Είναι οι άριστοι μαθητές για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ταξικός εχθρός;

Του Νίκου Τσούλια

      Πριν αρκετά χρόνια μια αντιπροσωπεία του τότε κυβερνητικού κόμματος της Ιαπωνίας – στα πλαίσια μιας συγκροτημένης γνώσης των εκπαιδευτικών συστημάτων της Ευρώπης – μου είχε ζητήσει συνάντηση με την ιδιότητά μου ως Προέδρου της ΟΛΜΕ για να μάθει το πώς βλέπουν το σχολείο οι Έλληνες εκπαιδευτικοί.

      Μου είχε τονισθεί ότι προσπάθεια της κυβέρνησής τους ήταν να φιλελευθεροποιηθεί – με την πολιτική έννοια του όρου και όχι με την οικονομική – το εκπαιδευτικό σύστημα της Ιαπωνίας στον τρόπο βαθμολογίας και διδασκαλίας, στη δημιουργία ενεργών μαθητικών κοινοτήτων, στην ανάπτυξη σχολικής ζωής κλπ.

      Μου έκανε εντύπωση μια παρατήρησή τους. Στη χώρα τους ο μη άριστος μαθητής ένιωθε κάποιο είδος ενοχής και ήθελε να απαλλαγεί απ’ αυτό, γιατί πιεζόταν ψυχοσυναισθηματικά! Που να φανταστώ ότι δεκαπέντε χρόνια μετά θα ζούσα το ακριβώς αντίστροφο πρόβλημα, την πιο αντιεκπαιδευτική και αντιπαιδαγωγική εικόνα, την πιο μεγάλη προσβολή στην καταστατική πράξη του σχολείου: να είναι δακτυλοδεικτούμενοι και να νιώθουν ενοχή οι άριστοι μαθητές στη χώρα μας!

      Εδώ γνωρίσαμε την απόλυτη ανοησία! Οι άριστοι μαθητές θεωρούνται από τους θεωρητικούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως εμπόδιο στην ισότητα των μαθητών! Μπήκαν στο στόχαστρο της ιδεολογικής προπαγάνδας τους ως δακτυλοδεικτούμενοι! Εμφανίστηκε και πάλι το πρόβλημα της μεθόδου – καταπώς το προσδιόρισε στην ξεχωριστή μελέτη του ο Πωλ Σαρτρ. Η πρόκληση για τους κομισάριους του λαϊκισμού είναι απλή. Μια αριστερή πολιτική για να είναι συνεπής με τον εαυτό της πρέπει πάνω απ’ όλα και πριν από καθετί να δείχνει με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο τον ταξικό εχθρό!

      Είναι λοιπόν οι άριστοι μαθητές ο ταξικός εχθρός για τους δημαγωγούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.; Και αναρωτιέμαι: Υπήρξε ποτέ εκπαιδευτικό σύστημα, όπου γης και όπου χρόνου, που δεν προσέβλεπε έστω σε επίπεδο αρχής και διακήρυξης στο άριστο αποτέλεσμα; Υπάρχει κανένας γονέας στη χώρα μας ή αλλού που δεν ονειρεύεται και δεν ποθεί όσο τίποτα άλλο να γίνει το παιδί του άριστος μαθητής; Υπάρχει κανένας μαθητής σ΄ οποιοδήποτε σχολείο που δεν φιλοδοξεί να γίνει άριστος μαθητής ή που δεν θαυμάζει τους άριστους μαθητές; Όταν ένας εκπαιδευτικός κάνει μάθημα στην αίθουσα πού αποβλέπει, αν όχι να κάνει όλους τους μαθητές του – ή όσους μπορέσει – άριστους;

      Προφανώς δεν θα γίνουν όλοι οι μαθητές άριστοι. Προφανώς το σχολείο πρέπει να κοιτάζει περισσότερο τους μαθητές εκείνους που έχουν μεγαλύτερες ανάγκες. Προφανώς ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να αμβλύνει όσο μπορεί τις τόσες και τόσες ανισότητες – κοινωνικές, οικονομικές και κυρίως πολιτισμικές, όπως πολύ σωστά έχει επισημάνει ο Μπουρντιέ. Προφανώς πρέπει να βλέπουμε την προσωπικότητα των μαθητών και όχι μόνο το μαθησιακό τους επίπεδο. Προφανώς πρέπει να διαπαιδαγωγούμε και να μην μετατρέπουμε την όλη διδασκαλία μόνο σε πεδίο μετάδοσης των Γραμμάτων και της γνώσης και μεταβίβασης του πολιτισμικού φορτίο του λαού μας. Προφανώς δεν συνεχίζουν όλοι οι άριστοι μαθητές άριστη πορεία στη μετασχολική τους ζωή. Προφανώς και οι μη άριστοι μαθητές μπορούν – και αυτό συμβαίνει πολύ συχνά – να γίνουν άριστοι φοιτητές ή να έχουν άριστη επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη.

