Γράφει ο Κωνσταντίνος Παπαγιαννούλης
Σε όλους τους πολιτισμούς, έχει υμνηθεί η αθανασία της ψυχής, τοποθετημένης σε ένα σύμπαν με εκείνες τις ιδιότητες, που ταιριάζουν με το χρονικό και χωρικό της απεριόριστο. Κάθε προσπάθεια σύλληψης του σύμπαντος αυτού είναι προβολική ενατένιση σε αόρατους κόσμους με την αρχή των αναλογιών. Συλλαμβάνουμε μία έννοια στον αισθητό κόσμο μας και προβολικά την ανάγουμε σε ένα σύμπαν απλά αδιανόητο.
Για να προσεγγίσουμε την αναλογία των προβολικών μεγεθύνσεων, ας φανταστούμε, ότι είμαστε όντα φτιαγμένα στις δύο διαστάσεις, σαν κηλίδες μελανιού πάνω στο χαρτί. Δεν αντιλαμβανόμαστε τότε το πάνω – κάτω, παρά μόνο το δεξιά – αριστερά και το μπρος – πίσω. Ότι βρίσκεται από πάνω και από κάτω το αγνοούμε. Αν το χαρτί στο οποίο είμαστε κηλίδες καμπυλωθεί, τότε εμείς συνεχίζουμε να αντιλαμβανόμαστε σαν συντομότερη ευθεία μία καμπύλη πάνω στο χαρτί.
Έξω από το δικό μας χαρτί, βρίσκονται τα παράλληλα χαρτιά από άλλα σύμπαντα, τα οποία δεν αντιλαμβανόμαστε.
Κάποια μέρα όμως, πλησιάζει μία σφαιρική επιφάνεια, και εφάπτεται αρχικά στο χαρτί του σύμπαντος μας. Τότε εμείς βλέπουμε ένα σημείο, που είναι το σημείο επαφής. Κατόπιν, η σφαίρα αρχίζει να τέμνει το χαρτί μας. Τότε βλέπουμε ένα κύκλο να διευρύνεται. Κατόπιν μειώνει πάλι τη διάμετρό του μέχρι που γίνεται σημείο και εξαφανίζεται.
Προσπαθούμε λοιπόν, να ερμηνεύσουμε τι συνέβηκε, με κάποια αναγωγική θεωρία που θα μας μεταφέρει από τον κόσμο των δύο διαστάσεων του χαρτιού στον κόσμο των τριών διαστάσεων που δεν είναι αντιληπτές.
Η αλληγορία της σπηλιάς του Πλάτωνα, θέτει προβολές του έξω κόσμου, πάνω στον απέναντι τοίχο της σπηλιάς, που είναι αλληγορικά ο αντιληπτός υποδιάστατος κόσμος.
Η θεωρία των υπερχορδών φτάνει στο σημείο να υποθέσει ότι υπάρχουν 11 διαστάσεις !
Μας είναι αδιανόητο το πώς θα είναι ένας κόσμος όχι 11 αλλά τεσσάρων διαστάσεων του χώρου. Το μόνο που γνωρίζουμε, είναι ότι οι αντίστοιχες επιφάνειες θα τέμνονται κατά μήκος γραμμών, και οι ευθείες θα τέμνουν τα επίπεδα σε σημεία.
Αυτό σημαίνει, ότι οι γραμμές που βλέπουμε και τα σημεία, ίσως να προέρχονται από άλλους κόσμους, όμως φροντίζουν να μη μας τρομάξουν !
Σύμφωνα με την αλληγορία της σπηλιάς, όταν ο άνθρωπος αποδεσμεύεται, τότε βγαίνει έξω στον υπερδιάστατο κόσμο και γνωρίζει την πραγματική ουσία των ανθρώπων που δεν είναι άλλο από τις ψυχές τους, που προβάλλουν την εικόνα τους στις σκιές του τοίχου του σπηλαίου.
