Του Νίκου Τσούλια
Αγαπητοί φίλοι και φίλες
Είναι υποχρέωσή μου να ξεκινήσω την εισήγησή μου με αναφορά στην ψυχή αυτής της Συνδιάσκεψης της ΠΕΚ, στην ενδότερη ουσία αυτής της συλλογικής πράξης μας, η οποία έχει ήδη σε σημαντικό βαθμό πραγματοποιηθεί.
Είναι ο δύσκολος αλλά και δίκαιος αγώνας που κάνατε στις εκλογικές διαδικασίες για το 18οΣυνέδριο της ΟΛΜΕ, αγώνας που ήταν αποτελεσματικός για την προαγωγή ενός υπαρκτού συνδικαλισμού, ενός συνδικαλισμού διεκδίκησης και δημιουργίας, θέσεων και προτάσεων, διαλόγου και αποφάσεων του κλάδου μας, συλλογικής έκφρασης των εκπαιδευτικών Γυμνασίων και Λυκείων.
Αγωνιστήκατε σε κλίμα δύσκολο και απαξιωτικό για την ουσία της συλλογικότητας, σε άγονο και στείρο συνδικαλισμό πολεμικού τύπου, σε έλλειψη διαλόγου. Όμως θα θυμόσαστε αυτή την περίοδο της δύσκολης και δημιουργικής δράσης σας με όμορφα συναισθήματα και με ξεχωριστή νοσταλγία, γιατί κάνατε έναν δίκαιο αγώνα, γιατί η ομορφιά της ζωής είναι και στην ελευθερία του Λόγου.
Είναι σήμερα ιστορική η στιγμή, γιατί η Παράταξή μας θεωρούμε όι θα ξαναβρεθεί στη φυσική της θέση, για να αγωνιστεί για τη δυνατότητα του Διοικητικού Συμβουλίου της ΟΛΜΕ να ασκεί την ευθύνη και τον ρόλο του. Και αυτό δεν είναι απλή παραταξιακή εκτίμηση, γιατί καθ’ όλη τη μεταπολιτευτική ιστορία του κινήματός μας όλες οι σημαντικές αποφάσεις του κλάδου μας έχουν τη δική μας σημαντική συμβολή!
Αλλά πέραν της ιστορικής αναφοράς υπάρχει και η ζώσα πραγματικότητα, η σημερινή εικόνα. Υπήρξε ένα Διοικητικό Συμβούλιο που απλώς κατέγραφε τη φυσική παρουσία προσώπων και παρατάξεων. Δεν πήρε ποτέ καμιά ουσιαστική απόφαση. Ήταν ένα Δ.Σ. καθολικής αλαλίας και απραξίας. Έκοψε το νήμα της συλλογικής δράσης του κλάδου μας σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για το δημόσιο σχολείο και το εκπαιδευτικό επάγγελμα.
Αλώνιζαν οι Υπουργοί της αριστεροακροδεξιάς συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. με τη δημαγωγία, που την έκαναν και ιδεολογία και κοσμοθεωρία, αλλά το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ δυστυχώς δεν ήταν στην Ελλάδα του 2015 – 2017.
Διεθνής συγκυρία
Η παγκοσμιοποίηση γίνεται με τη σφραγίδα του καπιταλισμού, με την αποίκιση της πολικής από την οικονομία της αγοράς. Η κρίση του καπιταλισμού γίνεται σκληρή επιθετικότητα στον κόσμο της εργασίας. Η ανεργία και η φτώχεια, οι πόλεμοι και οι ανισότητες είναι η κρατούσα εικόνα της σημερινής περιόδου. Η εξαθλίωση ευρέων κοινωνικών στρωμάτων δεν είναι πλέον μια σουρεαλιστική εικόνα από το παρελθόν αλλά μια γκρίζα μορφολογία από το παρόν της πραγματικότητας που βιώνουμε.
Ο νεοφιλελευθερισμός γίνεται η κρατούσα κοσμοθεωρία που αμφισβητεί και αίρει το κράτος πρόνοιας και το κράτος δικαίου, τα οποία ήσαν οι μεγάλες μεταπολεμικές κατακτήσεις των εργαζόμενων στην Ευρώπη και του σύγχρονου ευρωπαϊκού πολιτισμού.
