Του Νίκου Τσούλια
Η εκπαιδευτική κοινότητα δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο μια ταξική και νεοφιλελεύθερη κυβερνητική πολιτική, όπως συνέβαινε με τις προ ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. κυβερνήσεις, αλλά και μια δόση δήθεν προοδευτικής μεταρρυθμιστικής αντίληψης, η οποία προσφέρεται για να καλυφθεί η ουσία και ο βαθύς πυρήνας της αντιεκπαιδευτικής πολιτικής.
Επιχειρείται μια γενικού τύπου αναδιάρθρωση του εκπαιδευτικού χάρτη της χώρας – από την πρωινή προσευχή μέχρι το Εθνικό απολυτήριο -, η οποία όμως έχει εκτός της βαθιά αντιδραστικής ουσίας της και συμβολικά και επικοινωνιακά στοιχεία. Αυτά στο σκοτεινό βασίλειο του «φαίνεσθαι», γιατί στο «είναι» και στο «γίγνεσθαι» της φωτεινής πραγματικότητας, η εικόνα είναι ολοκάθαρη. Υπάρχουν άλλωστε απλά μεθοδολογικά πολιτικά στοιχεία, τα οποία δεν αφήνουν περιθώρια να ευδοκιμήσουν η εξαπάτηση και ο εμπαιγμός. Ας τα διατυπώσουμε με τη μορφή ερωτημάτων.
1. Είναι δυνατόν να έχουμε προοδευτική πολιτική στην εκπαίδευση, όταν η ασκούμενη γενική κυβερνητική πολιτική είναι βαθιά αντιλαϊκή και αντεργατική;
2. Μπορεί να υπάρξει δημοκρατική μεταρρύθμιση στην εκπαίδευση, όταν τα Μνημόνια και οι οδηγίες του Ο.Ο.Σ.Α. – που έχει υπογράψει και με τα δύο χέρια η αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνηση – διαμορφώνουν τον ουσιαστικό πυρήνα της εκπαιδευτικής πολιτικής;
3. Υπάρχει ιδεολογική και πολιτική βάση από ένα κυβερνητικό σχήμα – που περιλαμβάνει και ένα ακροδεξιό, εθνικολαϊκιστικό και φοβικό κόμμα – για να αναπτυχθεί μια προοδευτική πρόταση στην εκπαίδευση;
4. Είναι δυνατόν να διαμορφώνεται μια προοδευτική εκπαιδευτική πολιτική και να μην αγκαλιάζεται από τους εκπαιδευτικούς και κοινωνικούς φορείς αλλά αντίθετα να συναντά την πλήρη και καθολική αντίθεσή τους;
5. Μπορεί να γεννηθεί έστω υποψία δημοκρατικής μεταρρύθμισης στο σχολείο, όταν περιορίζονται όλες οι λειτουργίες και τα δικαιώματα των εκπαιδευτικών;
Πρώτη φορά στη μεταπολίτευση έχουμε τέτοια απόπειρα να παρουσιαστεί το απόλυτο μαύρο ως απόλυτο άσπρο! Πρώτη φορά επιχειρείται με τόσο κυνικό τρόπο η στρέβλωση της πραγματικότητας, για να μην εμφανιστούν οι δήθεν αριστεροί του πάλαι ποτέ αντισυστημικού «Συνασπισμού» και του νεότερου – και πολλαπλά «αντικαπιταλιστικού» και «αντιιμπεριαλιστικού» – ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ως συνεπείς με την ιδεολογία τους, για να μην τους καταγράψουμε ότι στη συγκυριακή λόγω κρίσης κυβερνητική θητεία τους έχασαν την ψυχή τους, για να μπορούν μετά να ξανακατεβαίνουν στους δρόμους εναντίον του ΟΟΣΑ, του ιμπεριαλισμού, του διεθνούς κεφαλαίου, των αγορών (…) αλλά και εναντίον των κυβερνητικών πολιτικών που οι ίδιοι έχουν ήδη αποφασίσει για τα επόμενα πολλά χρόνια!
Κι όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους; Γιατί έχουμε την πιο σκληρή και την πιο ιταμή προπαγάνδα σταλινικού τύπου; Για να δείξει η ομάδα εξουσίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ότι είναι αριστερά! Αλλά πώς να πείσεις τον λαό όταν η πολιτική των ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. είναι άκρως νεοφιλελεύθερη και αντεργατική; Πώς να πείσεις ότι η πολιτική σου είναι ταξική με την έννοια ότι είναι εις βάρος του κεφαλαίου και των δυνάμεων της αγοράς, όταν είναι ακριβώς η αντίθετη και είναι πολλαπλά ταξική και προκλητικά τοξική εις βάρος των εργαζόμενων;
Κι όμως οι χωρίς ίχνος ιδεολογικής συστολής του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. βρίσκουν λύση. Μεταφέρουν το συνολικό κυβερνητικό αφήγημά τους στην εκπαίδευση, για να δημιουργήσουν ιδεολογική αντιπαράθεση με τη Ν.Δ. – αφού στο σύνολο της οικονομικής και όχι μόνο πολιτικής συμπίπτουν με τον πιο απόλυτο τρόπο. Και τελικά η εκπαίδευση γίνεται για άλλη μια φορά πεδίο θεσμικής υποβάθμισής της – πέραν εκείνης των αλληλοδιάδοχων μνημονιακών μέτρων.
Έτσι, βγήκαν στην επιφάνεια τα Θρησκευτικά, οι σχολικές παρελάσεις, η πρωινή προσευχή, οι άριστοι μαθητές… Και αν υπάρχει αντίρρηση από το ακροδεξιό κόμμα των ΑΝ.ΕΛ., ή πετάμε έξω συμβολικά τον Υπουργό Παιδείας (τον κ. Φίλη) ή ο μέγας εθνοσωτήρας κ. Καμμένος πετάει κανένα θεωρητικό τσιτάτο για το έθνος και της θρησκεία και καθησυχάζει τον αρχιεπίσκοπο, και όλα βαίνουν καλώς. Έτσι κι αλλιώς η όλη πολιτική της συγκυβέρνησης είναι ένας ωμός εμπαιγμός φτηνού λαϊκισμού και άμετρης δημαγωγίας.
Αλλά κανένας δεν μπορεί να είναι αφελής. Όλοι βιώνουν τα μνημόνια του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., τις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, τις συνεχείς μειώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, την άγρια φορολογία, τον συνεχιζόμενο και επεκτεινόμενο περιορισμό των εργασιακών δικαιωμάτων, την ύφεση και την ανεργία, το κλείσιμο των επιχειρήσεων. Όλοι βιώνουν το ζοφερό παρόν και αντιλαμβάνονται το μαύρο μέλλον της χώρας που ήδη έχει προαποφασίσει σε σημαντικό βαθμό με τα κυβερνητικά μέτρα η αριστερά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κανένας δεν είναι αφελής, για να εξαπατηθεί από τη βιτρίνα της δημαγωγίας του κ. Γαβρόγλου και του κ. Τσίπρα.
