Στο έντονα και πολλαπλά παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον αυτής της ιστορικότητας εντείνονται οι πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και των δυνάμεων του κεφαλαίου για ιδιωτικοποιήσεις, για συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας και του κράτους δικαίου και για συνεχή αφαίρεση δικαιωμάτων από τους εργαζόμενους.
Το χρηματοπιστωτικό και παρασιτικό κεφάλαιο γίνεται το βασικό εργαλείο του καπιταλισμού για τη συσσώρευση πλούτου σε λίγα κέντρα εξουσίας μέσα από κερδοσκοπικές μετακινήσεις κεφαλαίων και από τοκογλυφίες, από ακραία περιστολή σε μισθούς και συντάξεις, σε δικαιώματα και σε κοινωνικές κατακτήσεις.
Οι πόλεμοι γίνονται σταθερό εργαλείο ευρέων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων προκαλώντας εκτεταμένες ανθρωπιστικές κρίσεις και μαζικές μετακινήσεις προσφύγων. Η φτώχεια και οι ανισότητες επεκτείνονται με δραματικό τρόπο σε όλες τις χώρες. Ο πάλαι ποτέ «Τρίτος Κόσμος» παγκοσμιοποιείται αίροντας σταδιακά αλλά σταθερά όλες τις κατακτήσεις των εργαζομένων και στην Ευρώπη.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση κυριαρχείται από τις καπιταλιστικές δυνάμεις προκαλώντας βαθιά κοινωνικά ρήγματα στο εσωτερικό της. Αμφισβητεί βασικά στοιχεία της δημοκρατικής νομιμοποίησης των λαών. Δεν θέτει πλαίσιο πολιτικής ενοποίησης. Προκαλεί τελικά τον ευρωσκεπτικισμό, ο οποίος τροφοδοτεί το λαϊκισμό και τα ακροδεξιά και φασιστικά σχήματα.
Η χώρα μας εξακολουθεί να βρίσκεται στη δίνη των μνημονίων. Η συγκυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. όχι μόνο δεν κατάργησε τα προηγούμενα μνημόνια αλλά πρόσθεσε άλλα δύο αλλά και πέραν τούτων (!), τα οποία βαθαίνουν την κρίση και διαμορφώνουν ένα ζοφερό μέλλον. Ο λαϊκισμός και η δημαγωγία ήταν το εργαλείο για μια πρωτόγνωρης έκτασης εξαπάτηση του λαού με μοναδικό στόχο τη νομή της εξουσίας.
Μπορεί να μην πέτυχαν – δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει ποτέ αυτό – το διακηρυγμένο προς το λαό στόχο αλλά πέτυχαν τον κομματικό τους στόχο, να αναρριχηθούν στην εξουσία, που ποτέ δεν ήταν ούτε καν όνειρο θερινής νυκτός…
Η δημόσια εκπαίδευση συρρικνώνεται και αποδομείται. Οι δεσμεύσεις των δύο μνημονίων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α. γίνονται οι μοναδικοί άξονες της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής, η οποία προσδιορίζεται με τον πιο προκλητικό τρόπο και ως «μεταρρύθμιση»! Ο νεοφιλελευθερισμός εισάγεται πλέον στο ίδιο το περιεχόμενο του σχολείου.
Σ’ αυτό το δύσκολο σκηνικό, στο οποίο δοκιμάζονται σκληρά τόσο η λειτουργία των σχολείων όσο και η ίδια η επιβίωση και η αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών, το απερχόμενο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ «δεν ήταν εδώ».
Δεν άκουσε τίποτα.
Δεν ξέρει τίποτα.
Ήταν ένας μακρινός παρατηρητής – ούτε καν σχολιαστής – που απλώς παρακολουθούσε την αντιεκπαιδευτική πολιτική και την άνευ προηγουμένου δημαγωγία των Υπουργών Μπαλτά, Κουράκη, Φίλη, Γαβρόγλου.
Η ΟΛΜΕ των αγώνων έγινε η ΟΛΜΕ των απόντων!
