Του Νίκου Τσούλια
Ξέρω πολύ καλά πως αισθάνεστε, πως δεν είστε απλά έπιπλα σαν τα άλλα και η δική σας λειτουργικότητα είναι ξεχωριστή και περηφανεύεστε για αυτή, πως έχετε σηκωμένο το ανάστημά σας μέχρι πάνω και κάθεστε περήφανες και καμαρωτές, πως παρακολουθείτε τα πνευματικά δρώμενα του σπιτιού μας…
Ξέρω πότε είστε δυσαρεστημένες και πότε ευχαριστημένες. Βοηθητικός είναι ο ρόλος σας, για το περιεχόμενό σας νοιάζεστε και αγωνιάτε. Ενοχλείστε αν δεν έρχομαι συχνά – πυκνά για να αφαιρώ και να προσθέτω βιβλία, αν δεν σας κοιτάζω διαρκώς και δεν στοχάζομαι για τον πλούτο σας, αν περνάω από δίπλα σας χωρίς να νιώθω κάποιο σκίρτημα συναισθήματος, κάποια αίσθηση ασφάλειας και χαράς.
Έχω συνειδητοποιήσει απόλυτα το νήμα που σας συνδέει με τους μεγάλους ναούς του πνεύματος. Εικονοστάσια είστε και εσείς και οι δικές σας εικόνες είναι εικόνες αγίων της Γης και όχι του Ουρανού, είναι παραστάσεις και τελετουργίες του ορθολογισμού, της τέχνης, της έρευνας, της επιστήμης, του πολιτισμού. Έχω κατανοήσει πόσο βαθιές είναι οι ρίζες σας: στις «πρώτες βιβλιοθήκες που χρονολογούνται από την 3η χιλιετία π.Χ. και σήμερα χαρακτηρίζονται ακριβέστερα ως Πινακοθήκες ή Οίκοι των Πινακίδων, διότι το μέσο που χρησιμοποιούσαν για την εγχάραξη της γραφής ήταν οι πινακίδες από πηλό, που κατόπιν ψήνονταν, ώστε να σταθεροποιηθούν» (Ν. Τσιμά, Αυγή 24/2/2008). Δεν είστε μόνο κιβωτοί της γνώσης αλλά παράθυρα ανοιχτά στην ελευθερία του πνεύματος.
Μπορώ να είμαι αδιάφορος μπροστά στους ιερούς δεσμούς, που έχετε με την αιώνια και ασταμάτητη προσπάθεια του ανθρώπου σε κάθε γωνιά της Γης να ανοίγει δρόμους προόδου και πνευματικής καλλιέργειας; Μπορώ να μη συμμετέχω στη συνεχή δημιουργία της συλλογικής μου συνείδησης και της ενεργού συμμετοχής μου στον Κόσμο και στο τόσο όμορφο παιχνίδι της αυτογνωσίας και της ετερογνωσίας; Γιατί, πώς αλλιώς μπορώ να ερμηνεύω την πραγματικότητα, πώς μπορώ να ανοίγω το δικό μου μονοπάτι της ζωής χωρίς φως των βιβλίων σας;
«Βουβό το κάλεσμά σας», λέει ο Τσέχωφ στους «Βυσσινόκηπους», αλλά τόσους τίτλους και τόσους συγγραφείς, τόσες καταθέσεις πνεύματος και ψυχής, τόσα μηνύματα σκέψης και ελευθερίας, τόσους σπόρους προβληματισμού πού αλλού μπορώ να βρω και μάλιστα τόσο κοντά μου; Σας έχω στις καλύτερες θέσεις. Δεσπόζετε σε όλα τα δωμάτια. Σας έχω τα πιο κλασικά, τα πιο διαχρονικά, τα πιο στοχαστικά, τα πιο ερευνητικά βιβλία. Ξέρετε ότι καθημερινά παρακολουθώ τα γεννητούρια των φίλων μας και με πόση χαρά φέρνω αρκετά από αυτά στη δική σας αγκαλιά. Σας αγγίζω καθημερινά. Ανταλλάσσω μαζί σας σε καλό ρυθμό τους κοινούς μας φίλους.
Ξέρετε ότι έχω δημιουργήσει και μια άλλη γενιά βιβλιοθηκών: άυλη, ψηφιακή, που δεν πιάνουν χώρο και είναι «κάπου εκεί» στην πληροφοριόσφαιρα του διαδικτύου, που δεν είναι ορατές όπως εσείς, που φιλοξενούν εκατομμύρια βιβλία σε περίοπτη θέση:
https://anthologio.wordpress.com/%CE%B2%CE%B9%CE%B2%CE%BB%CE%AF%CE%B1/
στο blog μου, https://anthologio.wordpress.com/
και τα πιο σημαντικά από αυτά τα έχω και σε σκληρούς δίσκους.
Ναι, ξέρω την απάντησή σας, ότι είναι δυνάμει βιβλιοθήκες, ότι δεν έχω την αίσθηση της κατοχής των βιβλίων (που μου είναι πάθος αγιάτρευτο), ότι δεν παίζω μαζί τους και δεν τις κοιτάζω καθημερινά όπως εσάς, ότι δύσκολα διαβάζονται τα βιβλία τους και απλώς μου δίνουν την αίσθηση ότι ποτέ δεν θα ξεμείνω από βιβλία, ότι το διάβασμά μου δεν πρόκειται ποτέ να στομώσει και θα μου μείνει μέγα παράπονο ζωής: το ότι δεν θα προλάβω να διαβάσω όλα τα βιβλία που θέλω…
«Αν έχετε στην κατοχή σας μια βιβλιοθήκη και έναν κήπο, έχετε ό,τι σας είναι απαραίτητο», ισχυριζόταν ο Κικέρωνας. Κήπο η αστική ζωή δεν επιτρέπει. Έχω όμως λουλούδια, αρκετά λουλούδια. Και έτσι το παραμύθι μας τελειώνει κλασικά με το «έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα». Γιατί έχω βιβλία και λουλούδια… Αλλά αυτό δεν είναι ομορφιά ζωής;
