1. ΕΠΙΘΕΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΚΛΙΤΑ:
• Τὰ τρικατάληκτα εἰς πλοῦς, πλῆ, πλοῦν, τὰ ὁποῖα ἐκφράζουν μαθηματικὴν σχέσιν ὁμοειδῶν πραγμάτων (ἁπλοῦς ἁπλῆ ἁπλοῦν, διπλοῦς διπλῆ διπλοῦν), περισπῶνται παντοῦ. Τὸ θηλυκὸ κλίνεται ὡς συνηρημένο πρωτόκλιτο (συκῆ). Εἰς τὴν Νέαν Ἑλληνικὴν ἀπαντοῦν καὶ ὡς ἀσυναίρετα: ἁπλός, ἁπλή, ἁπλό.
• Τὰ τρικατάληκτα σέ -οῦς, -ῆ, οῦν, τὰ ὁποῖα δηλώνουν χρωματισμόν (κυανοῦς κυανῆ κυανοῦν) ἢ ἀντικείμενον κατεσκευασμένον ἐκ μετάλλου (ἀργυροῦς, ῆ, ἀργυροῦν), περισπῶνται παντοῦ. Τὸ θηλυκὸν κλίνεται ὡς συνηρημένον πρωτόκλιτον (συκῆ).
Τὰ λοιπὰ συνῃρημένα οὐδαμοῦ περισπῶνται: εὔνους δύσνους καὶ ἄλλα ..
2. ΕΠΙΘΕΤΑ ΤΡΙΤΟΚΛΙΤΑ:
• Τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ τοῦ οὐδετέρου γένους τῶν ἐπιθέτων μὲ χαρακτῆρα υ (ταχὺς ταχεῖα ταχύ) ἡ δοτικὴ τοῦ ἑνικοῦ προῆλθεν ἀπὸ συναίρεσιν: ταχέι= ταχεῖ, καθὼς καὶ αἱ ὅμοιαι πτώσεις τοῦ ἀρσενικοῦ τοῦ πληθυντικοῦ (ταχέες> ταχεῖς).
• Τῶν σιγμολήκτων ἐπιθέτων ἡ γενικὴ καὶ δοτικὴ τοῦ ἑνικοῦ καὶ τῶν τριῶν γενῶν, ἡ αἰτιατικὴ ἑνικοῦ τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ καὶ ἅπασαι οἱ πτώσεις τοῦ πληθυντικοῦ καὶ τῶν τριῶν γενῶν (πλὴν τῆς δοτικῆς) προῆλθαν ἀπὸ συναίρεσιν μετὰ τὴν σίγησιν ἢ τὴν ἀποβολὴν τοῦ σ (ἀληθέσος> ἀληθοῦς, ἀληθέσι> ἀληθεῖ, ἀληθέσα> ἀληθῆ, ἀληθέσες> ἀληθεῖς, ἀληθέσων> ἀληθῶν, ἀληθέσα> ἀληθῆ). Ὅσα ἀπὸ αὐτὰ τὰ ἐπίθετα ἔχουν φωνῆεν πρὸ τοῦ ης ἢ τοῦ ες (ἐνδεὴς ἐνδεές εὐφυὴς εὐφυές) εἰς τὴν αἰτιατικὴν τοῦ ἑνικοῦ τοῦ ἀρσενικοῦ καὶ τοῦ θηλυκοῦ γένους καὶ εἰς τὰς ὁμοίας πτώσεις τοῦ πληθυντικοῦ τοῦ οὐδετέρου συναιροῦνται εἰς ᾶ καὶ οὐχὶ εἰς ῆ: τόν/τὴν ἐνδεᾶ, τὰ ἐνδεᾶ.
