Αγαπητέ φίλε,
Βίωσες και βιώνεις την κρίση της χώρας μας, όπως όλοι οι Έλληνες πολίτες και παράλληλα γεύθηκες μια πρωτόγνωρης έκτασης απόπειρα να ενοχοποιηθείς για την πρόκληση της κρίσης! Έγινε προσπάθεια μιας μανιχαϊκού και πρωτόγονου τύπου ερμηνείας της δημιουργίας της κρίσης στην εικόνα ενός και μόνο ενόχου, στην εικόνα του «κακού»: στο σχήμα του δικού μας και μόνο κόμματος!
Προφανώς έχει το κόμμα μας ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση της χώρας και κυρίως γιατί δεν διαμόρφωσε ένα εθνικό σχέδιο για την πορεία της Ελλάδας όταν βρεθήκαμε στο στενό πυρήνα της ευρωζώνης, στον οποίο δεν επικρατεί πρωτίστως η αλληλεγγύη αλλά ο σκληρός ανταγωνισμός.
Ξέρεις όμως ότι η κρίση στη χώρα μας προκλήθηκε από πολλούς συντελεστές και αν έστω και υποθετικά η ευθύνη ήταν μόνο ενός κόμματος, τότε τα πράγματα θα ήταν πολύ απλά και πιο πολύ εύκολα. Αλλά η όλη πραγματικότητα είναι αρκετά πιο σύνθετη και έχει ήδη αρχίσει να ερμηνεύεται έτσι τώρα μετά από αρκετά χρόνια εύκολης και ρηχής προσέγγισης.
Γιατί ποια ανάλυση μπορεί να ισχυριστεί ότι η οικονομία βούλιαξε μόλις μέσα σε δύο μήνες της κεντροαριστερής διακυβέρνησης το 2009 και δεν έπαιξε ρόλο η συντηρητική διακυβέρνηση της περιόδου 2004-2009; Ποιος δεν έχει κατανοήσει σήμερα το γιατί έφυγε άρον – άρον ο πρωθυπουργός της περιόδου 2004-2009 και ποιος δεν έχει διαβάσει πλέον τα non paper που έστελνε το 2006 η Ευρωπαϊκή Ένωση για την πορεία της χώρας προς τη χρεοκοπία;
Έγινε συντονισμένη επιχείρηση από ένα κόμμα της αριστεράς, να αποενοχοποιήσει όλη την περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από τη συντηρητική παράταξη από τις ευθύνες της για την κακή πορεία της οικονομίας μας και να αποδοθούν ευθύνες μόνο στους μόλις δύο μηνών κυβερνητικό σχήμα του κόμματός μας. Και πήρε αυτή η επιχείρηση μέγιστο πολιτικό και συμβολικό χαρακτήρα με την εκλογή εκ μέρους της αριστεράς Προέδρου της Δημοκρατίας ενός πρώην Υπουργού της δεξιάς, που συνδέθηκε με δεκάδες χιλιάδες ρουσφετολογικούς διορισμούς στο Δημόσιο στην καταρρέουσα από τότε οικονομία μας και με την εξαφάνισή του – αν και αρμόδιος Υπουργός – όταν η Αθήνα καιγόταν και από το δημαγωγικό κίνημα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.!
Και όλα αυτά γιατί ένα κόμμα της αριστεράς είδε την κρίση ως ιστορική και μοναδική ευκαιρία για αναρριχηθεί στην εξουσία. Μπορεί η πολιτική σκηνή να συγκαλυφθεί ευκαιριακά από λαθροχειρίες – και αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στην πορεία της χώρας μας –, αλλά η ιστορία έρχεται πολύ γρήγορα και αποτιμά την ορθολογική ερμηνεία˙ γι’ αυτό και μόνο η ιστορία μπορεί να διδάξει και όχι η πολιτική.
Είδες το λαϊκισμό να γίνεται το μέγα αντιπολιτικό ρεύμα. Άκουσες την κατάργηση του πρώτου μνημονίου από τον τότε ηγέτη της δεξιάς, και τελικά υλοποίησε τη «δέσμευσή» του με την ψήφιση του δικού του μνημονίου. Ξανά είδες το ίδιο έργο με ακόμα περισσότερα λάβαρα φτηνού λαϊκισμού από τον ηγέτη κόμματος της αριστεράς όχι μόνο για κατάργηση των μνημονίων «με ένα άρθρο, με ένα Νόμο, με τον πρώτο Νόμο» αλλά και «για την αλλαγή της Ευρώπης και για το χορό των αγορών με γιορτές και με νταούλια». Και τελικά ψήφισε κι αυτός το δικό του 3ο μνημόνιο και ετοιμάζεται τώρα για τα δεσμά του 4ου μνημονίου!
