Της Άρτεμις Αθιανά
Η ζωή του
Ο Οβίδιος γεννήθηκε στις 20 Μαρτίου του 43 π.Χ. στην πόλη Sulmo(σημερινή Σουλμόνα) της κεντρικής Ιταλίας. Καταγόμενος από επιφανή οικογένεια ιππέων, μετέβη στη Ρώμη για να λάβει την απαιτούμενη μόρφωση που θα του χάριζε μια λαμπρή σταδιοδρομία. Σπούδασε ρητορική κοντά στους σπουδαιότερους ρητοροδιδάσκαλους, όμως τελικά τον κέρδισε η ποίηση στην οποία και αφιέρωσε τη ζωή του.
Η εξορία
Καθώς ο ποιητής βρίσκεται στο απόγειο της δόξας του, με την επιτυχέστατη φήμη του να λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις στους λογοτεχνικούς κύκλους της Ρώμης, εξορίζεται από τον Αύγουστο το 8 μ.Χ. στους Τόμους της Μαύρης Θάλασσας (σημερινή Κωστάντζα της Ρουμανίας). Η πραγματική αιτία αυτής της εξορίας παραμένει αδιευκρίνιστη, ενώ ο ίδιος ο Οβίδιος επανέρχεται αρκετά συχνά στην ποίησή του στο θέμα της εξορίας του. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στα Tristia2.207 δυο είναι οι αιτίες που τον οδήγησαν στην εξορία (perdiderint cum me duo crimina, carmen et error): ένα ποίημα (carmen) και ένα σφάλμα (error). Πίσω από το carmenβρίσκεται το περίφημο έργο του Ars Amatoria(η ερωτική τέχνη) ενώ για το errorο ποιητής κρατά το στόμα του ερμητικά κλειστό. Με τις προσπάθειες για ανάκλησή του στην Ρώμη να αποβαίνουν μάταιες, ο ποιητής πεθαίνει στους Τόμους γύρω στο 17 μ.Χ.
Το έργο του
Ο Οβίδιος υπήρξε πολυγραφότατος, με την εργογραφία του να περιλαμβάνει τα έργα: Amores (Έρωτες), Heroides (Ηρωίδες), Ars Amatoria (Ερωτική Τέχνη), Remedia Amoris (Αντιφάρμακα στον Έρωτα), Medicamina Faciei Feminae(Καλλυντικά για το γυναικείο πρόσωπο), Metamorphoses, Fasti(Ημερολόγιο), Tristia(Θλιμμένα ποιήματα), Epistulae ex Ponto(Επιστολές από τον Πόντο), Ibis (Ίβις). Οι Amores σηματοδοτούν για τον Οβίδιο την έναρξη της ποιητικής του σταδιοδρομίας. Μια συλλογή ερωτικών ελεγειών, στις οποίες ο ποιητής εκφράζει τα συναισθήματά του για την αγαπημένη του Κορίννα.
Η τεχνική του
Εξέχουσα θέση και -να τολμήσω να πω- πρωταγωνιστική στο έργο του κατέχει ο έρωτας, όχι τόσο ως δικό του βίωμα, όσο ως το κατεξοχήν υλικό για λογοτεχνική επεξεργασία. Το έργο του διακρίνουν ο λυρισμός, η τόλμη, το χιούμορ, η παρωδία, η ευαισθησία και η ελαφρότητα, επιζητώντας κατά κανόνα την πάση θυσία διασκέδαση του αναγνώστη. Με τον δικό του αριστοτεχνικό τρόπο ανατρέπει την σοβαροφάνεια, που εξ ορισμού της ενέχει η λογοτεχνική παράδοση.