Για πρώτη φορά στην ιστορία του κλάδου μας δεν υπήρξε ούτε καν ένα στοιχειώδες πλαίσιο αιτημάτων. Το Δ.Σ. είναι συνυπεύθυνο για τη σημερινή κατάσταση των σχολείων και των εκπαιδευτικών. Δεν μπορεί να γίνει ούτε καν θεωρητική κριτική στα πεπραγμένα του – απλά γιατί δεν υπάρχουν πεπραγμένα!
Οι γενικές θέσεις μας
Θεωρούμε ότι μόνο μια εθνική συνεννόηση, με κοινωνική συναίνεση, με μια προοδευτική διακυβέρνηση που θα διαμορφώσει ένα αναπτυξιακό και παραγωγικό μοντέλο και που θα έχει ευρωπαϊκό προσανατολισμό μπορεί να οδηγήσει τη χώρα μας σε έξοδο από την κρίση και στην πρόοδο του λαού μας.
Οφείλουμε να επαναενεργοποιήσουμε τον αγώνα μας για κατάργηση των Μνημονίων, να κλείσουμε την παρένθεση της αλαλίας και της απραξίας του συνδικαλισμού μας. Αν δεν διαμορφώσουμε ένα Διοικητικό Συμβούλιο που θα μπορεί να παίρνει αποφάσεις, όλα όσα θα λέγονται απ’ όλους μας δεν θα έχουν καμιά αξία.
Προτείνουμε ένα ελάχιστο αλλά συνεκτικό και ολοκληρωμένο πλαίσιο, στο οποίο αντικειμενικά υπάρχει ευρεία συναντίληψη μεταξύ των παρατάξεων με σκοπό να ψηφιστεί στο 18ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ, για να δοθεί τέλος στο σκηνικό της ακινησίας, για να γίνει επαναενεργοποίηση της συνδικαλιστικής δράσης μας.
Δεν είναι ώρα για στείρες αντιπαραθέσεις, για ιδεολογικές καθαρότητες, για ατέρμονες θεωρητικές αναλύσεις. Μπορούμε να αποφασίσουμε σε ό,τι ενώνει τους εκπαιδευτικούς σε ένα τετράπτυχο πρόταγμα:
· κατάργηση των Μνημονίων
· όχι στις ιδιωτικοποιήσεις
· προαγωγή της Δημόσιας και Δωρεάν Παιδείας και
· αξιοπρέπεια στον εκπαιδευτικό.
Δεν μπορεί να τελειώσει το Συνέδριό μας με μοναδικό αποτέλεσμα την κατανομή των παραταξιακών συσχετισμών στο Διοικητικό Συμβούλιο, γιατί κανένας δεν θα μπορεί να ισχυριστεί ότι ευθύνονται οι «άλλοι», γιατί δεν υπάρχουν «άλλοι», γιατί τότε θα έχουμε πάρει το γνωστό δρόμο της ΕΦΕΕ…
Σήμερα απαιτείται όχι μόνο η δράση του συνδικαλισμού μας αλλά και η ενεργοποίηση Εκπαιδευτικού κινήματος και η ανάδειξη ενός Μορφωτικού Ρεύματος.
· Γιατί αν δεν βαστήξουμε τα κάρβουνα μες στις στάχτες, πώς θα ανάψουμε τη φλόγα της προόδου;
· Γιατί αν δεν εκφράσουμε τη συλλογική συνείδησή μας, αν δεν διαμορφώσουμε οι εκπαιδευτικοί και οι παρατάξεις ένα κοινό πεδίο σύνθεσης των επιμέρους θέσεών μας, αν δεν κάνουμε έναν δημιουργικό διάλογο, πώς θα παίρνουμε αποφάσεις για να πορευτούμε μαζί στο συλλογικό μας αγώνα;
Γιατί αν εμείς οι εκπαιδευτικοί – που είμαστε καλλιεργητές Πολιτισμού και Παιδείας –
δεν δράσουμε στη διαμόρφωση της μαγιάς του μέλλοντος, τότε ποιοι;
Υ.Γ.
Στο επόμενο διάστημα θα καταθέσουμε δημόσια και στο Συνέδριό μας την πρόταση με ένα minimum πλαίσιο με βάση τις θεμελιώδεις και διαχρονικές θέσεις του κλάδου μας.