Πολιτικό περιβάλλον
Η χώρα μας βρίσκεται εδώ και 7 χρόνια στη μαύρη άβυσσο των μνημονίων. Η συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. με μοναδικό σύνθημα την κατάργηση των μνημονίων βαθαίνει και οξύνει την κρίση με μοναδική κυβερνητική πολιτική την ψήφιση και την εφαρμογή δύο νέων και επαχθέστερων μνημονίων και με προεκτάσεις που διαμορφώνουν σε σημαντικό βαθμό την οικονομική πολιτική της χώρας μέχρι το 2022.
Καμιά μορφή ανάπτυξης δεν υπάρχει στον ορίζοντα. Οικονομική πολιτική είναι μόνο οι ιδιωτικοποιήσεις με το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για έναν αιώνα πλην ενός χρόνου. Αυτή δεν μπορεί να είναι αριστερά, γιατί εκφράζει μόνο δημαγωγία και επικοινωνιακά τεχνάσματα φτηνής κοπής.
Μέχρι τη λαοσωτήρια συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. είχαμε την μνημονιακή πολιτική επί των εξωτερικών και δομικών στοιχείων της εκπαίδευσης. Τώρα αυτή αλλά και πιο σκληρή πολιτική χτυπάει τον πυρήνα της εκπαίδευσης. Εισέρχεται στο περιεχόμενο του σχολείου, στη λειτουργία της αίθουσας διδασκαλίας, στο παιδαγωγικό και μορφωτικό έργο του εκπαιδευτικού. Τιτλοφορείται δε όλη αυτή η πολιτική της αποδόμησης της Δημόσιας εκπαίδευσης με τον πιο προκλητικό τρόπο ως «μεταρρύθμιση»! Αν εφαρμοστούν όλα αυτά, τίποτα δεν θα θυμίζει το χθες. Θα εισαγάγουν ένα αντιεκπαιδευτικό αύριο για το ελληνικό σχολείο φτιαγμένο με υλικά μνημονίων.
Εκπαιδευτικό κίνημα
Είναι σταθερή και αταλάντευτη η κινηματική και μορφωτική κουλτούρα μας για το συνδικαλισμό. Θέλουμε έναν συνδικαλισμό διεκδίκησης και δημιουργίας, συνδικαλισμό θέσεων προτάσεων, διαλόγου και αποφάσεων.
Η ιστορική μας διαδρομή είναι φτιαγμένη με αυτή την αντίληψη και πρακτική. Σήμερα δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε μόνο τα μνημόνια και τις περιοριστικές πολιτικές αλλά και έναν άγονο συνδικαλισμό, έναν μη συνδικαλισμό.
Εκτιμώ ότι η πορεία της παράταξής μας θα είναι ανοδική με μεγάλο ρυθμό. Γιατί,
· ήδη υπάρχει μια μαγιά δημιουργικού μέλλοντος, ένα δυναμικό ξεκίνημα στο σημερινό Συνέδριο με αύξηση περίπου 30% της εκλογικής μας βάσης σε σχέση με το προηγούμενο Συνέδριο,
· η επιρροή της μεταρρυθμιστικής κουλτούρας μας και του δημιουργικού – διεκδικητικού συνδικαλισμού είναι ισχυρή στους εκπαιδευτικούς, όπως έχει καταδείξει η συνολική πορεία του εκπαιδευτικού μας κινήματος και
· η σημερινή αποτύπωση των παραταξιακών δυνάμεων στο Δ.Σ. της ΟΛΜΕ είναι απόρροια της κρίσης αλλά και αναπαραγωγός της, γι’ αυτό έχουμε και την πλήρη ανυπαρξία συνδικαλιστικής δράσης. Η αλλαγή αυτού του σκηνικού της αδράνειας και της απραξίας έχει αρχίσει!
Γραμματεία
Θέλω να ευχαριστήσω τον προηγούμενο Γραμματέα το Γιώργο Αλεβιζάκη για την προσφορά του στον κλάδο και στην παράταξη σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία. Εκφράζω ευχαριστίες για τα μέλη της Γραμματείας Αντρέα Παπαδωντωνάκη, Εύη Παναγιωτοπούλου, Βίκη Τασιοπούλου, Ηρακλή Ξανθόπουλο και Γιώργο Τσιρανίδη για την υποδειγματική συνεργασία που είχαμε.
Θα σταθώ ιδιαίτερα στον Αντρέα, γιατί είναι αυτός που σήκωσε το μεγάλο βάρος της όλης προσπάθειάς μας.
