Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος
Μια φορά κι ένα καιρό δημιουργήθηκε η γη. Πάνω της υπήρχε άπλετος χώρος για να κατοικήσουν διάφορα όντα, όλα τους έμψυχα γεμάτα όνειρα, αγάπη και ελπίδα. Καθώς περνούσε ο καιρός αυτά τα όντα άρχισαν να χάνουν τον στόχο τους. Βαρέθηκαν να ζουν όλα μαζί, ήθελαν να αποκτήσουν όσο περισσότερο χώρο μπορούσαν απ’αυτή. Έτσι ξεκίνησαν να χτίζουν σπίτια, τα σπίτια αυτά ήταν χωρισμένα σε πόλεις, οι πόλεις σε χώρες και οι χώρες σε ηπείρους. Με τα σύνορα τα όντα αυτά, που ονομάζονται άνθρωποι, θεώρησαν πως θα μπορούσαν να διαχωρίσουν τους καλούς από τους κακούς, τους πλούσιους από τους φτωχούς, τους λευκούς από τους έγχρωμους, τους θρησκευόμενους από τους άθεους, τους δυνατούς από τους αδύναμους.
Κι έτσι τα χρόνια πέρασαν.Τα σύνορα στένευαν καθώς οι άνθρωποι εκείνοι ήθελαν ακόμη περισσότερο χώρο.Πλέον δεν τους αρκούσε. Ξεκίνησαν να σκοτώνουν ο ένας τον άλλον για να αποκτήσουν κι άλλη γη θέτοντας σκληρούς κανόνες , που απαγόρευαν σ’άλλους να περάσουν τα σύνορα τους. Έτσι οι άνθρωποι από την αρχή της δημιουργίας τους παλεύουν για περισσότερο χώρο.
Ας ορίσουμε μία γραμμή στο έδαφος κι ας πάρουμε ένα παιδί από τη δεξιά πλευρά κι ένα άλλο από την αριστερή. Αυτά τα παιδιά σύμφωνα με τη θέση τους έχουν μία συγκεκριμένη εθνικότητα, κουλτούρα και θέση στον παγκόσμιο χάρτη. Αν αντιστρέψουμε τις θέσεις τους, ενώ βρίσκονται τόσο κοντά το ένα με το άλλο, ποια θα είναι η διαφορά; Γιατί οι γραμμές, τα σύνορα, οι αριθμοί και η γεωγραφική τοποθεσία να καθορίζει το ποιον των ανθρώπων; Γιατί οι άνθρωποι ασκώντας πολέμους ισχυρίζονται πως διεκδικούν την ειρήνη; Ποια ειρήνη δημιουργήθηκε με πόλεμο;
Από το διάστημα δε φαίνονται στη γη τα σύνορα μεταξύ των χωρών. Από μακριά είμαστε όλοι ένα. Σαν μήλα με διαφορετικό χρώμα. Αν τα κόψεις κρύβουν τον ίδιο σπόρο, το ίδιο σχήμα. Τί καθορίζει και αξιολογεί τους ανθρώπους;Το χρώμα, η θρησκεία, η χώρα, τα χρήματα;
Όλοι οι άνθρωποι χορεύουν με τον ίδιο τρόπο, ερωτεύονται με το ίδιο πάθος, γελάνε με την ίδια γλώσσα, κλαίνε με τα ίδια δάκρυα, έχουν τις ίδιες βιολογικές ανάγκες. Όλοι οι άνθρωποι κοιτούν τον ίδιο ουρανό, το ίδιο φεγγάρι, ονειρεύονται, ελπίζουν φοβούνται, χαίρονται, τραγουδούν. Τί και ποιος καθορίζει την αξία των ανθρώπων; Οι άνθρωποι δεν έχουν τιμές, δεν είναι αντικείμενα, οι άνθρωποι είναι ξεχωριστοί.Ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, είσαι μοναδικός ανάμεσα σε 7 δις ανθρώπων στη γη. Δεν υπάρχει άλλος που να είναι σαν κι εσένα.
Το τέλος της ιστορίας δυστυχώς δεν το ξέρω για να σας το πω. Αν όμως ήμουν ο συγγραφέας της ιστορίας που ονομάζεται “Άνθρωπος”, το τέλος θα ήταν ευτυχισμένο. Δεν θα υπήρχαν σύνορα, πόλεμοι, πλούσιοι και φτωχοί. Δε θα πέθαιναν άνθρωποι από την πείνα, δε θα σκοτώνονταν και δε θα κακοποιούνταν ζώα από τους ανθρώπους. Το 98% του Dna μας είναι ίδιο με τον πίθηκο. 2% δίνει την εξουσία στον άνθρωπο για να νιώθει ανώτερος;
Το τέλος λοιπόν, το δικό μου τέλος θα είχε χαμόγελα, ανθρώπους χωρίς φόβο, χωρίς τρομοκρατικές επιθέσεις, ανθρώπους που αγαπούν και αγαπιούνται, ανθρώπους που θα άξιζαν την ονομασία “Άνθρωπος”.
Το δικό σου τέλος;
pithagoreiotheorima.blogspot.gr
