Του Νίκου Τσούλια
Θεωρώ ότι η δημαγωγία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας στο θέμα αυτό αποσκοπεί μόνο στην εξαπάτηση. Αν όμως θελήσει κάποιος να παρακολουθήσει τη σχετική κάθε φορά επιχειρηματολογία, εύκολα θα συμπεράνει ότι διατρέχεται και από άφθονη δόση ανοησίας.
Αλλά και γενικότερα γιατί, για παράδειγμα, η περίφημη κορυφαία δήλωση του κ. Τσίπρα ότι «θα καταργήσει με έναν νόμο με ένα άρθρο το χρέος της χώρας» δεν είναι η πιο μεγάλη πολιτική ανοησία που έχει λεχθεί στη μεταπολίτευση;
Στην εκπαίδευση, και ιδιαίτερα την περίοδο της υπουργίας του κ. Γαβρόγλου, ακούμε τα πιο αντιφατικά και ανορθολογικά σχεδιάσματα. Στη δε περίπτωση του Συστήματος πρόσβασης στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση η ηγεσία του Υπουργείου κάθε τόσο διαλαλεί τα σχέδιά της σαν να πρόκειται για πραμάτεια στην αγορά, λέγοντας πότε το ένα και πότε το άλλο, χωρίς ποτέ να αναφέρει κάτι συγκεκριμένο.
Η ανούσια δημόσια φλυαρία του Υπουργού προφανώς δεν αξίζει κάποιας ιδιαίτερης προσοχής, αφού πρόκειται για αερολογία που διαρκεί μέχρι να έλθει κάποια άλλη διαφορετική ή και αντίθετη έκρηξη φληναφημάτων. Όταν όμως πρόκειται για το σύστημα πρόσβασης, η μικροκομματική σκοπιμότητα είναι απόλυτα κυνική. Γιατί προσπαθεί η ηγεσία του Υπουργείου να διαμορφώσει ένα σύστημα χαλαρό – όπως έκανε συνολικά τη λειτουργία του Γυμνασίου και του Λυκείου και ιδιαίτερα το Απολυτήριο του Λυκείου – με σκοπό τη δημιουργία ψηφοφόρων που θα ευνοηθούν προσωρινά από μια τέτοια δημαγωγική εξέλιξη.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει υποσχεθεί λοιπόν κατά περιόδους την κατάργηση των Πανελλαδικών εξετάσεων, τη δημιουργία Εθνικού Απολυτηρίου, την ελεύθερη πρόσβαση. Τι έχει κάνει από όλα αυτά; Ένα απόλυτο τίποτα. Τελειώνοντας λοιπόν η αποτυχημένη πολιτική του και στην εκπαίδευση επιχειρεί να σώσει κάτι από αυτή την αποτυχία με ένα πιασάρικο ζήτημα.
Και να ποια είναι η τελευταία εκδοχή, η επαναφορά των Δεσμών. Ήταν ένα σύστημα της περιόδου 1983 – 1999 που ανταποκρινόταν ως έναν βαθμό σε εκείνους τους καιρούς αλλά που συνάντησε προς το τέλος την απόλυτη απόρριψη από την ελληνική κοινωνία. Μάλιστα το εκπαιδευτικό κίνημα έθετε τότε την κατάργηση των Δεσμών ως ένα από τα πρώτα του εκπαιδευτικά αιτήματα.
Επιχειρείται με τον πιο δημαγωγικό τρόπο να διαμορφωθεί ένα σύστημα με το οποίο θα εισάγονται οι μαθητές στα πανεπιστήμια με λογική ελεύθερης πρόσβασης. Πρόκειται για καρικατούρα, για σχέδιο ανοησίας, για κινήσεις τακτικής μέχρι να φτάσει η προεκλογική περίοδος στην οποία θα ισχυριστεί ο κ. Γαβρόγλου ότι θα υλοποιήσει το σχέδιό του την επόμενη φορά – είναι μια τακτική που αφορά το σύνολο της κυβερνητικής πολιτικής.
