Με αφορμή μια πρόσφατη διάλεξη του καθηγητή Χαράλαμπου Τσίρου σχετικά με θέματα εκπαιδευτικών αρχών, στέκομαι σε απόσπασμα από τον Πλούταρχο που επανέλαβε τρις: «Ο μαθητής δεν είναι δοχείο για να το γεμίσεις αλλά φωτιά για να ανάψεις» !
Σύμφωνα με τον Πλούταρχο λοιπόν μπορούμε να κατατάξουμε τους καθηγητές στις παρακάτω κατηγορίες:
1. ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΝΑΠΑΛΜ. Στο πέρασμα τους αφήνουν πυρκαγιές. Πυρπολούν ολόκληρα σχολεία και αναφλέγουν τις εφησυχασμένες αδιάφορες συνειδήσεις των μαθητών. Ξεσηκώνουν με την αναστάτωση που μόνιμα κουβαλούν μέσα τους. Διαθέτουν εκρηκτική δύναμη αμφισβήτησης και μπολιάζουν τους μαθητές με συνείδηση αναθεωρητική – ανατρεπτική. Η δράση τους συνεπικουρείται από την πηγαία τάση αμφισβήτησης των μαθητών ιδιαίτερα στην εφηβεία.
2. ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΦΟΥΡΝΕΛΑ. Μεταφέρουν το επιστημονικό πάθος τους στους μαθητές που για να παθιαστούν δεν ζητούν άλλο από μη εφησυχασμένους ανήσυχους καθηγητές. Για να μπολιαστούν πρέπει ο καθηγητής να έχει πραγματικό πάθος – ψάξιμο – ενδιαφέρον για να τους μπολιάσει. Είναι βέβαιο πως για να ενδιαφερθεί ο μαθητής πρέπει να πειστεί ότι ο καθηγητής του ομοίως έχει ανησυχήσει για το αντικείμενο μελέτης.
3. ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ – ΡΕΣΩ. Προσπαθούν να αναθερμάνουν κάτι από αυτά που κάποτε τους συγκίνησαν και δεν μπορούν να θυμηθούν ακριβώς πως ήταν τότε που υπήρχαν αισθήματα και συγκινήσεις. Λένε στους μαθητές ιστορίες από ηλικίες που ήταν κι αυτοί μικροί, σαν να θέλουν να τους πουν ότι μη με κοιτάς τώρα που έγινα βραδυφλεγής, κάποτε ήμουν κι εγώ ανήσυχος και το έψαχνα όπως εσύ. Όμως σε πληροφορώ ότι τζάμπα το ψάχνεις γιατί δεν οδηγεί πουθενά.
4. ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ – ΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟΙ ΑΝΑΠΤΗΡΕΣ. Επιτελούν την εξής τεχνική: Παίρνουν βαθειά ανάσα και εκπνέουν τον αέρα που εισέπνευσαν δια μέσου των φωνητικών χορδών. Τότε παράγεται ήχος ο οποίος έχει κάποια σχέση με το διδασκόμενο μάθημα. Είναι υποχρεωμένοι να ανοιγοκλείνουν το στόμα και να κινούν το χέρι γράφοντας με την κιμωλία στον πίνακα. Μισούν την ώρα και τη στιγμή που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν μάθημα. Γεννήθηκαν χωρίς αέριο στο αεριοφυλάκιο του αναπτήρα και χωρίς ίχνος τσακμακόπετρας. Για όλα τους φταίνε οι μαθητές, το σύστημα και το εκάστοτε υπουργείο.
5. ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ – ΠΥΡΟΣΒΕΣΤΙΚΕΣ ΦΙΑΛΕΣ. Γι αυτούς οι μαθητές είναι άχρηστα αποτελέσματα μιας παθολογικής κοινωνίας και τεχνολογίας. Υπάρχουν μόνο δύο άξιοι μαθητές σε κάθε τάξη που επιπλέον έχουν το πλεονέκτημα να μην αντιμιλούν να μην αμφισβητούν, να γλύφουν και να κάνουν όλα όσα πρέπει να διδαχτούν γενικώς οι νέοι προκειμένου να δομήσουν κοινωνίες ηττοπαθείς και μη σκεπτόμενες. Επιτελούν εν αγνοία τους παραδείγματα για το πώς πρέπει να φέρονται οι μαθητές στους άρχοντες.
Το γενικό συμπέρασμα από την ομιλία του Χράλαμπου Τσίρου ήταν ότι για να έχεις σκεπτόμενους μαθητές πρέπει να έχεις σπίθα για να δώσεις. Αν πάλι δεν έχεις σπίθα τι να την κάνεις την εμπειρία; Καλύτερα φύγε μη τυχόν και βρεθεί κανείς με σπίθα !