Κείμενο: Ποδόσφαιρο και πόλεμος
[…]Το ποδόσφαιρο εκπροσωπεί τις αξίες των σύγχρονων κοινωνιών που τονίζουν τον συναγωνισμό, την επίδοση και την ισότητα των ευκαιριών. Έχει χαρακτηριστεί «όπιο του λαού» και έχει περιγραφεί ως «σύγχρονη θρησκεία», όπου τα γήπεδα λειτουργούν ως σύγχρονοι «καθεδρικοί ναοί». Οι μεταφορές αυτές προσπαθούν στην ουσία να ερμηνεύσουν την έντονη συναισθηματική εμπειρία του θεατή ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, το συναρπαστικό συλλογικό βίωμα της κερκίδας, το πάθος και την αφοσίωση του οπαδού της ομάδας.
Ταυτόχρονα το ποδόσφαιρο εκφράζει κατ’ εξοχήν ανδρικές αξίες, παρακολουθείται σχεδόν αποκλειστικά από άνδρες θεατές και είναι, σε σημαντικό βαθμό, τόπος κατασκευής της ανδρικής ταυτότητας. Η όλη οργάνωση του παιχνιδιού εξάλλου παραπέμπει στον πόλεμο, ενώ μια σειρά από παρομοιώσεις από τις πολεμικές συγκρούσεις για την περιγραφή του ποδοσφαιρικού αγώνα αφήνουν να εννοηθεί ότι το γήπεδο είναι ένα πεδίο μάχης όπου αναμετρούνται δύο ομάδες-στρατοί. Ο χώρος του γηπέδου είναι επίσης ένας χώρος βίας, τόσο μεταξύ αθλητών όσο και μεταξύ θεατών. Και αν το «σκληρό» παιχνίδι έχει αρχίσει να περιορίζεται με τα – ατυχή καμιά φορά και εκνευριστικά συχνά – σφυρίγματα των διαιτητών και τη θέσπιση όλο και πιο αυστηρών κανονισμών, η χουλιγκανική βία ανθεί. Χτίζεται εκεί ένα άλλο μέτωπο, ανάμεσα σε θεατές και αστυνομικούς, ανάμεσα σε οπαδούς και διαιτητή, όπου τα διάφορα «επεισόδια» αντανακλούν την αρρενωπή «αταξία» και παραβατικότητα απέναντι στην εξουσία. Το γήπεδο είναι άλλωστε συχνά χώρος κοινωνικής διαμαρτυρίας των κατώτερων στρωμάτων και έκφρασης ή εκτόνωσης ποικίλων κοινωνικών κρίσεων και πιέσεων.
Με όλα αυτά τα δεδομένα είναι σχεδόν ουτοπικό να περιμένει κανείς να ανατραπούν όλοι οι ιδεολογικοί συμβολισμοί και η κοινωνική λειτουργία του ποδοσφαίρου ώστε να χρησιμοποιηθεί σε μια διαδικασία που του είναι ξένη και αταίριαστη. Οι οπαδοί πάνε στο γήπεδο για να μεθύσουν με τη νίκη της ομάδας τους, να ταπεινώσουν και να κατατροπώσουν τους αντιπάλους, να ζήσουν την εμπειρία του θεάματος και της συμμετοχής σε μια εντελώς ιδιαίτερη συλλογικότητα. Ευτυχώς ο διονυσιασμός δεν γίνεται με το σαβουάρ βιβρ στο χέρι.
Xριστίνα Kουλούρη, «Ποδόσφαιρο και πολιτικό σαβουάρ βιβρ», εφημ. TO BΗMA, 2002
Θέμα 1ο
Σύμφωνα με τη συγγραφέα το ποδόσφαιρο θυμίζει έντονα πόλεμο. Mε ποια στοιχεία αιτιολογεί την άποψή της;
Θέμα 2ο
1.Βρείτε στο κείμενο παρώνυμα[1] και ομώνυμα.[2]
2.μάχης, βίας: Γράψτε τρία σύνθετα και τρία παράγωγα από αυτές τις δύο λέξεις του κειμένου.
3.παραβατικότητα, συλλογικότητα. Γράψτε δικές σας προτάσεις μ’ αυτές τις λέξεις.
4.Βρείτε το θέμα κάθε παραγράφου και γράψτε έναν πλαγιότιτλο για καθεμία.
5.συλλογικό, σημαντικό, αυστηρών, ουτοπικό, αταίριαστη. Να γράψετε τα αντώνυμα των παραπάνω λέξεων.
Θέμα 3ο (ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΛΟΓΟΥ)
H συγγραφέας του άρθρου υποστηρίζει ότι το ποδόσφαιρο θυμίζει πόλεμο και παραθέτει τα στοιχεία που τεκμηριώνουν την άποψή της. Γράψτε της μια επιστολή-απάντηση, στην οποία να υποστηρίζετε την αντίθετη άποψη, ότι το ποδόσφαιρο μπορεί να συμβάλει στην οικοδόμηση της ειρήνης και ανάμεσα σε άτομα ή ομάδες ατόμων αλλά και ανάμεσα σε κράτη (200 λέξεις).
[1] Υπάρχουν και λέξεις που μοιάζουν πολύ στην προφορά αλλά έχουν διαφορετικές σημασίες και συνήθως διαφορετική ορθογραφία. Αυτές τις λέξεις τις λέμε παρώνυμες. Mερικές παρώνυμες λέξεις διαφέρουν μόνο ως προς τον τόνο. Aυτές τις λέμε τονικά παρώνυμα.
[2] Δύο λέξεις (με διαφορετική σημασία) μπορεί να έχουν την ίδια προφορά. Aυτές οι λέξεις λέγονται ομόηχες ή ομώνυμες.
Κατεβάστε το αρχείο σε μορφή pdf
