“Στόχευε στο φεγγάρι. Ακόμα κι αν αστοχήσεις,
θα βρεθείς κάπου ανάμεσα στα Αστέρια”.
Με βεβαιότητα ΔΕΝ το είπε ο Κομφούκιος
«Αποδέχομαι και οριστικοποιώ»! Τη στιγμή που και ο τελευταίος υποψήφιος πατούσε το εικονίδιο στην οθόνη του υπολογιστή καταθέτοντας το μηχανογραφικό του, ένιωσα σαν τον Βεζούβιο τη στιγμή της μεγαλειώδους έκρηξής του, η οποία αφάνισε την Πομπηία. Εγώ βέβαια, δεν προκάλεσα τέτοια καταστροφή αλλά ο αυθόρμητος αναστεναγμός μου παρέσυρε όλη την ένταση που είχα συσσωρεύσει βοηθώντας παιδιά στην επιλογή σχολών. Ευτυχία! Όχι γιατί άφηνα πίσω μου την απάνθρωπη κούραση των ημερών αλλά επειδή θα αργούσα να ξανακούσω τη λέξη «προοπτικές», με την οποία βομβαρδίστηκα από τελειοφοίτους και γονείς για αρκετές μέρες.
«Ποια σχολή έχει προοπτικές;», «Βρείτε μου σχολές με προοπτικές!», «Η τάδε σχολή μου αρέσει αλλά ο μπατζανάκης του θείου μου μας είπε ότι δεν έχει προοπτικές!», «Η Αφροξυλάνθη, η κόρη της κουμπάρας μας, μου σφύριξε κλέφτικα ότι η δείνα σχολή έχει προοπτικές!». Άκουγα για προοπτικές που υπάρχουν ή που δεν υπάρχουν κι ένιωθα έναν οξύ πόνο στα μηνίγγια. Ειδικοί και κυρίως ανειδίκευτοι εγκατέλειψαν πρόθυμα καθετί, για να καταπιαστούν αποκλειστικά με τον εντοπισμό προοπτικών σε σχέση πάντα με τις πανεπιστημιακές σχολές. Ακόμα και οι προοπτικές της χώρας μας, που πάει κατά διαβόλου, τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα.
Οι… «προοπτικολόγοι», βέβαια, μπορούν να καταλάβουν από προοπτικές όσα και η καμέλια που φύτεψε πρόσφατα μια φίλη μου και πάει από το κακό στο χειρότερο (η καμέλια, όχι η φίλη)! Αυτοί, λοιπόν, αγνοούν κάτι απλό. Αγνοούν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά κι ότι οι εποχές που μπορούσε κανείς να αναζητά προοπτικές πανεπιστημιακών σχολών έχουν εξαφανιστεί μαζί με τα μαμούθ και τον χιονάνθρωπο των Ιμαλαΐων. Οι παγκόσμιες συνθήκες έχουν ανατραπεί, γεγονός που περιγράφω αναλυτικά και με πολύ ωραίο τρόπο στο βιβλίο μου «Εγχειρίδιο Επιβίωσης», για το οποίο, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι και πιο περήφανος.
Λοιπόν, προ αμνημονεύτων χρόνων υπήρχαν σχολές με προοπτικές. Ήταν οι εποχές που ελάχιστοι σπούδαζαν. Οι περισσότεροι από άγνοια ή τεμπελιά έμεναν ξύλα απελέκητα. Τότε η σχολή (οποιαδήποτε σχολή) έδινε σε όσους την τελείωναν σημαντικές ευκαιρίες. Ο ανταγωνισμός ελάχιστος έως ανύπαρκτος. Από τη στιγμή που γεμίσαμε κάθε κουτσοχώρι με σχολές δίνοντας το δικαίωμα ακόμα και σε αγράμματους ανθρώπους (έτσι ακριβώς!) να σπουδάζουν, ανατράπηκαν τα πάντα και κυρίως ανατράπηκαν -μάλλον αφανίστηκαν- οι προοπτικές. Απορίες; […]
Εντάξει, κάτω τα χέρια. Παράδειγμα, ώστε και ο πιο ηλίθιος να αντιληφτεί τα δεδομένα. Η σχολή των Μηχανολόγων Μηχανικών είναι μια από τις πιο αξιόλογες και περιζήτητες σχολές. Σχολή με κύρος, με πλήθος σύγχρονων εναλλακτικών κατευθύνσεων και κυρίως με υψηλή βάση. Θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει ως σχολή με εκπληκτικές προοπτικές. Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει πλέον τ ί π ο τ α (Διαβάστε ως μια λέξη. Τα αραιά γράμματα απλώς δίνουν έμφαση!). Γνωρίζω Μηχανολόγους που διαπρέπουν στη χώρα μας ή στο εξωτερικό σε αρκετούς κλάδους. Παράλληλα, όμως, γνωρίζω Μηχανολόγους που φυτοζωούν, ασχολούνται με παπαρούνες ή παραμένουν άνεργοι…
Αν ακόμα δεν καταλάβατε τι θέλω να πω, τότε ο εγκέφαλός σας έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη και είστε χάλια. Εκείνο που προσπαθώ να πω (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου και θέλει κούρεμα πια) είναι ότι πλέον δεν υπάρχει ούτε μία σχολή με προοπτικές. Δεν είναι τραγικό και με βεβαιότητα δεν εννοώ ότι ζούμε το «τέλος των προοπτικών». Οι προοπτικές, όμως, σήμερα έχουν μετακινηθεί και αναφέρονται όχι σε σχολές αλλά σε άτομα. Ό,τι και να σπουδάσει κάποιο παιδί σήμερα, όσες γλώσσες κι αν γνωρίζει, όση εξοικείωση με σύγχρονες τεχνολογίες κι αν διαθέτει, δεν πρόκειται να καταφέρει το παραμικρό, αν δε διαθέτει π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α (Διαβάστε ως μια λέξη. Τα αραιά γράμματα και πάλι για έμφαση!).
