Γράφει η Άρτεμις Αθιανά
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα
γι’ αὐτό ἡ ζωή μου ἐδόθη […]
Σαν σήμερα, την 1η μέρα του Απριλίου το 1902, γεννιέται στην Καλαμάτα η γνωστή, τοῖς πᾶσι, Μαρία Πολυδούρη. Έζησε με την οικογένειά της στην Καλαμάτα, το Γύθειο και τα Φιλιατρά. Αμέσως μετά την αποφοίτησή της από το Γυμνάσιο Καλαμάτας εργάστηκε στη Νομαρχία Μεσσηνίας και το 1920, μετά τον θάνατο τον γονιών της στη Νομαρχία Αττικής. Η θέση αυτή αποτελεί σταθμό στη ζωή της νεαρής Μαρίας καθώς εκεί θα συνεργαστεί και θα γνωρίσει τον ομότεχνό της Κώστα Καρυωτάκη· η μεταξύ τους προσωπική σχέση γρήγορα θα λάβει διαστάσεις ιμέρων.
Το 1922 εγγράφεται στη Νομική Σχολή Αθηνών, αφήνοντας όμως ατελείς τις σπουδές της. Παράλληλα παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής. Το φθινόπωρο του 1925 πηγαίνει στο Παρίσι, όπου και κρίνεται άξια του διπλώματος ραπτικής από τη σχολή Pigier. Προσπαθώντας να ζήσει σταθμίζοντας τις οικονομικές δυσκολίες, προσβάλλεται από φυματίωση και επιστρέφει το 1928 στην Αθήνα προκειμένου να νοσηλευτεί στο σανατόριο «Σωτηρία». Κατά τη διάρκεια της διαμονής της θα βρεθεί προ των πυλών στο άκουσμα της είδησης του θανάτου του πολυαγαπημένου της Κ. Καρυωτάκη. Η κατάστασή της θα επιδεινωθεί, καθηλώνοντάς την κλινήρη ως το 1930 που τελικά πεθαίνει στην κλινική Χρηστομάνου.
Η ταλαντούχα δημιουργός είχε ήδη κάνει την εμφάνισή της στην τέχνη της ποίησης στα μαθητικά της χρόνια. Το 1916, σε ηλικία μόλις 14 χρόνων, δημοσιεύει το πεζοτράγουδο «Ο πόνος της μάνας» στο περιοδικό Οικογενειακός Αστήρ. Επίσημα, ωστόσο λαμβάνει τα σκήπτρα των γραμμάτων το 1922, μέσα από το περιοδικό Έσπερος της Σύρου. Εκδίδει δυο συλλογές ποιημάτων: Οι τρίλλιες που σβήνουν (1928) και Ηχώ στο χάος (1929). Παράλληλα γράφει μια νουβέλα με τίτλο Μυθιστόρημα και το Ημερολόγιο, ενώ έχει κάνει και κάποιες ποιητικές μεταφράσεις.
Το ποιητικό της έργο εντάσσεται στο ρεύμα του νεορομαντισμού και νεοσυμβολισμού κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου. Επηρεασμένη από την ποίηση της παρακμής, ιδιαίτερα από τους Κ. Καρυωτάκη, Τ. Άγρα, Ν. Λαπαθιώτη και Κ. Ουράνη στρέφεται στα θέματα του έρωτα και του θανάτου και γράφει σε έντονο βιωματικό ύφος. Η συγκίνηση που μεταδίδει το ποιητικό της έργο δεν οφείλεται μόνο στο εξωτερικευμένο προσωπικό δράμα αλλά και στη λεπταίσθητη χρήση των εικόνων μιας υποβλητικής, συνειρμικής ποιητικής εκφοράς. Μια ποίηση που εστιάζει στο συναίσθημα, στην αναζήτηση του απόλυτου και του ιδανικού, από τις πιο χαρακτηριστικές της γυναικείας ευαισθησίας.
Βιβλιογραφία
Λεξικό Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, εκδόσεις Πατάκη