Βίωσες έναν φενακισμένο διπολισμό μεταξύ δύο φαντασιακών στρατοπέδων «Μνημονιακών – αντιμνημονιακών», όπου στο αντιμνημονιακό είχαν στρατοπεδεύσει όλοι οι άλλοι πλην ημών – η εξωκοινοβουλευτική αριστερά, η αριστερά, η δεξιά, η ακροδεξιά ακόμα και οι φασιστικές δυνάμεις – και μας είχαν τοποθετήσει μόνο εμάς στο Μνημονιακό στρατόπεδο!
Για πρώτη φορά ανατράπηκε ο απόλυτα και πάντα ισχυρός άξονας «δεξιάς – αριστεράς» στην άσκηση της πολιτικής μέσα από τη χυδαιότητα και την υποκουλτούρα της γενικευμένης βίας και των προπηλακισμών των πολιτικών αντιπάλων, από τη χυδαιότητα της αντικοινοβουλευτικής μούντζας και της φτηνής ιδεολογίας του αντιευρωπαϊσμού, στην οποία αθροίζονταν πλήρως αντιτιθέμενες ιδεολογικά πολιτικές και ιδεολογικές δυνάμεις.
Συνειδητοποιείς σήμερα ότι η απόπειρα ενοχοποίησης και μόνο του δικού μας πολιτικού ρεύματος είχε ευτελή κίνητρα, που πλέον αποκαλύφθηκαν αλλά με κόστος την επέκταση της κρίσης (και) λόγω των μικροκομματικών βλέψεων. Μπορούν να θεωρηθούν πλέον αντιμνημονιακές δυνάμεις εκείνα τα κόμματα που ψήφισαν το δεύτερο ή το τρίτο και το τέταρτο μνημόνιο; Πού είναι ο περίφημος άξονας των στρατοπέδων;
Ξέρεις πολύ καλά ότι μόνο μια εθνική συνεννόηση των κομμάτων που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό θα μπορούσε να έχει ήδη κλείσει την παρένθεση της κρίσης, όπως έγινε με επιτυχία σε άλλες χώρες που βγήκαν στις αγορές χωρίς την περιπέτεια που ζούμε εμείς. Και είναι ακόμα και τώρα η πιο ορθολογική πολιτική επιλογή της χώρας, γιατί δίνει καλύτερους συσχετισμούς δυνάμεων για την Ελλάδα στις διαπραγματεύσεις έναντι των τοκογλυφικών και απαράδεκτων αξιώσεων των δανειστών και των δυνάμεων του κεφαλαίου. Γιατί ποιος μπορεί να ισχυριστεί, με όλη τη σκληρή δοκιμασία που περνάμε, ότι η επαναφορά της Ν.Δ. θα δώσει λύση;
Και σίγουρα αναρωτιέσαι. Αν δεν υπάρχει υπερκομματική συνεννόηση σε μια τόσο κρίσιμη για το παρόν και το μέλλον της χώρας μας συγκυρία, τότε ποια είναι η έννοια της εθνικής αντίληψης – μια μεταφυσική σύλληψη ή μια συμβολική αποτίμηση στις εθνικές γιορτές; Και συλλογιέσαι. Τα κόμματα είναι αυτοσκοπός και όχι υπηρέτες μιας ουσιαστικής άσκησης της πολιτικής και του συστήματος διακυβέρνησης;
Όχι, δεν θέλουμε να «βγούμε λάδι» – κάτι τέτοιο θα ήταν ύβρις στην ίδια τη σκέψη. Θέλουμε απλά και μόνο να επικρατήσει ο ορθολογισμός και η εθνική συνεννόηση για την υπέρβαση της κρίσης. Δεν κατέχουμε την αλήθεια ούτε πολύ περισσότερο τη λύση για το ξεπέρασμα της κρίσης. Απλά θέλουμε να συμβάλλουμε με τις μικρές μας δυνάμεις, με την μετριοπάθεια του λόγου μας και με τη σχετικότητα της πρότασής μας σε συνθέσεις στο κοινωνικό και στο πολιτικό πεδίο για το δύσκολο έργο ενός μέλλοντος ελευθερίας και δημιουργίας για τη χώρα μας.