Το βαρετό, κλασικό πρόβλημα. Τι σημαίνει προσωπικότητα; Αυτό το έχω αναλύσει διεξοδικά και με πολύ ωραίο τρόπο στο άλλο βιβλίο μου «Μάθε, Παιδί μου, Γράμματα», για το οποίο επίσης, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι και πιο περήφανος! Τα γνωστά (όλο και περισσότερα) μαμούχαλα παιδιά θα αποτύχουν, θα κινηθούν στη μετριότητα και τη μιζέρια, θα οδηγηθούν σε αδιέξοδα ακόμα κι αν τελειώσουν την καλύτερη σχολή του κόσμου. Αυτά το πολύ να επιδιώξουν την επιβίωση σαν σύγχρονοι Κούντα Κίντε (ένας από τους διασημότερους τηλεοπτικούς δούλους)! Από την άλλη, παιδιά που διαθέτουν αυτογνωσία, ονειρεύονται, γνωρίζουν την πραγματικότητα, παίζουν την εξέλιξη στα δάχτυλα σαν κομπολόι, αναζητούν, θέτουν στόχους και κυρίως -προσέξτε αυτό- αγωνίζονται με πάθος χωρίς χρονοτριβή, θα πετύχουν. Και θα πετύχουν όχι γιατί θα τελειώσουν μια σχολή με… προοπτικές αλλά γιατί πρόκειται για άτομα με… προοπτικές. Τα παιδιά αυτά (πόσο ελάχιστα!) ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να φτάσουν στο φεγγάρι, θα βρεθούν ανάμεσα στα αστέρια φωτίζοντας λίγο παραπάνω το μίζερο κόσμο που έχουμε δημιουργήσει.
«Ποια σχολή έχει προοπτικές;», «Βρείτε μου σχολές με προοπτικές!», «Η τάδε σχολή μου αρέσει αλλά ο μπατζανάκης του θείου μου μας είπε ότι δεν έχει προοπτικές!», «Η Αφροξυλάνθη, η κόρη της κουμπάρας μας, μου σφύριξε κλέφτικα ότι η δείνα σχολή έχει προοπτικές!». Άκουγα για προοπτικές που υπάρχουν ή που δεν υπάρχουν κι ένιωθα έναν οξύ πόνο στα μηνίγγια. Ειδικοί και κυρίως ανειδίκευτοι εγκατέλειψαν πρόθυμα καθετί, για να καταπιαστούν αποκλειστικά με τον εντοπισμό προοπτικών σε σχέση πάντα με τις πανεπιστημιακές σχολές. Ακόμα και οι προοπτικές της χώρας μας, που πάει κατά διαβόλου, τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα.
Οι… «προοπτικολόγοι», βέβαια, μπορούν να καταλάβουν από προοπτικές όσα και η καμέλια που φύτεψε πρόσφατα μια φίλη μου και πάει από το κακό στο χειρότερο (η καμέλια, όχι η φίλη)! Αυτοί, λοιπόν, αγνοούν κάτι απλό. Αγνοούν ότι ο κόσμος έχει αλλάξει ριζικά κι ότι οι εποχές που μπορούσε κανείς να αναζητά προοπτικές πανεπιστημιακών σχολών έχουν εξαφανιστεί μαζί με τα μαμούθ και τον χιονάνθρωπο των Ιμαλαΐων. Οι παγκόσμιες συνθήκες έχουν ανατραπεί, γεγονός που περιγράφω αναλυτικά και με πολύ ωραίο τρόπο στο βιβλίο μου «Εγχειρίδιο Επιβίωσης», για το οποίο, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι και πιο περήφανος.
