενθυμίζοντας σου πως “όλοι έτσι ζουν πλέον”.
Όχι! Ένα μεγάλο “όχι” σε όλους. Δεν θέλω να ζήσω έτσι, δεν θέλω να συμβιβάζομαι, δεν θέλω να ευχαριστώ ανθρώπους για την εκμετάλλευση, που μου ασκούν, δεν θέλω να καταπιέζομαι, δεν θέλω να σπουδάζω και στη συνέχεια να δουλεύω σε τομείς που δεν με γεμίζουν, δεν με καλύπτουν, δεν με σέβονται. Οφείλω να μην συμβιβαστώ. Οφείλεις να κλείσεις την πόρτα στη μιζέρια, στο ψέμα, στο “μέσο”. Χάνεις καθημερινά τον εαυτό σου, χάνεις το χαμόγελο σου, χάνεις τα όνειρα σου, τις ελπίδες σου, την αξιοπρέπεια σου. Να παλέψεις ναι. Για ποιον παλεύεις όμως αυτή τη στιγμή; Για ανθρώπους που σου ζητούν να φανείς γενναίος ως “Έλληνας” ενώ αυτοί ζουν σε βίλες και δεν νοιάζονται ούτε στο ελάχιστο για τη δική σου ζωή; Να φανείς γενναίος στα όνειρα σου, στην ελπίδα σου, στις δυνάμεις σου. να σπάσεις τα δεσμά και να βγεις μπροστά. Να φύγεις από τον βούρκο.
Θα ήθελα πολύ να μπορούσα να έχω 10 λεπτά, δέκα λεπτά όπου θα μπορούσε να με ακούσει όλη η Ευρώπη, όπου θα εξηγούσα πως δεν ευθύνομαι εγώ για την κατάσταση της χώρας μου, δεν ευθύνομαι για τους πολιτικούς της, για τους αστέγους της, για τις αυτοκτονίες και τους συμβιβασμούς. Δεν άγγιξα κανέναν, δεν έκλεψα κανέναν, δεν πείραξα κανέναν. Αυτοί γιατί καταστρέφουν σταδιακά τη δική μου ζωή; Τη δική μας!
Πότε θα ζήσω; Πόση υπομονή; Υπομονή για ποιο λόγο; Για να υποστώ τις συνέπειες άλλων; Γιατί; Αξίζει η ζωή μου να είναι μία αναμονή;
Θέλω να προσπαθήσω, θέλω να ζήσω τώρα, όχι αύριο. Θέλω να ζω σε μία χώρα ασφαλή με κανόνες, με δημόσια υγεία για όλους, με αξιοπρέπεια, όπου όλοι αντιμετωπίζονται ως ίσοι κι όχι ως πορτοφόλια και τραπεζικοί λογαριασμοί. Θέλω να βοηθήσω στη φύση, στην ανακύκλωση, στην οικολογία. Θέλω να μην υπάρχει ούτε ένα αδέσποτο έξω, που ταλαιπωρείται και πεθαίνει από ασιτία, θέλω να οδηγώ με ασφάλεια χωρίς να αντιμετωπίζω καθημερινά ανθρώπους που “λάδωσαν” για να πάρουν το δίπλωμα τους. Θέλω να χαμογελάω και να βοηθάω χωρίς να φοβάται ο διπλανός μου πως θέλω να του κλέψω την τσάντα ή να του ζητήσω χρήματα. Θέλω να έχω μία εκπαίδευση που αρμόζει σε ανθρώπους με διαφορετικές νοοτροπίες, κλίσεις και ταλέντα. Θέλω να λατρεύω τη δουλειά μου, να ανυπομονώ να φτάσω σ’αυτή.
Δεν οφείλουμε εμείς οι νέοι τίποτα. Σε κανέναν. Αυτοί μας οφείλουν, μας χρωστάνε. Για όλους τους κόπους μας, για όλη την προσπάθεια, το διάβασμα, τα όνειρα αυτοί χρωστούν σ’εμάς. Εμείς είμαστε το μέλλον. Τι καλύτερο από το να επενδύεις σ’αυτό; Κι αν κάποιος σκεφτεί πως εγώ δεν είμαι τίποτα, σίγουρα δεν είμαι πιο σημαντικός από εσένα αλλά είμαι σημαντικός όπως εσύ κι όπως όλοι γύρω μας. Αυτό που κάνω εγώ είναι μία σταγόνα στον ωκεανό. Βέβαια αν εγώ δεν έκανα αυτό που κάνω , θα έλειπε απ’τον ωκεανό μια σταγόνα.
Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος!
pithagoreiotheorima.blogspot.gr
