Βρισκόμαστε ένα εκατομμύριο χρόνια πριν.
Σε μία σαβάνα της σημερινής Αγκόλα, μία ομάδα πιθηκοειδών προγόνων, πασχίζει να επιβιώσει λόγω της μείωσης καρπών με τους οποίους τρεφόταν. Διασχίζει με αγωνία τη σαβάνα, ψάχνοντας για τροφή στο γειτονικό δάσος. Ρισκάρει, γιατί μπορεί να δεχτεί επίθεση από τα μαχαιρόδοντα αιλουροειδή. Από την ομάδα αυτή επέζησαν όσοι πίθηκοι μπόρεσαν να σταθούν στα δύο τους πόδια και με την εξέλιξη αυτή έλεγξαν το περιβάλλον.

Βρισκόμαστε πέντε χιλιάδες χρόνια πριν.
Μία καρέτα-καρέτα έχει αφήσει τα αυγά της για επώαση σε μία αμμουδιά του Ιόνιου πελάγους. Καθώς τα χελωνάκια-νεοσσοί τρέχουν προς την παραλία, τους επιτίθενται τα αρπακτικά και κατασπαράσσουν πολλά που δεν έχουν αρκετή ταχύτητα για να φτάσουν στην παραλία.

Βρισκόμαστε διακόσια χρόνια πριν.
Ο τεχνολογικός άνθρωπος εφευρίσκει χιλιάδες μηχανές και αναπτύσσει δεξιότητες που ανάλογες μόνο σε ίχνη ανέπτυξε στο παρελθόν.

Βρισκόμαστε μία μέρα πριν την πανελλαδική εξέταση του μαθήματος της Φυσικής.
Χιλιάδες Έλληνες υποψήφιοι κρίνονται ως προς την ικανότητά τους να αντιληφθούν και να επεξεργαστούν τις φυσικές αρχές που είναι προαπαιτούμενες για την επιστημονική τους κατάρτιση. Διακατέχονται από ισχυρό στρες για το ενδεχόμενο της αποτυχίας.

Όμως αυτό που σε λανθάνουσα και υποσυνείδητη κατάσταση τους στρεσάρει εν αγνεία τους είναι το γεγονός ότι για να εξελιχθείς πρέπει να στρεσαριστείς, πρέπει να αξιολογηθείς, αν έχεις τη δυνατότητα για παραπέρα, μέσα στο αέναο στρες της επιβίωσης και της προσαρμογής.

Πολλές φορές οι πολιτισμοί προσπάθησαν να θέσουν ένα τέρμα στην εξοντωτική διαδικασία διάκρισης και αξιολόγησης επιδιώκοντας ένα ήρεμο χαλαρό μη ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αυτό που πρόσκαιρα κατάφεραν είναι μία μη αυτοσυντηρούμενη ουτοπία η οποία θνήσκει κάτω από τους εν πολλοίς ανελέητους νόμους της εξέλιξης.

Ας δουν λοιπόν οι μαθητές, ότι ο άμετρος προστατευτισμός κάποια στιγμή τελειώνει και έρχεται η ώρα της ανάδειξης, έρχεται η ευκαιρία της μεγαλειωδέστερης πανηγυρικής συγκριτικής πράξης.

Οι πρωτόγονοι πρόγονοι που ήταν προστατευμένοι μπαμπάκηδες και μαμάκηδες και δεν βγήκαν από τη σπηλιά να πολεμήσουν δεν μας άφησαν απογόνους. Είμαστε απόγονοι αυτών που αποσχίστηκαν δυναμικά από τον πυρήνα της οικογένειας τους και κουβαλάμε τα γονίδια της πάλης. Όσοι μείνανε στη φωλιά απλά δεν μας άφησαν γονιδίωμα.

Προηγούμενο άρθροΟι Πανελλαδικές των κλικ, των λάικ και της ανοησίας
Επόμενο άρθροΗ ΟΛΜΕ για την Επιλογή των Διευθυντών
Κωνσταντίνος Παπαγιαννούλης
Διευθύνω τα φροντιστήρια «Πράξις γκρουπ» στο Παλαιό Φάληρο Αττικής. Για περισσότερα από 20 χρόνια αναζητώ τρόπους που εμπνέουν στους μαθητές το όραμα.Πιστεύω, ότι δεν φτάνει να κάνεις καλό μάθημα, αλλά πρέπει να εφευρίσκεις διαρκώς νέες ιδέες για να ενθαρρύνεις στη γνώση και να προτρέπεις στην επιτυχία.Ανάμεσα στις μεθόδους που χρησιμοποιείς τότε, είναι και γνώσεις αλλότριων – φαινομενικά κλάδων. Θήτευσα και μυήθηκα στο παρελθόν στον ημιεπαγγελματικό κινηματογράφο ταινιών μικρού μήκους, καθώς και στην καλλιτεχνική φωτογραφία.Σε αμφότερα τα μέσα ευοδώθηκαν οι επιδόσεις μου σε βαθμό που μου άφησαν εμπειρία ικανοποιητική για να διευθύνω σκηνοθετικά μία παρουσίαση επαγγελματικού προσανατολισμού. Πιστεύω, ότι καλύτερα απ΄όλους μπορούν να χαράξουν το όραμα στους νέους αυτοί, που ζουν καθημερινά μαζί τους και διαθέτουν το απαραίτητο ταλέντο.

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.