Λοιπόν, προ αμνημονεύτων χρόνων υπήρχαν σχολές με προοπτικές. Ήταν οι εποχές που ελάχιστοι σπούδαζαν. Οι περισσότεροι από άγνοια ή τεμπελιά έμεναν ξύλα απελέκητα. Τότε η σχολή (οποιαδήποτε σχολή) έδινε σε όσους την τελείωναν σημαντικές ευκαιρίες. Ο ανταγωνισμός ελάχιστος έως ανύπαρκτος. Από τη στιγμή που γεμίσαμε κάθε κουτσοχώρι με σχολές δίνοντας το δικαίωμα ακόμα και σε αγράμματους ανθρώπους (έτσι ακριβώς!) να σπουδάζουν, ανατράπηκαν τα πάντα και κυρίως ανατράπηκαν -μάλλον αφανίστηκαν- οι προοπτικές. Απορίες; […]
Εντάξει, κάτω τα χέρια. Παράδειγμα, ώστε και ο πιο ηλίθιος να αντιληφτεί τα δεδομένα. Η σχολή των Μηχανολόγων Μηχανικών είναι μια από τις πιο αξιόλογες και περιζήτητες σχολές. Σχολή με κύρος, με πλήθος σύγχρονων εναλλακτικών κατευθύνσεων και κυρίως με υψηλή βάση. Θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει ως σχολή με εκπληκτικές προοπτικές. Ναι αλλά αυτό δε σημαίνει πλέον τ ί π ο τ α (Διαβάστε ως μια λέξη. Τα αραιά γράμματα απλώς δίνουν έμφαση!). Γνωρίζω Μηχανολόγους που διαπρέπουν στη χώρα μας ή στο εξωτερικό σε αρκετούς κλάδους. Παράλληλα, όμως, γνωρίζω Μηχανολόγους που φυτοζωούν, ασχολούνται με παπαρούνες ή παραμένουν άνεργοι…
Αν ακόμα δεν καταλάβατε τι θέλω να πω, τότε ο εγκέφαλός σας έχει υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη και είστε χάλια. Εκείνο που προσπαθώ να πω (έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου και θέλει κούρεμα πια) είναι ότι πλέον δεν υπάρχει ούτε μία σχολή με προοπτικές. Δεν είναι τραγικό και με βεβαιότητα δεν εννοώ ότι ζούμε το «τέλος των προοπτικών». Οι προοπτικές, όμως, σήμερα έχουν μετακινηθεί και αναφέρονται όχι σε σχολές αλλά σε άτομα. Ό,τι και να σπουδάσει κάποιο παιδί σήμερα, όσες γλώσσες κι αν γνωρίζει, όση εξοικείωση με σύγχρονες τεχνολογίες κι αν διαθέτει, δεν πρόκειται να καταφέρει το παραμικρό, αν δε διαθέτει π ρ ο σ ω π ι κ ό τ η τ α (Διαβάστε ως μια λέξη. Τα αραιά γράμματα και πάλι για έμφαση!).
Το βαρετό, κλασικό πρόβλημα. Τι σημαίνει προσωπικότητα; Αυτό το έχω αναλύσει διεξοδικά και με πολύ ωραίο τρόπο στο άλλο βιβλίο μου «Μάθε, Παιδί μου, Γράμματα», για το οποίο επίσης, όσο περνάει ο καιρός, γίνομαι και πιο περήφανος! Τα γνωστά (όλο και περισσότερα) μαμούχαλα παιδιά θα αποτύχουν, θα κινηθούν στη μετριότητα και τη μιζέρια, θα οδηγηθούν σε αδιέξοδα ακόμα κι αν τελειώσουν την καλύτερη σχολή του κόσμου. Αυτά το πολύ να επιδιώξουν την επιβίωση σαν σύγχρονοι Κούντα Κίντε (ένας από τους διασημότερους τηλεοπτικούς δούλους)! Από την άλλη, παιδιά που διαθέτουν αυτογνωσία, ονειρεύονται, γνωρίζουν την πραγματικότητα, παίζουν την εξέλιξη στα δάχτυλα σαν κομπολόι, αναζητούν, θέτουν στόχους και κυρίως -προσέξτε αυτό- αγωνίζονται με πάθος χωρίς χρονοτριβή, θα πετύχουν. Και θα πετύχουν όχι γιατί θα τελειώσουν μια σχολή με… προοπτικές αλλά γιατί πρόκειται για άτομα με… προοπτικές. Τα παιδιά αυτά (πόσο ελάχιστα!) ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να φτάσουν στο φεγγάρι, θα βρεθούν ανάμεσα στα αστέρια φωτίζοντας λίγο παραπάνω το μίζερο κόσμο που έχουμε δημιουργήσει.