      Αλλά αυτό δεν σημαίνει σε καμιά περίπτωση ότι η όλη αγωνία και ο αγώνας του σχολείου, των μαθητών, των εκπαιδευτικών, των γονέων, της πολιτείας και της κοινωνίας δεν θα αποσκοπεί στο άριστο αποτέλεσμα. Γράφτηκαν πολλά αστεία επιχειρήματα, όπως για παράδειγμα ότι ο Αϊνστάιν δεν θα μπορούσε να είναι σημαιοφόρος. Και αυτό παρουσιάστηκε ως απτή απόδειξη για την μη επιζήτηση της αριστείας, ωσάν η περίπτωση του σοφού Άλμπερτ ή και άλλες παρόμοιες να ανατρέπουν τη γενική εικόνα, ωσάν να μη γνωρίζουμε ότι υπάρχουν και οι χαρισματικοί μαθητές. (Οι επιμέρους …περιπτώσεις είναι ανατρεπτικές μόνο στις Φυσικές επιστήμες και όχι στα κοινωνικά φαινόμενα).

      Θέλουμε να ξεχνάμε κάτι πολύ απλό και πολύ βασικό. Οι μαθησιακές και μορφωτικές πορείες των μαθητών δεν «συγκρούονται» μεταξύ τους – αυτό γίνεται μόνο είτε στη διαδικασία του Συστήματος Πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, γιατί είναι διαδικασία επιλογής και δεν γίνεται αλλιώς είτε στην αγορά εργασίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση, την οποία πάντως δεν μπορεί να αντιμετωπίσει η εκπαίδευση. Κάθε πορεία μαθητή προς τη γνώση είναι απόλυτα ελεύθερη – πέραν των πάντα παρουσών ανισοτήτων – και θεωρητικά κάθε μαθητής μπορεί να γίνει άριστος σε κάποιο τομέα της κοινωνίας και της ζωής.

      Υπάρχει και ένα εκπαιδευτικό στοιχείο, που είναι πέραν των άριστων μαθητών, οι χαρισματικοί μαθητές! Αλλά ποιος τολμάει να θέσει στην Ελλάδα της παρακμής και του διάχυτου και καθολικού λαϊκισμού ένα πιο προωθημένο ζήτημα, όταν αμφισβητείται η επί αιώνων διαχρονική αυταξία και ομορφιά της αριστείας; Και όχι μόνο αυτό, αλλά μάλλον πιστεύουμε ότι οι όλες οι άλλες δυτικο-ευρωπαϊκές χώρες, που έχουν εντάξει και με θεσμικό τρόπο τη χαρισματικότητα στη λειτουργία της εκπαίδευσής τους, είναι αντιδραστικές κοινωνίες, ότι δεν προσβλέπουν προς το δημιουργικό μέλλον – το οποίο το ξέρουμε μόνο εμείς!

      Στις εποχές της παρακμής και της αποδόμησης του ορθολογισμού από τους δημαγωγούς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. θα δούμε πολλά φαντάσματα. Είχε λοιπόν ο μέγας «διαφωτιστής» και ακόμα πιο μέγας λαϊκιστής, ο Υπουργός Παιδείας μια φοβερή ιδέα! «Εμείς ενδιαφερόμαστε για όλους τους μαθητές και όχι μόνο για τους άριστους»! Οποία ασύλληπτη έμπνευση, οποίος ανατρεπτικός στοχασμός! Όλοι όσοι αναφερόμαστε στους άριστους μαθητές – σε μια ατζέντα δημόσιας συζήτησης με την απόλυτη επιλογή του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για τους λόγους που έχουν προαναφερθεί – δεν νοιαζόμαστε για τους άλλους μαθητές δηλαδή για τη μεγάλη πλειοψηφία των μαθητών μας και το κάνει αυτό μόνο ο κ. Γαβρόγλου! Νομίζω ότι λίγη σοβαρότητα θα χρειαζόταν…

      Πάντα λάτρευα τους άριστους μαθητές και τις άριστες μαθήτριες και έχω αναφερθεί εκτεταμένα για ποιους λόγους σε προηγούμενα άρθρα μου

(Να γιατί μπήκε στην κληρωτίδα η σημαία!

Υπερασπίζομαι και καμαρώνω τους άριστους μαθητές και τις άριστες μαθήτριες – http://www.alfavita.gr/special-edition/yperaspizomai-kai-kamarono-toys-aristoys-mathites-kai-tis-aristes-mathitries).

      Σήμερα τους λατρεύω ακόμα πιο πολύ, γιατί αντί να τους επιβραβεύει η δημαγωγική ηγεσία του Υπουργείου …Παιδείας τους ενοχοποιεί. Αλλά ξέρουν ότι ο λαϊκισμός είναι ο πιο γνωστός και πιο βέβαιος δρόμος προς την παρακμή, γι’ αυτό και να μην ανησυχούν – αντίθετα να αγωνίζονται να γίνονται άριστοι σε κάθε πτυχή της ζωής. Στο δρόμο αυτό (ομού και της Αγάπης) θα βρουν την ομορφιά του εαυτού τους.

Υ.Γ.

Πολύ θα ήθελα μια ΟΛΜΕ να «βάζει στη θέση του» τον Υπουργό Παιδείας όταν κινείται σε τόσο ακραίους αντιεκπαιδευτικούς δρόμους, να υπερασπίζεται το έργο των εκπαιδευτικών και την αποστολή του σχολείου. Και σε κάθε περίπτωση, σ’ ένα εκπαιδευτικό ζήτημα, που με την επιλογή των …προοδευτικών Υπουργών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., έχει γίνει μείζον κοινωνικό και πολιτικό θέμα δεν μπορεί να σιωπά σα να μην την αφορά!

anthologio.wordpress.com