Του Νίκου Τσούλια
Χολή και μίσος βγάζουν τα στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κατά του Μίκη Θεοδωράκη. Κύριο και κοινό επιχείρημά τους είναι ότι ο Μίκης, το σύμβολο της Αριστεράς, πέρασε στην απέναντι όχθη, ότι τάχθηκε με τους ιδεολογικούς και τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Μα δεν κοιτάζονται στον καθρέφτη της συνείδησής τους καθόλου; Δεν βλέπουν καμιά αλλαγή στην πολιτική τους συμπεριφορά; Ασκούν αριστερή και προοδευτική πολιτική και κανένας μας δεν το έχει καταλάβει; Και εκείνοι οι Ευρωπαίοι σύντροφοί τους, τι ζητάν κι αυτοί, να διώξουν τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από την αριστερή πτέρυγα του Ευρωκοινοβουλίου; Γιατί όλοι συνωμοτούν εναντίον του κόμματος, που κάνει τις αγορές να χορεύουν και οδηγεί το διεθνή καπιταλισμό σε διάλυση από το επαναστατικό κυβερνητικό έργο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Τι σημασία έχει που οι τροϊκανοί λένε τα καλύτερα λόγια γι’ αυτούς, και ότι είναι πιο πρόθυμοι από τους προκατόχους τους;
Υπαρξιακά τα ερωτήματα των αριστεροακροδεξιών λαϊκιστών. Τους πόνεσε το συλλαλητήριο, γιατί είναι το οριστικό κτύπημά τους από την ελληνική κοινωνία. Και δυστυχώς δεν τους δόθηκε και η δυνατότητα να κατηγορήσουν κανένα κόμμα ως υποκινητή αυτής της λαοθάλασσας των εκατοντάδων χιλιάδων κόσμου και λαού. Βρήκαν όμως κάποιους ακροδεξιούς στο συλλαλητήριο και έπεσαν κατά πάνω στο Μίκη. Και δεν κοιτάνε με ποιους είναι αγκαλιά ταιριαστά και ευτυχισμένα, δεν βλέπουν κανέναν Καμμένο δίπλα τους…
Αλλά ποια είναι τα ζωντανά σύμβολα της αριστεράς σήμερα στη χώρα μας; Δεν είναι ο Μίκης Θεοδωράκης και ο Μανόλης Γλέζος; Και ποια είναι η εικόνα και η άποψη του Γλέζου για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., δεν τον κατηγορεί κατ’ επανάληψη ότι ξεπούλησε στο ακέραιο την πάλαι ποτέ αριστερή φυσιογνωμία του; Πόσες και πόσες δηλώσεις δεν έχει κάνει για τον ευτελισμό της αριστεράς από το ΣΥ.ΡΙΖ.Α.;
Είναι δηλαδή ο Φλαμπουράρης, ο Τσίπρας, ο Κουρουμπλής, ο Γαβρόγλου… η αριστερά της χώρας μας σήμερα; Και γιατί κάνουν τόσες και τόσες προσπάθειες να τρυπώσουν στην εγχώρια κοινωνική κεντροαριστερά και στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, τους «υπηρέτες του καπιταλισμού»;
Ενοχλήθηκαν γιατί δεν περίμεναν αυτή την πρωτοφανή μαζικότητα και κατάλαβαν πολύ καλά ότι ήταν όλοι εναντίον τους, κατά του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και των Σκοπίων. Νόμιζαν ότι τα συλλαλητήρια ήταν δικής τους και μόνο ιδιοκτησία. Η γλύκα της εξουσίας δεν τους αφήνει κανένα περιθώριο για να δουν την πραγματικότητα. Προσπαθούν να πείσουν τον κομματικό πυρήνα τους ότι αντέχουν. Δεν θέλουν να δουν ότι η αποδόμηση του μεγάλου μορφώματος της εξαπάτησης και της δημαγωγίας του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. είναι σε προχωρημένη κατάσταση.
Δεν θυμάμαι ποτέ κανέναν Γραμματέα του Κ.Κ.Ε. στη μεταπολίτευση να χρησιμοποιεί τέτοια λόγια απαξιωτικά για αρχηγό άλλου κόμματος, όπως αυτά του κ. Κουτσούμπα για τον κ. Τσίπρα. (Γιατί άραγε;) «Δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα – ο οποίος εξελίσσεται σε μεγάλο πολιτικό απατεώνα – υπάρχει η αμείλικτη πραγματικότητα. Με την πρώτη αξιολόγηση έβαλε την ταφόπλακα στην κοινωνική ασφάλιση. Με τη δεύτερη φόρτωσε στο λαό ένα 4ο Μνημόνιο. Και με την τρίτη αξιολόγηση, εκτός όλων των άλλων αντιλαϊκών μέτρων που σχεδιάζει με το κουαρτέτο, βάζει στο στόχαστρο το δικαίωμα της απεργίας. Το οποίο δεν τόλμησαν να πειράξουν, παρά τη χολή που ξερνούσαν και τη λάσπη που πετούσαν στο εργατικό κίνημα, οι προκάτοχοί του…» (ΤΑ ΝΕΑ, 16.12.2017).
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και οι ΑΝ.ΕΛ. ως κοινό κυβερνητικό σχήμα αφενός και η εμφάνιση της Χρυσής Αυγής ως τρίτο κόμμα στη Βουλή των Ελλήνων αφετέρου είναι συμπτώματα της κρίσης και αναπαραγωγοί της κρίσης. Και ήδη αυτό συνιστά ξεχωριστό πολιτικό πρόβλημα, που αθροίζεται στο αντίστοιχο οικονομικό πρόβλημα της χώρας. Όταν τα άκρα του πολιτικού φάσματος δυναμώνουν, η ακραία πόλωση και η έχθρα είναι τα συμπτώματα της πολιτικής και της κοινωνίας. Αυτό ζούμε τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, έναν διχασμό! Γι’ αυτό και δεν υπάρχει εθνική ή έστω στοιχειώδης διακομματική συνεννόηση, γι’ αυτό και η κρίση βαστάει και δεν λέει να σταματήσει.
Η Ελλάδα δεν έχει καμιά τύχη και κανένα μέλλον χωρίς ισχυρή κεντροαριστερή παράταξη, που θα διαμορφώσει πολιτική κουλτούρα διαλόγου και σύνθεσης, μετριοπάθειας και εθνικής συνεννόησης. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε πρόοδο και ανάπτυξη. Και δεν είναι απλά και μόνο μια προσωπική εκτίμηση. Ας δούμε την πρόσφατη και την απώτερη ιστορία της χώρας μας και την αντίστοιχη ευρωπαϊκή σκηνή. Όλες οι φωτεινές περίοδοι ήταν εποχές κυριαρχίας των μεταρρυθμιστικών κοινωνικών δυνάμεων, των πολιτικών κομμάτων της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας. Τόσο απλό…
