Πολύ ενδιαφέρουσες οι χθεσινές Βάκχες του Yair Sherman Ensemble, που παρουσιάστηκαν στο πλαίσιο του 20ου Φεστιβάλ Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, το οποίο διοργανώνουν το Κυπριακό Κέντρο του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου, οι Πολιτιστικές Υπηρεσίες του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού και ο Κυπριακός Οργανισμός Τουρισμού. Μπορούμε να πούμε πολλά, αλλά δειγματοληπτικώς σημειώνω τα ακόλουθα.
Το τέλος της παράστασης, η Έξοδος, ήταν η Αρχή. Μια ανατριχιαστική Shiri Golan ως Αγαύη, μανιασμένη, αναμαλλιασμένη, ολοαίματη και ζωώδης, κρατώντας το κομμένο κεφάλι του γιου της (ένα εκμαγείο καλουπωμένο στη μορφή του Shai Egozi, του ηθοποιού που υποδυόταν τον Πενθέα), μετέδιδε (κυριολεκτικώς…) σπαρακτικά όλον εκείνο τον πρωτόγονο τρόμο που εισπράττει ως μισθό της αμαρτίας του ο Θεομάχος. Το εφέ του χυμένου αίματος λίγο πριν και η μερική μεταφορά του σπαραγμού του Πενθέα ενώπιον των θεατών αποτελούσε παραχώρηση, ενδεχομένως, προς το ρεαλιστικό μας αισθητήριο και την ανάγκη μας για κυριολεκτισμό, αλλά έδεσε με την κορύφωση του δράματος.
Αψεγάδιαστος ήταν ο Τειρεσίας (Uri Avrahami): καμπουριασμένος γεράκος, βαμμένος με ρουζ και ντυμένος με φουρφουρένιο φουστανάκι, δεν έχασε ποτέ την gravitas που απαιτούνταν για να κατανοήσει κανείς ότι πραγματικά γελοίος δεν είναι όποιος περιβάλλεται την ενδυμασία του Διονύσου, αλλά όποιος, ντυμένος στα σεμνά, ανδροπρεπή, πολυτελή χρυσάφια του, νομίζει πως μπορεί να αποκρούσει τον θεό: τὸ σοφὸν οὐ σοφία.
Ο Shai Egozi έπειθε ως ο νεαρός τύραννος, που μπερδεύει τη λογική με τη γνώση, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να κατασιγάσει ούτε καν μέσα του το ηφαιστειακό υλικό της ηδονής και της λαγνείας, το οποίο, αν δεν αποδεχθεί και δεν ελέγξει, στην έκρηξή του θα τον εξαερώσει.
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
