Του Κώστα Μήλα
Το 2017 «έκλεισε» με ιδιαίτερα απαισιόδοξα μηνύματα για την Ελληνική Πανεπιστημιακή παιδεία.
Κάτι οι απρόκλητες επιθέσεις έναντι καθηγητών που τολμούν να διαμαρτυρηθούν για την αθρόα αφισοκόλληση των πανεπιστημιακών χώρων, κάτι οι επιθέσεις «γιουρούσια» από γνωστούς-άγνωστους τόσο σε φοιτητές όσο και σε πανεπιστημιακούς χώρους, δημιουργούν, τουλάχιστον στον ορθά σκεπτόμενο πολίτη, την πεποίθηση ότι χρειαζόμαστε επειγόντως μία σοβαρή συζήτηση για την πλήρη κατάργηση του ασύλου το οποίο, εξακολουθεί, ακόμα και σήμερα, να αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία.
Εκείνο όμως που, κατά την γνώμη μου αποτέλεσε το Πανεπιστημιακό…«γεγονός» του 2017 ήταν το θέμα με τους 106 φοιτητές (ή και φοιτήτριες;) που παρέδωσαν την ίδια εργασία στο Πανεπιστήμιο Πατρών. Εκείνο που δεν κατάλαβα εγώ ως καθηγητής στα Βρετανικά πανεπιστήμια είναι πως έγινε αντιληπτό το μέγεθος της αντιγραφής. Ήταν η σκανδαλώδης «φωτοτυπία» της «πρωτότυπης» εργασίας έως 106 φορές που αντελήφθησαν οι πανεπιστημιακές αρχές ή το γεγονός ότι οι αρχές χρησιμοποίησαν (όπως λογικά θα έπρεπε) κάτι ανάλογο του λογισμικού turnitin (http://turnitin.com/) το οποίο χρησιμοποιούμε εδώ στη Βρετανία για να διαπιστώσουμε σε ποιο (στατιστικό) βαθμό έχει γίνει αντιγραφή από άρθρα ή και (ίσως) προηγούμενες εργασίες; Επιπλέον, και αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα ως βαθμολογητή, είναι τι βαθμό θα έπαιρναν οι 106 φοιτητές (ή φοιτήτριες) εάν η χονδροειδής αντιγραφή δεν γινόταν αντιληπτή.
Με άλλα λόγια, «άξιζε» το ρίσκο της αντιγραφής ή οι εν λόγω φοιτητές θα έπαιρναν βαθμό κάτω από την βάση του πέντε;
Ανεξάρτητα από το θέμα της αντιγραφής και το προκλητικό «κουκούλωμα» το οποίο επιχείρησε η φοιτητική παράταξη ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, εκείνο που (ακόμα) δεν κατάλαβα είναι για ποιό λόγο οι φοιτητικές παρατάξεις «προσελκύουν» φοιτητές δίνοντας τους θέματα SOS ή και προνομιακές σημειώσεις μαθημάτων. Το πράττουν άραγε έτσι ώστε οι φοιτητές, στο βαθμό που γίνουν μέλη της ΔΑΠ (ή όποιας άλλης παράταξης), να έχουν μεγαλύτερη πιθανότητα επιτυχίας στο συγκεκριμένο μάθημα;
Δεν κατάλαβα το παραπάνω για ένα απλό λόγο: Εδώ, στη Βρετανία, εγώ, και πλείστοι όσοι άλλοι καθηγητές, «υποχρεούμαστε» πριν ακόμα ξεκινήσουν τα μαθήματα, να κάνουμε upload όλες τις πανεπιστημιακές μας σημειώσεις (ως επί το πλείστον ως κείμενα word doc και όχι ως χειρόγραφες σημειώσεις που ενδεχομένως θα θύμιζαν «μπακαλόχαρτα» λογαριασμούς αλά Ελληνικά) στην ηλεκτρονική σελίδα του πανεπιστημίου. Και τούτο προκειμένου οι φοιτητές να έχουν πρόσβαση σε όλο το υλικό του κάθε μαθήματος προτού ακόμα ξεκινήσουν οι παραδόσεις.
Παράλληλα, «υποχρεούμαστε» να κάνουμε upload τουλάχιστον ένα exam paper προηγούμενου ακαδημαϊκού έτους με τις λύσεις του έτσι ώστε όλοι οι φοιτητές να προετοιμασθούν όσο το δυνατόν πληρέστερα για τις εξετάσεις του συγκεκριμένου μαθήματος. Μάλιστα, ως ευσυνείδητοι καθηγητές, αφιερώνουμε την τελευταία (ως είθισται) διάλεξη του μαθήματος μας στο συγκεκριμένο exam paper. Πολλοί δε από εμάς, «ανεβάζουν» στο ηλεκτρονικό σύστημα και άλλα προηγούμενα exam papers (με λύσεις) αντί να τα «κρύβουμε» (όπως νομίζω ότι ακόμα συμβαίνει σε αρκετά ελληνικά Πανεπιστήμια) από τους φοιτητές μας!
Αυτά λοιπόν συμβαίνουν εδώ στη Βρετανία.
Επειδή όμως, πουθενά τα πράγματα δεν είναι «ρόδινα», θα ήθελα να «κλείσω» με ένα περιστατικό που μου συνέβη μερικά χρόνια πριν (δεν έχει σημασία σε πιο πανεπιστήμιο εργαζόμουν). Ένας μεταπτυχιακός φοιτητής, τον οποίο είχα ως επιβλέπων καθηγητής, για τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες, δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στο γραφείο μου. Και τούτο παρά τα αλλεπάλληλα emails με τα οποία τον «βομβάρδιζα». Δέκα ημέρες πριν την παράδοση της διπλωματικής, μου στέλνει με email, την διπλωματική εργασία του η οποία κάλυπτε προχωρημένα θέματα finance που δεν είχαμε καλύψει επαρκώς στην εξεταστέα ύλη του μεταπτυχιακού! Με άλλα λόγια, η εργασία του ήταν σχεδόν καλύτερη από τις…δικές μου. Το μόνο μειονέκτημα; Ότι χρησιμοποιούσε δείγμα χρονολογικών σειρών που «έληγε»…10 έτη πριν από το έτος κατά το οποίο παρέδωσε την εργασία! Του ζήτησα λοιπόν, μεταξύ πολλών άλλων, να ανανεώσει το στατιστικό δείγμα μέχρι το παρόν έτος. Κανένα πρόβλημα! Σε πέντε(!!!) μόλις ημέρες είχε παραδώσει την «επικαιροποιημένη» εργασία. Κρίμα που δεν μου έδινε το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο (στο οποίο εργαζόμουν εκείνη την περίοδο) την δυνατότητα να τον εξετάσω προφορικά έτσι ώστε να «αποδείξω» ότι η εργασία του είχε, όπως υποπτευόμουν, ανατεθεί (επί πληρωμή) σε κάποιον ειδικό. Αυτά, για να μην τα βάζουμε πάντα με το ελληνικό πανεπιστήμιο!
* Ο Κώστας Μήλας είναι καθηγητής και πρόεδρος του Ερευνητικού Τομέα στο Τμήμα Οικονομικών, Χρηματοοικονομικών και Λογιστικής, University of Liverpool
