Του Νίκου Τσούλια
Το σχολείο είναι ομορφιά της ζωής μας!
Ως μαθητές ξεκινάμε τη σχέση μας με το σχολείο, όπως όλοι οι άνθρωποι, αλλά η σχέση αυτή γίνεται σχέση ζωής για εμάς τους εκπαιδευτικούς. Για λίγο χρόνο παλιότερα – για …πολύ σήμερα – είμαστε αδιόριστοι έξω από το σχολείο. Και μετά μια ζωή μαζί του.
Και είμαστε και εκπαιδευτικοί και μαθητές συνάμα, γιατί αν δεν μαθαίνουμε «συνεχώς και συστηματικώς», δεν θα μπορούμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της διδασκαλίας. Το σχολείο είναι η ζωή μας· και όταν δεν είμαστε σε αυτό, γι’ αυτό ανησυχούμε και προετοιμαζόμαστε, γι’ αυτό σκεπτόμαστε και προβληματιζόμαστε.
Μα και όταν κόβεται το νήμα της διδασκαλίας, κρατάμε πάντα τη θράκα του εκπαιδευτικού μέσα στις στάχτες των χρόνων και των καιρών. Νιώθουμε εκπαιδευτικοί. Θέλουμε να είμαστε εκπαιδευτικοί μέχρι το τέλος της ζωής μας – ίσως και γιατί μας κολακεύει. Και όταν ένας παλιός μαθητής μας ή μια παλιά μαθήτριά μας μάς συναντάει και μας λέει μια καλή κουβέντα, χανόμαστε στις φαντασιώσεις, γεμίζουμε με συναισθήματα· φως λαμπερό απλώνεται στην ψυχή μας. Γιατί, μπορεί να νοηθεί διδασκαλία και αγωγή χωρίς πάθος και ονειροπλασία, χωρίς οίστρο ερωτικό και πόθο ασίγαστο;
Αλλά το σχολείο δεν είναι μόνο το σχολείο. Είναι ο πυρήνας των Γραμμάτων και της Μόρφωσης, της Παιδείας και της Αγωγής, της Κουλτούρας και του Πολιτισμού. Και «κομμάτια» μας: ιδέες μας και θεωρίες μας, συμπεριφορές μας και αξίες μας, κακές και καλές στιγμές μας είναι σκόρπια στη ζωή των ανθρώπων. Υπάρχει άραγε πολίτης, που δεν έχει στον κόσμο της αγάπης του έστω έναν εκπαιδευτικό που να συνέργησε σημαντικά στη ζωή του;
Ζυμώνεται όλη η ζωή μας με το σχολείο. Και αν εκτός του σχολείου έχουμε διδακτικό και διδασκαλικό ύφος ή πνεύμα διαλόγου ή και ανάγκη «να περάσει το δικό μας» – συγχέοντάς το με την πειστικότητά και την αποδοτικότητά μας στο παιχνίδι της μάθησης -, της σχολικής αίθουσας είναι σημάδια και φανερώματα.
Πλάθεται η ζωή μας με μείζονα κοινωνικά και εκπαιδευτικά προτάγματα και αυτό δίνει ξεχωριστή ομορφιά στο παιδαγωγικό μας αφήγημα. Είναι προτάγματα για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία, για Εκπαίδευση ουμανιστική και δημοκρατική, για Σχολείο του Πολιτισμού, της Δημοκρατίας και της Παιδείας, για Εκπαιδευτικό κίνημα – Μορφωτικό ρεύμα.
Το σχολείο είναι η ζωή μας και θα αγωνιζόμαστε σταθερά και αταλάντευτα, συλλογικά και προσωπικά για τη συνεχή βελτίωσή του. Ξέρουμε πολύ καλά ότι χωρίς καλό σχολείο δεν υπάρχει καλός εκπαιδευτικός μα και χωρίς καλό εκπαιδευτικό δεν υπάρχει καλό σχολείο. Σχολείο και εκπαιδευτικός, μια εικόνα είναι, αδιαίρετη και ενιαία.
Γι’ αυτό θα είμαστε πάντα ανήσυχοι και αναζητητές. Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε το σχολείο που έχει εργαλειακή σχέση με την αγορά εργασίας μα ούτε και τη σημερινή «γκρίζα εικόνα» του εκπαιδευτικού, του παραμελημένου από την πολιτεία εκπαιδευτικού.
Θα είμαστε σταθεροί αγωνιστές, εκπαιδευτικοί και παιδαγωγοί, με τις εμπνεύσεις μας και με τον οίστρο μας, με τα λάθη μας και τις αδυναμίες μας, για ένα δημοκρατικό σχολείο, που θα διαπλάθει πολίτες με άποψη για τη ζωή και θα αγωνίζονται για μια δίκαιη κοινωνία, για έναν όμορφο κόσμο.
Υ.Γ.
Αφιερωμένο στους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που λατρεύουν το σχολείο.
