Της κολύμβησης η ξεχωριστή επιστροφή!

Του Νίκου Τσούλια

      Κάθε φορά που επιστρέφεις στης θάλασσας τις χάρες ξαναγεννιέσαι χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις το πώς γίνεται αυτό το μικρό θαύμα. Και είναι επιστροφή του σώματός μας και του πνεύματός μας κάθε ευκαιρία κολύμβησης για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους, λόγους αδιόρατους στην κοινή λογική αλλά πανίσχυρους στο βαθύ πυρήνα του υποσυνειδήτου μας, εκεί που καταγράφονται οι πιο φοβερές και ιερές αλλά και οι εν πολλοίς ανεξιχνίαστες εικόνες της ανθρώπινης ύπαρξης.

      Είναι επιστροφή στα πρώτα σκιρτήματα της εμβρυικής ζωής μας στο υδάτινο περιβάλλον του αμνιακού σάκου, μακριά από το φως και από το οξυγόνο˙είναι οντολογική επιστροφή. Είναι επιστροφή στο απώτερο παρελθόν του ανθρώπινου είδους˙ είναι φυλογενετική επιστροφή. Είναι όμως και προσωπική επιστροφή και θα εξηγηθεί αυτό στο τέλος του κειμένου…

      Η γνώση και το βίωμα που προέρχονται από το υποσυνείδητο δεν υπόκεινται στην κλασική θεώρηση της γνώσης και του βιώματος. Δεν εκλογικεύονται και δεν «τακτοποιούνται». Εκφράζονται κατά περίπτωση χωρίς τη δική μας θέληση και χωρίς τη δική μας ορθολογική εποπτεία. Είναι ωστόσο δικός μας καρπός, είναι μια βαθιά κληρονομιά του ανθρώπινου είδους μας αλλά και της ατομικής μας ύπαρξης, που άλλοτε μας οδηγεί σε τόπους φωτεινούς και έκστασης και άλλοτε σε τόπους σκοτεινούς και φόβου.

      Η κολύμβηση δεν είναι απλά και μόνο μια επιστροφή. Δημιουργεί ένα πρωτόγνωρο σκηνικό. Ανατρέπει την παραδοσιακή λειτουργία του σώματός μας. Οδηγεί την ψυχή μας σε καινούργιους κάθε φορά κόσμους. Εδώ σκέπτεσαι διαφορετικά, στοχάζεσαι διαφορετικά, ονειρεύεσαι διαφορετικά, γεύεσαι τη ζωή διαφορετικά, νιώθεις τον εαυτό σου διαφορετικό.

      Η κολύμβηση είναι μια διαρκώς καινούργια ανακάλυψη. Ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τον κόσμο σου. Ανακαλύπτεις τη ζωή και τον κόσμο. Κόβει τους αρμούς της συνηθισμένης σου καθημερινότητας. Συντρίβει τους δεσμούς και τα στερεότυπα της πανίσχυρης συμβατικότητας. Η αφαίρεση των ρούχων δεν είναι μια απλή κίνηση. Αλλάζει τη μορφολογία του σώματός μας και την πρόσληψη του ειδώλου μας˙ το αισθανόμαστε μέσα στο ίδιο μας το βλέμμα που όλοι κοιτάει και ξανακοιτάει ό,τι η ένδυση καλύπτει στη συνηθισμένη μας εικόνα. Το γυμνό σώμα μας σε κοινή θέα προβάλλεται και μετασχηματίζεται μπροστά στα μάτια μας. Το περπάτημά μας στην αρχή είναι πιο αβέβαιο, η αντίληψή μας στο πώς μας βλέπουν οι άλλοι ξαφνικά γνωρίζει νέες προσλαμβάνουσες.

      Στην κολύμβηση η πορεία σου έχει άλλες εκφράσεις. Πολλοί δρόμοι διασταυρώνονται, μπορεί φαινομενικά να σβήνουν στο υδάτινο περιβάλλον αλλά ταξιδεύουν μέσα από τους κυματισμούς που δημιουργούμε χωρίς κανέναν περιορισμό στην απεραντοσύνη της θάλασσας. Είναι οι μικροί κυματισμοί και τα αναρριπίσματα και τα μεγάλα κύματα της θάλασσας, είναι οι δικοί μας κυματισμοί, είναι οι συμβολές όλων αυτών των θαλασσινών ταλαντώσεων που δημιουργούν ατέλειωτα υδάτινα φράκταλς και διασπείρονται προς κάθε κατεύθυνση στο σύμπαν του πελάγους. Κάθε σου δρόμος μοναδικός και ξεχωριστός. Δύσκολα τον ξαναβρίσκεις.

