Ξύπνησα νωρίς! Εκείνη την ημέρα ήμουν πολύ χαρούμενος. Θα πήγαινα να ψωνίσω μετά από καιρό. Τα είχα καταφέρει, είχα βάλει 3 κιλά. Αυτή τη φορά κάτι θα ταίριαζε και στο απαίσιο σώμα μου.
Άνοιξα την τηλεόραση, τρώγοντας τα αγαπημένα μου δημητριακά. Καθώς τοποθετούσα λίγο ακόμη γάλα διάβασα τον τίτλο σε μία γνωστή εκπομπή «Μεγάλος Σταρ του Θεάτρου μας εξομολογείται πώς αισθάνθηκε όταν τον φλέρταρε γυναίκα». Συνέχισα να τρώω ακούγοντας τους δημοσιογράφους να διαφωνούν για το αν πρέπει οι άντρες και οι γυναίκες, λόγω ανωμαλίας, να κρατιούνται χέρι χέρι στο δρόμο και να υιοθετούν παιδιά.
Λίγη ώρα μετά βγήκα από το σπίτι. Μπήκα στο αυτοκίνητο και κατευθύνθηκα προς το κέντρο της πόλης. Ήμουν τυχερός που κατάφερα να μάθω τους δρόμους τόσο γρήγορα μετά την μετακόμιση μου. Είχε ενδιαφέρον να βλέπω τόσους μελαμψούς ανθρώπους στο δρόμο, ειδικά εκείνους με τα σκιστά μάτια, που πάντα δυσκολευόμουν να τους ξεχωρίσω. Βέβαια μετά από καιρό κατήντησε βαρετό. Ποιος εξάλλου δε βαριέται το συνηθισμένο;
Επιτέλους έφθασα στην περιοχή του πάρκινγκ αλλά πάλι δε βρήκα τίποτα. Ταμπέλες με αναπήρους παντού. Τόσα αναπηρικά καροτσάκια παρκαρισμένα και για μενα τίποτα. Μα θυμάμαι είχε ανάμεσα στις 50 διαθέσιμες θέσεις μία για εμάς. Προχώρησα λίγο πιο αργά μα βρήκα τη θέση πιασμένη πάλι από ένα αναπηρικό αμαξίδιο. Μα γιατί δε μας σέβονται; Μία είναι η θέση για εμένα! Μία σε δυο σημεία της πόλης μόνο, αφού γι’αυτήν ήρθα στο κέντρο για να ψωνίσω! Νευριασμένος επέστρεψα το αυτοκίνητο στο σπίτι μου και ανέβηκα στο αστικό λεωφορείο. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως αυτή ήταν η τελευταία φορά που έπαιρνα το αυτοκίνητο. Πλέον μόνο το λεωφορείο. Δεν έχει διαθέσιμες θέσεις για εμάς! Όσες μηνύσεις κι αν έχουμε κάνει οι αρτιμελείς.
Μέσα στο λεωφορείο τοποθέτησα τα ακουστικά μου για να αποφύγω το αναπόφευκτο. Κατάρα ήταν να είσαι λευκός και αδύνατος. Ξεκίνησαν ήδη τα πρώτα βλέμματα κι όσο κι αν δυνάμωνα την ένταση των ακουστικών μου άκουγα τους ψιθύρους «Δες τον τι άσχημος, δες πόσο αδύνατος είναι», «λευκός είναι τί περιμένεις; Αυτοί όλοι είναι άσχημοι και κακοί», «Μην τον κοιτάς παιδί μου, έλα δίπλα μου μυρίζει περίεργα».
Για άλλη μία φορά κατέβηκα νωρίτερα από τον προορισμό μου. Σκούπισα τα δάκρυα μου και ξεκίνησα να περπατάω. Άκουσα κάτι φωνές, γύρισα το κεφάλι μου και αντίκρισα μία παρέα αγοριών να βρίζει ένα ετερόφυλο ζευγάρι που τόλμησε να κρατηθεί χέρι χέρι. «Ανώμαλοι , αν σας ξαναδούμε θα φάτε πολύ ξύλο, αυτά στα σπίτια σας όχι μπροστά μας».
Συνέχισα να περπατάω τοποθετώντας τα χέρια μου στις τσέπες του παλτού μου. Δεν υπήρχε όμως επαρκής χώρος για μενα στο δρόμο. Ειδικές γραμμές έδιναν ξεκάθαρα προτεραιότητα στους αναπήρους. Πού θα περπατούσα; Στα 5 εκατοστά διαθέσιμου πεζοδρομίου; Στον αγώνα μου να μην ενοχλήσω τους διπλανούς μου ξεπέρασα ορισμένες κολώνες που προσέθεσαν πάνω στη δική μου κυκλοφοριακή γραμμή, φθάνοντας επιτέλους στο μαγαζί των ρούχων.
Έξω στη βιτρίνα είχε μία γιγαντοαφίσα με χάπια για να παχύνεις. Πόσες φορές προσπάθησα να τα πάρω; Δεν τα κατάφερα! Μπήκα μέσα και οι υπάλληλοι με κοίταξαν περίεργα. Άκουσα ήδη δυο να χασκογελούν. Μία αρκετά όμορφη κυρία, πρέπει να ήταν σίγουρα 90 κιλά κι 1.65 ύψος, πλησίασε ρωτώντας με:
-Γνωρίζετε πως σ’αυτό το μαγαζί δεν έχουμε ρούχα για το μέγεθος σας;
-Ναι μα ήλπιζα πως μετά τα 3 κιλά που πήρα θα μπορούσα να βρω κάτι, έστω μία κατάμαυρη μπλούζα ό,τι έχετε.
-Δυστυχώς τίποτα κύριε μου. Κι εσείς φάτε λίγο, μένετε νηστικοί όλοι και μετά κλαίτε που δεν βρίσκουμε νούμερα για εσάς.
Κοίταξα στιγμιαία την οθόνη με πανέμορφα μοντέλα να κάνουν πασαρέλα. Τόσο όμορφα δέρματα, είχαν εκείνες τις ελκυστικές ουλές από την ακμή, εκείνα τα υπέροχα κατάμαυρα μάτια, την γαμψερή μύτη, τα μεγάλα γυαλιά και τα σιδεράκια στο στόμα τους. Τί τυχεροί που ήταν; Πότε θα μπορούσα να γίνω σαν κι εκείνους;
Χαμήλωσα το βλέμμα μου και βγήκα από το μαγαζί. Ήξερα πως δεν είχα μέλλον σ’αυτή την κοινωνία. Ποια άραγε θα ήταν η πορεία μου σ’αυτή; Όντας τόσο διαφορετικός ανάμεσα σε τόσους ίδιους; Άραγε γιατί τα κιλά, το δέρμα, οι σεξουαλικές προτιμήσεις, το ύψος, το χρώμα κι η αρτιμέλεια σου να καθορίζουν πόσο σημαντικός είσαι;
Δεν πειράζει ίσως κάποια στιγμή καταφέρουν οι άνθρωποι να αντιληφθούν πως το διαφορετικό είναι πιο ελκυστικό από το ίδιο και πως ρατσισμός είναι να μισείς αυτό που τυχαία δεν είσαι.
pithagoreiotheorimasite.wordpress.com
