Του Νίκου Τσούλια
Δεν είναι μαγεία και μάλιστα η απόλυτη μαγεία, να μπορείς να μαθαίνεις τα πάντα για την αρχή του Σύμπαντος αλλά να μην μπορείς να μάθεις πολλά για τη δική σου πνευματική απαρχή – είτε την προσωπική είτε εκείνη του ανθρώπινου είδους; Δεν είναι μαγεία να μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία των Πάντων, αλλά να μην έχεις τη δυνατότητα να αφηγηθείς τις πρώτες δικές σου στιγμές της αυτοσυνειδησίας;
Και είναι η αφήγηση που κάνει το γεγονός βαθιά επίγνωση και απόλυτη συνείδηση. Γιατί αν δεν υπάρχει αφήγηση, δεν έχει νόημα και αξία κανένα συμβάν… Δεν είναι μαγεία να βλέπεις κάποιο φως, να μαθαίνεις τι ακριβώς συνέβη πριν από δέκα τέσσερα δισεκατομμύρια περίπου χρόνια και να κατανοείς την πρώτη αιτία όλων των πραγμάτων και τη γέννηση του χωροχρόνου και της υλοενέργειας, αλλά να μην μπορείς να ρίξεις φως στη δική σου πνευματική απαρχή, παρά το γεγονός ότι γίνεται μπροστά στα μάτια σου;
Όλα έγιναν τότε, στη Μεγάλη Έκρηξη. «Είμαστε όλοι εκεί. Γεννηθήκαμε από αστερόσκονη», θα μας λέει ξανά και ξανά ο Γ. Γραμματικάκης με το τόσο γλαφυρό λογοτεχνικό ύφος στον απόλυτα ακριβή επιστημονικό του λόγο. Κοιτάμε όλο και πιο μακριά στο Σύμπαν και έτσι πηγαίνουμε όλο και πιο πίσω στο χρόνο και αγωνιζόμαστε να δούμε το τι συνέβη στους «χρόνους Plank», εκεί που το δευτερόλεπτο έχει τόσο μεγάλη διάρκεια που δεν μπορεί να αντιστοιχηθεί κυριολεκτικά με τίποτα. Έχουμε φτάσει κοντά στην απαρχή των Πάντων, από εκεί που σε έναν απειροελάχιστο χώρο σαν το μέγεθος του ατόμου γεννιούνται όλα, ό,τι υπάρχει σήμερα: αστέρια, πλανήτες, γαλαξίες σωματίδια…, εμείς.
Είναι ένα απλό σκίρτημα της ενέργειας που θα γεννοβολάει την ύλη και θα μετασχηματίζεται η μία στην άλλη μέχρις ότου η ίδια η μεγέθυνση του Σύμπαντος δώσει τη δυνατότητα στην ύλη να κερδίσει στην πρώτη των κοσμικών μαχών στην αντιπαράθεσή της με την αντιύλη και μετά όλα να πάρουν το δρόμο τους. Και είναι το απείρως μεγάλο μέγεθος της πυκνότητας και της θερμότητας που θα δίνει την ώση για τη συνεχή διαστολή του Σύμπαντος με τη βαρύτητα να σμιλεύει όλες τις μορφές ύλης.
Πρώτα θα ανοίξουν το χορό ο κόσμος των υποατομικών σωματιδίων και μετά εκείνος των ατόμων και των μορίων και θα μορφοποιεί διαρκώς και αενάως η ύλη τις διάφορες μορφές της στον αιώνα τον άπαντα. Και μπορεί σήμερα η Φυσική να μας εξηγήσει ότι «από το Τίποτα μπορούν να δημιουργηθούν τα Πάντα» χωρίς την ανάγκη ή τη μεσολάβηση κάποιας άγνωστης δύναμης και έτσι να συναντηθεί άλλη μια φορά η ματιά της επιστήμης των σύγχρονων εποχών με τους προσωκρατικούς δικούς μας φοβερούς φιλοσόφους…
Μπορούμε να θαυμάζουμε τα όσα εδώ και άπειρους χρόνους έχουν συμβεί στον κόσμο της Δημιουργίας (της αυτοδημιουργίας) και να νιώθουμε δέος με το θαύμα που εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας, αλλά δεν είναι μαγεία η ίδια η δύναμη της σκέψης μας που αποκαλύπτει όλο αυτό το μεγαλειώδες σκηνικό και που ανασυσταίνει και πάλι τις πρώτες στιγμές της δημιουργίας με το μεγαλειώδες πείραμα στο CERN; Τι να πρωτοθαυμάσεις λοιπόν τη μαγεία της φύσης ή τη μαγεία του πνεύματός μας;
Το ερώτημα παραμένει. Δεν είναι μαγεία να σου αποκαλύπτεται τόσο εύκολα ο Κόσμος όλος και η ετερογνωσία να γνωρίζει ημέρες δόξας αλλά να σου κρατάει ερμητικά τα μυστικά του ο απόλυτα δικός μας κόσμος και η αυτογνωσία να μην επιζητεί μόνο εργαλεία και τεχνικές της έρευνας αλλά και προθυμία και προπάντων άποψη για να δημιουργήσεις το είδωλό σου, γιατί αλλιώς δεν μπορείς να την κατακτήσεις; Γιατί πιστεύω ότι η γνώση του ανθρώπου είτε ως προσώπου καθ’ εαυτού χωριστά είτε ως έμβιου είδους γενικά μπορεί να προχωράει μέσα από τη συνεχή επινόηση και αναδημιουργία του εαυτού μας˙ έτσι κι αλλιώς τον εαυτό μας δεν μπορούμε να τον θέσουμε απέναντί μας και να διαμορφώσουμε μια σχέση «παρατηρητή – παρατηρούμενου», όπως γίνεται σε κάθε περίπτωση ετερογνωσίας.
Γεννιέται το πνεύμα μας κατά τη διάρκεια της οντογένεσής μας, αλλά δεν μπορούμε να διακριβώσουμε το πώς αναδύεται σιγά – σιγά στην αρχή και μετά γίνεται «πλημμύρα» και «έκρηξη» διαμορφώνοντας τον πνευματικό και το συναισθηματικό μας κόσμο. Γιατί εμείς δεν έχουμε τη Μεγάλη Έκρηξή μας ή μήπως για εμάς η απαρχή των πάντων είναι εκεί σ’ εκείνη τη συνάντηση και συνένωση, τη γονιμοποίηση των δύο μαγικών γενετικών μας κυττάρων, που είναι καρπός μιας πιο μεγάλης έκρηξης εκείνης του Έρωτα και της Αγάπης; Γι’ αυτό άραγε δεν έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες ότι ο Έρωτας δημιούργησε τον Κόσμο από το Χάος;
- Αρθρογραφία: Κριτική θεώρηση
- Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο facebook Φιλολογικός Ιστότοπος για να ενημερώνεστε για όλα τα εκπαιδευτικά θέματα.