      Και όταν νοσταλγείς τα σταθερά σημεία της στεριάς στη διάρκεια της κολύμβησης, αναζητείς τις μεταξύ των σχέσεις και παίζεις με τις διαρκώς μεταβαλλόμενες μεταξύ των σχετικές θέσεις. Βλέπεις το μοναχικό εξοχικό να μετακινείται ως προς το μακρινό λόφο ή την αγκυροβολημένη βάρκα να αλλάζει θέση ως προς την κοντινή σου βραχονησίδα και κάνεις τους υπολογισμούς για τη δική σου ταχύτητα. Στη θάλασσα παίζεις χωρίς να σε ενδιαφέρει η ηλικία σου, σου δίνεται κάθε δικαίωμα φαντασίωσης που σου έχει αφαιρέσει η τυπικότητα και οι συνθήκες της «ξηράς».

      Αλλά κολύμβηση χωρίς παιχνίδι με το βυθό δεν μπορεί να υπάρξει. Αναζητείς χρώματα και μορφές, γεύεσαι μια άλλη αισθητική της φύσης. Προσπαθείς να ακούσεις υπόηχους, και όλοι οι μηχανοϋποδοχείς και οι θερμοϋποδοχείς του δέρματός σου «ξεσηκώνονται» από τα καινούργια ερεθίσματα. Εδώ αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι κυρίαρχος του παιχνιδιού, ακόμα και μια παράξενη υδρόβια μορφή ή η μαύρη σκιά της θαλασσινής σπηλιάς μπορούν αρχικά να σε φοβίσουν.

      Αλλά μέσα στις θάλασσας την αγκάλη ελευθερωνόμαστε. Είναι μια ιερή συνάντηση πολλαπλών διαστρωματώσεων που συναθροίζονται και συνθέτονται σαν ένα συγχρονικό και ενιαίο παλίμψηστο παραστάσεων με απροσδιόριστες τις επιμέρους παραμέτρους. Είναι η τόσο πληθωρική παρουσία του νερού στο σώμα μας που γεύεται την απόλυτη και κυρίαρχη παρουσία του θαλασσινού νερού. Είναι οι τόσες και τόσες χαμένες και ξεχασμένες κινήσεις του σώματός μας που τις έχει ακυρώσει η κανονική (στεριανή) ζωή μας. Είναι οι αμέτρητοι μύες μας και τα ακόμα πιο πολλά νεύρα μας που ζωντανεύουν από την ημι-αδράνεια και από την αχρησία. Είναι η ίδια η ψυχή μας που αγαλλιάζεται από το πρωτόγνωρο πανηγύρι των αισθήσεων.

      Και είναι η μερική απελευθέρωση του σώματός μας από τα «δεσμά της βαρύτητας» που μετασχηματίζει τη συμπεριφορά μας και που μας δημιουργεί την ψυχική ευεξία μαζί με την όλη αισθητική απόλαυση της κολύμβησης. Εδώ βρίσκεις «κρυμμένους θησαυρούς» στο σώμα σου και στο πνεύμα σου που δεν είναι ούτε δικοί σου αλλά ούτε και της θάλασσας. Είναι θησαυροί που τους βρίσκεις μόνο στη συνάντησή σου με τη θάλασσα. Γι’ αυτό και κάθε επιστροφή στη θάλασσα είναι μια ξεχωριστή απόλυτα προσωπική ομορφιά…

Υ.Γ.

Το παρόν κείμενο αφιερώνεται στην Ελαφόνησο και πιο συγκεκριμένα στην παραλία του Σίμου με τη μοναδική γαλάζια εικόνα του που μου ενέπνευσε τη γραφή αυτή κατά τη διάρκεια της θαλασσινής διαδρομής από το ένα άκρο του κόλπου στο άλλο. Η παραλία αυτή είναι στο στόχαστρο ιδιωτικοποίησης!