Αγαπητέ φίλε
Δεχόμαστε ότι έχουμε παρουσιάσει στη διάρκεια της ιστορικής πορείας της παράταξής μας (ως ΠΑΣΚ και ως ΠΕΚ) παραλείψεις και αδυναμίες. Έχουμε κάνει λάθη. Αλλά υπερασπιζόμαστε την αγωνιστική πορεία μας, γιατί όλες οι ουσιαστικές αποφάσεις του κλάδου των καθηγητών από τη δεκαετία του 1980 μέχρι σήμερα έχουν και τη δική μας σημαντική συμβολή.
Μας κατηγορούσαν για «κυβερνητικό συνδικαλισμό» μόνο και μόνο γιατί δεν ήμασταν πρόθυμοι για μεγάλα απεργιακά προγράμματα. Όμως σε κάθε απόφαση του κλάδου είμαστε παρόντες! Τι κάνουν σήμερα οι συνδικαλιστές κομισάριοι του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Έχουν νεκρώσει την ΟΛΜΕ, για να αλωνίζει ο μέγας δημαγωγός κ. Γαβρόγλου!!
Κάνουμε αυτοκριτική για τα λάθη της παράταξής μας και επ’ αυτών θα επανέλθουμε στο δεύτερο γράμμα μας για τα εκπαιδευτικά και τα συνδικαλιστικά μας ζητήματα. Δεν δεχόμαστε όμως λάθη του κόμματος στο οποίο ιδεολογικά προσκείμεθα – γιατί δεν μας ανήκουν, γιατί σε αντίθετη περίπτωση η έννοια αυτού του είδους της συλλογικής ευθύνης παραπέμπει σε εκφασισμό της σκέψης και της πράξης.
Αλλά γιατί γίνεται αυτή η τυφλή επίθεση εναντίον μας; Προφανώς για να λεηλατήσουν τον πιο δημιουργικό και πάντα πλειοψηφικό κοινωνικό χώρο της κεντροαριστεράς. Και στο χώρο της εκπαίδευσης, για να μην ασχολούμαστε εμείς με τα κοινά – δηλαδή να δεχτούμε την αναίρεση του πιο βασικού στοιχείου του πολίτη!
Αυτό δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε! Από πίστη στον εαυτό μας και στο μέλλον μας, από αγωνία για το σχολείο και για το επάγγελμά μας. Γι’ αυτό αγνοείστε τους!
Δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. είχε δήθεν αυταπάτες ή ότι είχαν ρομαντική αντίληψη για την πολιτική. Όχι, εξαπάτησαν συνειδητά και εξακολουθούν να εξαπατούν προκλητικά το λαό, είχαν και έχουν ως κίνητρο μόνο τη νομή της εξουσίας. Δεν κάνουν καμιά υπερήφανη διαπραγμάτευση˙ είναι σε πλήρη υποταγή. Πάνε και οι περίφημες «κόκκινες γραμμές»˙ τους έχουν ευτελίσει οι δανειστές.
Αγωνιζόμαστε για:
· Μια εθνική πολιτική που θα φέρει τέλος στα μνημόνια μέσα από μια αναπτυξιακή πορεία της χώρας.
· Μια κοινωνική πολιτική υπέρ των εργαζομένων και κατά των δυνάμεων της αγοράς, γιατί είναι η μόνη πολιτική που προωθεί ένα δημιουργικό μέλλον και την ελευθερία του τόπου μας.
· Τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας μας, γιατί διασφαλίζει συγκριτικά καλύτερα τα συμφέροντα της Ελλάδας.
· Την εθνική συνεννόηση όλων των κομμάτων του ευρωπαϊκού προσανατολισμού, γιατί διαμορφώνει καλύτερες συνθήκες για την υπέρβαση της κρίσης.
· Την ενίσχυση του κοινοβουλευτισμού και της ουσιαστικής άσκησης της λειτουργίας των κομμάτων, γιατί είναι ενάντια στην αποδόμηση της πολιτικής από τις δυνάμεις της αγοράς και στον εκφασισμό της κοινωνικής ζωής.
· Την προαγωγή της αλληλεγγύης και της κατανόησης, του σεβασμού και της αξιοπρέπειας κάθε ανθρώπου ως υπέρτατων αξιών ενάντια στο ρατσισμό, στην ξενοφοβία και στο φασισμό, γιατί συναρθρώνουν: τον πυρήνα της παιδαγωγικής πράξης, τη βασική αποστολή του σχολείου, την κοινωνική ευθύνη του εκπαιδευτικού επαγγέλματός μας .
Με πάθος και δύναμη για το δύσκολο αλλά και όμορφο αγώνα της παράταξής μας και του Κινήματός μας
Νίκος Τσούλιας,
Γραμματέας της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών
