Του Νίκου Τσούλια
Το μνημονιακό περιβάλλον είναι το βασικό πεδίο αναφοράς της άσκησης της πολιτικής για τα επόμενα αρκετά χρόνια. Τα μέτρα της συνεχιζόμενης μνημονιακής πολιτικής έχουν αποφασισθεί. Η μνημονιακή πολιτική είναι πλέον φανερό τοις πάσι ότι δεν ταυτίζεται με την τυπική χρονική εφαρμογή των μνημονίων.
Ήδη έχουν ψηφιστεί ως νέα μνημονιακά μέτρα διαρκείας ακόμα και του μακρινού πολιτικού μέλλοντος: α) τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και τα οποία, στο βαθμό που δεν καλύπτονται από το ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας, θα προκύπτουν από νέες περικοπές στα εισοδήματα, β) η επιτήρηση και ο συστηματικός έλεγχος της ελληνικής οικονομίας κάθε τρίμηνο, γ) η «υποθήκευση» της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια, δ) η επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, ε) η καθολίκευση των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, στ) η για ένα μόνο έτος αναστολή της μείωσης των συντάξεων, ζ) η μείωση του αφορολόγητου από την 1.1.2020, η) η αύξηση του ΕΝΦΙΑ μέσω της μεγάλης αναπροσαρμογής των φορολογικών συντελεστών κλπ
Περιορίζεται σημαντικά, ως εκ τούτου, η σχετική αυτονομία που είχε μέχρι την κρίση η άσκηση της εθνικής / κυβερνητικής πολιτικής. Και προφανώς με βάση τους σημερινούς πολιτικούς συσχετισμούς και με την αποδοχή εν τοις πράγμασι της μνημομονιακής πολιτικής από τα μεγαλύτερα κόμματα, δεν μπορεί να στηριχτεί η άποψη ότι υπάρχει ορατή πολιτική / κυβερνητική λύση αναθεώρησης του σκηνικού της κρίσης εκτός των μνημονίων και των δεσμεύσεών τους.
Η φτωχοποίηση της κοινωνίας έχει φτάσει σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ στο 34,8% (3.701.800 άτομα) και δημιουργεί νέα δεδομένα στις κοινωνικές δυνάμεις και στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι ένα δεδομένο που από μόνο του διαλύει τους μύθους της καθαρής εξόδου και τα σχετικά φληναφήματα. Το δημογραφικό πρόβλημα αλλάζει δραματικά το σκηνικό της εκπαίδευσης. Ήδη στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση – με βάση τα στοιχεία που δημοσιεύονται από τις Διευθύνσεις – η μείωση του μαθητικού δυναμικού είναι δραματική.
Τα εθνικά ζητήματα εισέρχονται σε νέα φάση επηρεαζόμενα από την επιθετικότητα του ιμπεριαλισμού για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών και όχι μόνο, από τις ευρύτερες γεωστρατηγικές ανακατατάξεις στην περιοχή μας και από τον αναθεωρητισμό και την επεκτατικότητα της κρατικής εξουσίας της Τουρκίας. Ο ρατσισμός και λαϊκισμός απλώνονται όλο και πιο πολύ στην Ευρώπη και μάλιστα αποκτούν και «κοινωνική νομιμοποίηση» μέσα από τις εκλογικές διαδικασίες. Το προσφυγικό ζήτημα δεν αντιμετωπίζεται στη βάση του – στο σταμάτημα των πολέμων μεταξύ μεγάλων και περιφερειακών δυνάμεων και στην οικονομική ανάπτυξη των σχετικών χωρών, και, ως εκ τούτου, το πρόβλημα μεγεθύνεται
Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας τη νέα πολιτική συγκυρία. Μια καλή ανάλυση είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την κατανόηση του γενικού σκηνικού μέσα στο οποίο δρα το κίνημα. Η ανάγκη σύνθεσης των παραταξιακών θέσεων στα θεσμικά όργανα του εκπαιδευτικού κινήματος γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Με βάση το πολιτικό σκηνικό και την επέκταση της μνημονιακής πολιτικής, δημιουργείται πεδίο περαιτέρω αυτονομίας των παρατάξεων από την κομματική τους αναφορά. Κανένας δεν μπορεί να έχει αυταπάτες ότι υπάρχει λυτρωτική κυβερνητική λύση. Επομένως οι κοινωνικοί αγώνες για την επόμενη μακρά περίοδο είναι πιο αναγκαίοι από ποτέ άλλοτε.
Η αδιοριστία έχει αποκτήσει νέα χαρακτηριστικά. Η κατάσταση των νεοδιόριστων και των αναπληρωτών εκπαιδευτικών είναι δραματική – ποτέ στην ιστορία της μεταπολιτευτικής περιόδου δεν είχαμε να αντιμετωπίσουμε αυτή την εικόνα. Εδώ πρέπει να προταχθούν μέτρα ανακούφισης… Απαιτείται ιεράρχηση των μεγάλων και των λεγόμενων μικρών ζητημάτων.
Ως πρώτιστα στοιχεία της συλλογικής δράσης μπορούν να θεωρηθούν:
· η «ανάδειξη» της λήξης της μνημονιακής πολιτικής στη χώρα και στην εκπαίδευση, ως απαραίτητη προϋπόθεση για ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο.
· η διαμόρφωση ολοκληρωμένων και επικαιροποιημένων θέσεων για όλα τα ζητήματα του σχολείου και του εκπαιδευτικού.
· η ενεργοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων με απαραίτητη προϋπόθεση την εκάστοτε εισήγηση της ΟΛΜΕ – αλλιώς υπονομεύεται και θεσμικά η ουσία και ο σκοπός της συλλογικής δράσης.
· η συστηματική ενημέρωση των εκπαιδευτικών για το νέο περιβάλλον της εκπαίδευσης και κινήματός μας.
· η διοργάνωση ημερίδων και εκδηλώσεων σε όλη τη χώρα σε συνεργασία με ΔΟΕ, ΑΔΕΔΥ και άλλους κοινωνικούς φορείς για τις αρνητικές εξελίξεις στην εκπαίδευση και τις κοινωνικές και μορφωτικές επιπτώσεις τους.
· μέτρα για την ενίσχυση του παιδαγωγικού και του πολιτιστικού ρόλου του σχολείου.
· ανάπτυξη δημιουργικών μορφωτικών πρωτοβουλιών στο σχολείο, έτσι ώστε το αίτημα για θεσμική ένταξη αυτών στο ωράριο των εκπαιδευτικών να αποκτήσει δυναμική.
Η μακρόχρονη κρίση απαιτεί νέα εργαλεία ανάλυσης, ολοκληρωμένες θέσεις για τη νέα εκπαιδευτική πραγματικότητα, ιεράρχηση αιτημάτων, συσπείρωση των εκπαιδευτικών και συστηματικός συλλογικός αγώνας.
| Αρθρογραφία: Κριτική θεώρηση |