Και να ποιες είναι οι βασικές ιδέες του σχεδιασμού.
Οι μαθητές – υποψήφιοι των ανταγωνιστικών σχολών θα εισάγονται με Πανελλαδικές εξετάσεις στα τέσσερα σχετικά μαθήματα.
Οι μαθητές – υποψήφιοι των μη ανταγωνιστικών σχολών θα εισάγονται με το απολυτήριο του Λυκείου των ενδοσχολικών εξετάσεων.
Τι αφήνει απέξω το Υπουργείο Παιδείας; Τη μεγάλη πλειοψηφία των υποψήφιων μαθητών και προφανώς και των Σχολών. Γιατί αν θεωρούνται ανταγωνιστικές Σχολές, η Ιατρική, η Νομική και το Πολυτεχνείο, τότε στο μεγάλο μέρος των Σχολών (Φυσικομαθηματική, Φιλοσοφική, Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Φαρμακευτική, Παιδαγωγική, ΤΕΙ υψηλής βαθμολογικής βάσης κλπ κλπ) θα εισάγονται οι υποψήφιοι με βάση το βαθμό του Λυκείου του κάθε σχολείου; Τέτοια γελοιότητα δεν μπορεί να σταθεί ούτε και σαν αστείο.
Αν, αντιθέτως, όλo αυτό το μεγάλο μέρος των Σχολών, ενταχθεί στις ανταγωνιστικές Σχολές, τότε τι απομένει ως πεδίο ελεύθερης πρόσβασης; Μάλλον τα πιο «αδύναμα» ΤΕΙ, στα οποία όμως η εισαγωγή είναι κυριολεκτικά ελεύθερη και ακόμα με τις πιο χαμηλές βαθμολογίες από τη δεκαετία του 1990. Είναι προφανές ότι δεν πρόκειται να σταθεί κανένα τέτοιο τερατούργημα. Ακόμα και αν νομοθετηθεί – κάτι που δεν θεωρώ πιθανό -, σε οποιαδήποτε απόπειρα εφαρμογής θα καταρρεύσει.
Η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας έχει διαλύσει το εκπαιδευτικό σύστημα και μάλιστα όχι μόνο με την εφαρμογή των μνημονιακών μέτρων του αλλά με την απόλυτα κομματική δική της δημαγωγική πολιτική. Η ζημιά που γίνεται στην εκπαίδευση είναι πολύ μεγάλη και δυστυχώς δεν έχει ξεσηκωθεί η κοινωνία – γιατί δεν βλέπει άμεση οικονομική βλάβη – αλλά ούτε και το εκπαιδευτικό κίνημα, που ενώ γνωρίζει πολύ καλά τη διάλυση του σχολείου, θεωρεί ότι μόνο ο αυταρχισμός είναι ο εχθρός της αγωγής και καθόλου ο λαϊκισμός!
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. προσπαθεί με κάθε τρόπο να διαμορφώσει ερείσματα λαϊκισμού στους νέους μέσα από την εκπαίδευση αντιδιαπαιδαγώντας τους σε δήθεν εύκολους δρόμους στη μάθηση και στη γνώση, σε εποχές στις οποίες η ουσιαστική γνώση και τα πλούσια μορφωτικά προσόντα αποτελούν τη μοναδική οδό για μια δημιουργική επαγγελματική και κοινωνική εξέλιξη των νέων. Και αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα πέραν εκείνων της οικονομικής κρίσης και της συνεχιζόμενης μνημονιακής πολιτικής για αρκετά χρόνια και πέραν της τυπικής λήξης των μνημονίων…
- Αρθρογραφία: Κριτική θεώρηση
- Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο facebook Φιλολογικός Ιστότοπος για να ενημερώνεστε για όλα τα εκπαιδευτικά θέματα.
