του Ανδρέα Παπαδαντωνάκη
Από την προηγούμενη εβδομάδα και πριν το Υπουργείο Παιδείας ανακοινώσει το «νεφελώδες» σχέδιο του για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση, εκατοντάδες εκπαιδευτικοί είχαν ήδη επιστρατεύσει τα μέσα που διέθεταν για τη συνέχιση της επικοινωνίας με τους μαθητές τους.
Μιας επικοινωνίας που κάτω από τις παρούσες συνθήκες επεκτείνεται πέρα από τα στενά διδακτικά – μαθησιακά πλαίσια, αναδεικνύοντας την ουσιαστική ανθρώπινη διάσταση της σχέσης δασκάλου – μαθητή.
Μέσα σε λίγες ημέρες φτιάχτηκαν πρωτοβουλιακά από τους εκπαιδευτικούς κοινότητες αλληλοϋποστήριξης και ανταλλαγής ιδεών και εναλλακτικών προτάσεων για την αξιοποίηση των διαδικτυακών εργαλείων.
Ομάδες στο facebook αποκτούν μέσα σε λίγες ώρες χιλιάδες μέλη – εκπαιδευτικούς που καταθέτουν τη δική τους εμπειρία και πρόταση στη συλλογική προσπάθεια να αποκατασταθεί –στο βαθμό που είναι εφικτό-, η εκπαιδευτική και παιδαγωγική λειτουργία.
Αυτή η «ζώσα πραγματικότητα», η διαρκής κίνηση – που δεν αναστέλλεται από την πανδημία-, υπάρχει πολύ πριν από τις αντικρουόμενες και ελεγχόμενες για αρκετά θέματα οδηγίες του Υπουργείου για την εξ αποστάσεως διδασκαλία.
Και δεν είναι αποτέλεσμα μιας εθνικής πολιτικής για τη δημιουργία σχετικών δομών στην εκπαίδευση ή για την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών.
Οι επιμορφωτικές απόπειρες του Υπουργείου Παιδείας συνήθως διαρκούν όσο το ΕΣΠΑ, ενώ εδώ και αρκετά χρόνια δεν διατίθενται πλέον εθνικοί πόροι για τη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης και συγκροτημένης στρατηγικής.
Η ηγεσία του Υπουργείου –που δεν αγνοεί ασφαλώς την πραγματικότητα αυτή- αξιοποιεί και επικοινωνιακά την κατάσταση παραπέμποντας σε αποθετήρια υλικού με μαθησιακά αντικείμενα που η καινοτομία και η δημιουργικότητα των (απαξιωμένων από την Πολιτεία) εκπαιδευτικών έχει δημιουργήσει.
Η συμμετοχή όλων των εκπαιδευτικών σε διαδικασίες τηλεκπαίδευσης δεν είναι δεδομένη. Κι αυτό γιατί υπάρχουν εμπόδια που έχουν να κάνουν με το έλλειμμα μαζικής επιμόρφωσης σε τέτοιες διαδικασίες, απουσίας των αναγκαίων, ακόμη και ηλικιακοί περιορισμοί. Ας μην ξεχνάμε ότι λόγω της μακρόχρονης πολιτικής αδιοριστίας οι μισοί Έλληνες εκπαιδευτικοί έχουν ξεπεράσει τα 50 έτη.
Αυτό που είναι δεδομένο, σχεδόν για όλους τους εκπαιδευτικούς, είναι η διάθεση να ανταποκριθούν με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας στις ανάγκες και την αγωνία των μαθητών τους.
