Του Δημήτρη Κομποχόλη*
Τα βεγγαλικά των ονείρων δεν ήταν δυνατόν να χρωματίσουν το σκοτάδια της νύχτας, παρά μόνον παροδικά. Τα καταβρόχθισε η αδυσώπητη, δίχως πλέον υγιή αντανακλαστικά, κοινωνική υποδαύλιση εκ των έσω. Δυσωδία κι έκρηξη ενός μίγματος ασθμαίνουσας ταυτότητας με διασπαστικές θεωρίες κι ιδεολογικές πολώσεις. Πώς να αντέξει ένας νέος τον εαυτό του μέσα σε ένα κλίμα παρακμιακής αυθυποβολής;
Ψάχνουμε για μαργαριτάρια, κρυμμένα σε ανοίκεια μέρη, τόσο δειλά, τόσο υποκριτικά με μία αίσθηση συγκατάβασης, πνιγμένοι σε πατούμενα, λασπωμένα απόνερα… Η λάσπη δε μας ενοχλεί, τη συνηθίσαμε, έγινε ένα με το άκρο του ποδιού μας… ίσα με τον βάλτο. Και κάπου – κάπου, φοβισμένοι κρυφοκοιτάμε προς τα πίσω, όταν τα εμπόδια στο διάβα μας μοιάζουν ανυπέρβλητα, ψάχνοντας αυτή τη σοφία, που κάποτε μας καθιστούσε κραταιούς και πρωτοπόρους.
Το βλέμμα ήταν έντονο κι αγωνιώδες, διακρίνοντας το κλέος των πρωτοπόρων προγόνων μας σε όλο το φάσμα του επιστητού. Ντραπήκαμε, αν μας έχει μείνει καθόλου αιδώς, σκύψαμε τα κεφάλια κι υποταχθήκαμε στον ξενόφερτο πολιτιστικό ορυμαγδό. Πλέον οι πόλεμοι στις σύγχρονες κοινωνίες δε γίνονται με όπλα, αλλά κυρίως με οικονομικά και πολιτιστικά ερείσματα. Στον πόλεμο των πολιτιστικών συγκρούσεων δεν είχαμε κάτι ενδιαφέρον να επιδείξουμε… για την οικονομία δεν το συζητάμε… αποδεχόμενοι σιωπηλά και ταπεινωτικά την ήττα μας, δεχτήκαμε άβουλα έναν πολιτιστικό επεκτατισμό, που διάβρωσε ήθη, αξίες, ιδανικά. Και ναι, τα έχουμε χαμένα, μέσα σε μία παραζάλη και δεν ξέρουμε τι φταίει. Φταίει το κακό μας το ριζικό; Φταίνε οι αλαζόνες κι άφρονες πολιτικοί μας; φταίει το είδωλο στον καθρέπτη μας; Μην αντέχοντας τη τραγόμορφη όψη μας, σπάσαμε και τον καθρέπτη μας, αλλόφρονες από την οπτική μας, ματώνοντας τα χέρια μας! Από αυτό το σύνδρομο διπολισμού ποιος θα μας σώσει άραγε;
Η απάντηση σε αυτή την κατρακύλα, δεν μπορεί να είναι μόνο η μαζική φυγή των επιστημόνων, του έμψυχου δυναμικού μας σε Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες. Απαιτείται συσπείρωση, εμπλουτισμένη με πρόγραμμα, καινοτομία κι όραμα. Και ποιος άλλος μπορεί να προσφέρει όραμα, (δεν αναφέρομαι σε πολιτικά σλόγκαν) πέραν από τον συνειδητοποιημένο Εκπαιδευτικό, ο οποίος στην καθημερινότητά του περνάει τα πάνδεινα για να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις, με απόθεμα περίσσειας ψυχής, υπερβάλλει εαυτόν, μπας και μπολιάσει τον σπόρο της δημιουργικότητας, της αλλαγής νοοτροπίας στους μαθητές… και με αυτό τον άνισο αγώνα, έρχεται και η συνεχιζόμενη υποβάθμιση του λειτουργήματός του, τροφοδοτώντας έναν φαύλο κύκλο ισοπέδωσης! Επένδυση στην παιδεία της νεολαία μας, πότε επιτέλους θα σχεδιάσουμε; Όχι με λόγια, έμπρακτα! Πολύ, όμως, φοβάμαι αγαπητοί μου, ότι αυτή η δυναμική στόχευση δύσκολα θα πραγματωθεί, γιατί εθιστήκαμε στη φυγοπονία και στη μετριότητα, μας φταίει η καμπούρα του διπλανού μας, ποτέ όμως η δική μας. Παροπιδικά δε, με ανούσιες κορώνες δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ούτε στα αυτονόητα. Δυστυχώς και τα αυτονόητα, μέσα σ’ όλο τον παραλογισμό, έγιναν ζητούμενα και ύψωσαν έναν τοίχο απαγορευτικό για νέους ουρανούς. Αλαλάζοντες χωρίς σταθερή κατεύθυνση πορευόμαστε…
Υ.Γ: Ένας αετός λαβωμένος έχει πέσει καταγής και θρηνεί για τις πληγές του. Ένα σκουλήκι, λοιπόν, τον συναντά και τον ρωτά: «Εσύ ο βασιλιάς των πουλιών καταγής και οδύρεσαι!» Του απαντά ο αετός ότι έχει ένα τραύμα σοβαρό, εδώ και 7 χρόνια και δε δύναται να δαμάσει πλέον τους ουρανούς. Και το σκουλήκι του αποκρίθηκε: «Δώσε μου για μία ώρα τα λαβωμένα φτερά σου και πάρε μου μετά τη ζωή… να δεις πως και με αυτά ακόμη θα πετάξω…» Ο αετός, σα να αναθάρρεψε, τοποθέτησε το σκουλήκι στην πλάτη του κι αφού κούνησε τις φτερούγες του, πέταξε μαζί του ψηλά… αγέρωχος καθώς ήταν και με την πληγή ανοιχτή… έβγαλε κραυγή βροντερή, που ακούστηκε σε ολάκερη την Οικουμένη: «Ποτέ δεν είναι αργά για υψηλές πτήσεις στη ζωή ακόμη και αν σου έχουν λαβώσει τα φτερά».
*Ο Δημήτρης Κομποχόλης είναι φιλόλογος-συγγραφέας, υποψήφιος Δρ του Πανεπιστημίου της Cordoba
- Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο facebook Φιλολογικός Ιστότοπος για να ενημερώνεστε για όλα τα εκπαιδευτικά θέματα.