Προσωπική αναφορά
Θέλω να ευχαριστήσω όλους σας και όλες σας για τη συνεργασία που είχαμε, για τον κοινό αγώνα που κάναμε. Παράλληλα θέλω να ευχαριστήσω την παράταξή μας, ως ΠΑΣΚ και ως ΠΕΚ, γιατί με τίμησε και στη θέση του προέδρου της ΟΛΜΕ και για τη θέση του Γραμματέα τώρα και του αναπληρωτή Γραμματέα παλιότερα.
Ήταν δύο πολύ όμορφες και δημιουργικές περίοδοι της ζωής μου και θέλω να σας πω ότι – ανεξάρτητα από δυσκολίες και τώρα και παλιότερα στις θεσμικές και κορυφαίες θέσεις του κλάδου μας και της παράταξής μας – αισθάνομαι ότι η όποια αυτοπραγμάτωση έχω δημιουργήσει είναι ζυμωμένη σε σημαντικό βαθμό και από αυτές τις θέσεις.
Έκανα λάθη, σημείωσα παραλείψεις και αδυναμίες. Θέλω να τονίσω όμως ότι σταθερή και αταλάντευτη αγωνία μου ήταν να στηρίξω με κάθε τρόπο το δημόσιο σχολείο, τον εκπαιδευτικό, το επάγγελμά μας. Ένιωθα πραγματική υπερηφάνεια που εκπροσωπούσα αυτό το τόσο ξεχωριστό και δημιουργικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας. Αγωνίστηκα να αναδείξω μια Μορφωτική Κουλτούρα για το εκπαιδευτικό κίνημα τόσο στις διαδικασίες του κλάδου μας όσο και στις δημόσιες παρεμβάσεις μου. Θέλω να πιστεύω ότι άφησα ένα μικρό έστω δείγμα αυτής της αντίληψης.
Σήμερα είναι η τελευταία μου θεσμική πράξη στο συνδικαλισμό. Πάντα με γοήτευε η συλλογική δράση, γιατί πιστεύω ότι πολίτης χωρίς συμμετοχή στα δημόσια πράγματα της χώρας, χωρίς την ενεργή λειτουργία του σε κοινωνικούς φορείς δεν μπορεί να νοηθεί. Δεν μπορεί να βρει το Νόημα της ζωής, γιατί η ομορφιά της ζωής είναι στον αγώνα για δίκαιη κοινωνία.
Από την πρώτη μου συμμετοχή ως πρόσθετος καθηγητής στη μεγάλη απεργία της ΟΛΜΕ το 1980, στην οποία απολύθηκα, και την πρώτη εκλογή μου ως αντιπρόεδρος της ΕΛΜΕ Ηλείας όταν πρωτοδιορίστηκα, μέχρι το τέλος της καριέρας μου πάντα είχα ενεργό δράση στο συνδικαλιστικό κίνημα – με εξαίρεση την περίοδο της εκπόνησης της διδακτορικής μου διατριβής –, πάντα επιθυμούσα πολύ και γοητευόμουνα με έναν μοναδικά όμορφο τρόπο να μιλάω σε Γενικές Συνελεύσεις, σε Ημερίδες, σε Συνέδρια.
Θα συνεχίσω να στηρίζω τη μεταρρυθμιστική και δημιουργική αντίληψη της συλλογικότητάς μας, το σημαντικό ρόλο των εκπαιδευτικών – τώρα κυρίως μέσα από την αρθρογραφία. Γιατί πιστεύω ότι οι εκπαιδευτικοί της χώρας είναι οργανικοί διανοούμενοι. Μορφώνουν και διαπαιδαγωγούν. Είναι βασικοί δημιουργοί του μέλλοντος των νέων και της κοινωνίας.
Πιστεύω ότι το εκπαιδευτικό επάγγελμα έχει ιερότητα και μεγαλοσύνη, γιατί ανοίγει δρόμους μαζί με τους νέους και τις νέες, γιατί είναι ζυμωμένο με τις φιλοδοξίες και τα όνειρα των μαθητών – μαθητριών μας. Τι πιο όμορφο και πιο προκλητικό;
Θα είμαι μαζί σας στο ταξίδι της εκπαίδευσης και μόρφωσης της νέας γενιάς και των συλλογικών και κοινωνικών αγώνων του εκπαιδευτικού κινήματος.
