8 αλήθειες για Τα «Εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου»
Μ’ αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου «Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου», που κυκλοφόρησαν από τον «Ιανό» το φθινόπωρο και κάποιες αντιδράσεις που προκλήθηκαν από τις αναφορές του ποιητή σε πρόσωπα και γεγονότα, η συγγραφέας του Σωτηρία Σταυρακοπούλου, καθηγήτρια Πανεπιστημίου, προέβη στην εξής διευκρινιστική δήλωση, επισημαίνοντας οκτώ σημεία κλειδιά:
1. Γιατί εγώ έγραψα το βιβλίο. Ο Ντίνος Χριστιανόπουλος με επέλεξε διότι από το βιβλίο μου Οι δεξιώσεις είχε καταλάβει ότι θα μπορούσα να αποδώσω τα όσα μου έλεγε για ένα σωρό θέματα (κυρίως τη λογοτεχνία, το ταλέντο, την ηθική παρακμή) και πρόσωπα (φίλους, λογοτέχνες, καθηγητές πανεπιστημίου, καλλιτέχνες, ακόμα και πολιτικούς) με τον τρόπο που εκείνος ήθελε.
2. Η φράση του που τα λέει όλα. «Εν πάση περιπτώσει, είναι θέματα που δεν τα είπε κανείς άλλος. Τολμηρά θέματα! … Εγώ, όμως, τολμάω…. Έτσι κι αλλιώς, εγώ ήμουν τολμηρός στα νιάτα μου. Τώρα σε λίγο θα πεθάνω. Τους γράφω εκεί που ξέρεις. Ας βρίζουν και ας φωνάζουν όσο θέλουν. Εγώ πια μπορώ τα τελευταία χρόνια να μιλώ λίγο πιο καθαρά». (σ. 184)
3. Οι φόβοι μου. Το σκέφτηκα πολύ, από την αρχή είχα ενδοιασμούς αν έπρεπε να βγει το βιβλίο. Επέμενε όμως ο Χριστιανόπουλος, λέγοντάς μου πολλές φορές, και με διάφορους τρόπους ότι με θεωρούσε την πιο κατάλληλη για να μου αφηγείται τις σκέψεις και τα γεγονότα της ζωής του κι εγώ να τα καταγράφω προς διάσωση.
4.Η επιμονή του ποιητή. Ενδεικτικά παραθέτω δυο φράσεις από το βιβλίο, που θα μπορούσαν να πολλαπλασιαστούν: «Ιστορίες που δεν τις πιστεύει κανείς σήμερα. Αν είναι δυνατόν να γίνουν τέτοια πράγματα και υπό ποιες συνθήκες! Αλλά έγιναν, ευτυχώς ή δυστυχώς. Τα ξέρω από πρώτο χέρι, ας πούμε, και τα λέω να τα ξέρεις κι εσύ, ώστε, αν πεθάνω εγώ κι αν αδιαφορήσει ο (ενδιαφερόμενος) να γράψει απομνημονεύματα, κάποιοι να γνωρίζουν μερικά στοιχεία». (σ. 62)
5. Η συμβολή του Σφυρίδη. Με βοήθησε πού όταν έδειξα το βιβλίο στον Περικλή Σφυρίδη που, κατά τη γνώμη μου, είναι αυτός ο οποίος γνωρίζει καλύτερα από όλους τον ποιητή (η φιλία τους χρονολογείται από το 1968) και ο οποίος μάλιστα γίνεται ο κύριος στόχος των επιθέσεών του (ο Χριστιανόπουλος λέει τα μύρια όσα εναντίον του από το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου μέχρι το τέλος), μου απάντησε ότι είναι ένα εξαιρετικό λογοτεχνικό βιβλίο κι ότι έχει μάθει τόσα πολλά πράγματα που δεν τα ήξερε, και πρέπει να το εκδώσω αφού αυτή ήταν η επιθυμία του Χριστιανόπουλου.
6. Οι αντιδράσεις. Με το που κυκλοφόρησε το βιβλίο, υπήρξαν ορισμένες παρεξηγήσεις, που αναρτήθηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από επιτήδειους, οι οποίοι απομόνωσαν φράσεις του ίδιου του ποιητή, παραβλέποντας το πλούσιο πληροφοριακό υλικό και τον συνολικό τόνο του βιβλίου.
7. Γιατί έπρεπε να βγει το βιβλίο. Ασφαλώς ο Χριστιανόπουλος είναι ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος. Φυσικά, γνωρίζουμε όλοι ότι το μεγαλύτερο μέρος του πολιτισμού μας δημιουργήθηκε από παρόμοιους ανθρώπους κι είναι κρίμα, κάποιοι από τους μαθητές του Χριστιανόπουλου που κάποτε ορκίζονταν στο όνομά του, να θέλουν τώρα να «θάψουν» το έργο του, γιατί έχει ένα μικρό αρνητικό σχόλιο, είτε για κάποιο βιβλίο τους ή για τον χαρακτήρα τους.
8. Έργο ζωής. Για μένα το βιβλίο αυτό ήταν ένα έργο ζωής, αφιερωμένης στη ζωή και το έργο ενός μεγάλου λογοτέχνη που θαυμάζω κι εκτιμώ. Μακάρι να βρεθούν κι άλλοι μελετητές για να μας δώσουν την καταγραφή του έργου και της ζωής κι άλλων σπουδαίων Ελλήνων που αφιερώθηκαν στα Γράμματα…
