Του Νίκου Τσούλια
Ως πρόεδρος της ΟΛΜΕ
«Ό,τι δεν έμαθες ως Γιαννάκης δεν θα το μάθεις ως Γιάννης», συνηθίζει να αναφέρει ένας καθηγητής της εφαρμοσμένης Παιδαγωγικής προκειμένου να τονίσει τη σημασία των πρώτων μαθησιακών βημάτων του παιδιού. Και πράγματι, η κρίσιμη σχέση του νέου με τη γνώση δεν καθορίζεται στο λύκειο με τις εισαγωγικές εξετάσεις, αλλά νωρίς, τότε που οι μαθητές ανακαλύπτουν τον κόσμο των παρατηρήσεων και των ερωτήσεων.
Και σε αυτή την ερωτική σχέση με τη γνώση το παιδικό βιβλίο είναι ο τόπος για να θεμελιώσουμε τον κόσμο του στοχασμού μας και των πνευματικών μας αναζητήσεων. Και αντί να βάζουμε τα παιδιά μας να «βυζαίνουν» στην κίβδηλη τηλεοπτική πραγματικότητα, πρέπει να τα μάθουμε να αγαπούν τα βιβλία.
Να τα μάθουμε να χαϊδεύουν τα βιβλία, να τα κρατούν αγκαλιά, να τα ξεφυλλίζουν, να τα ρουφάνε. Να πηγαίνουμε τα παιδιά μας στα βιβλιοπωλεία για να χαζεύουν τα εξώφυλλα, που πάντα σου χαμογελάνε, να διαλέγουν τους μαγικούς κόσμους της μάθησης. Να βιώνουν τα παιδιά στιγμές πολλές και άφθονες, όπου όλη η οικογένεια θα διαβάζει, ο καθένας στη γωνιά το, όπου ο καθένας θα κάνει το δικό του πνευματικό και γοητευτικό ταξίδι της ανάγνωσης.
Και πρέπει να μάθουμε τα παιδιά μας στην τέχνη της ανάγνωσης, να τα πάμε στα ξέφωτα της αισθητικής απόλαυσης του διαβάσματος, να δέσουμε πολλούς κόμπους στα νήματα των παραμυθιών με τα νήματα της λογοτεχνίας. Να ξεφυλλίσουμε μαζί τις σελίδες που μας φέρνουν αεράκι από άλλες εποχές, που μας ψιθυρίζουν την ανάσα άλλων ανθρώπων μακρινών και άγνωστων. Να παίξουμε το παιχνίδι της φαντασίας και της δημιουργίας πλάθοντας τη δική μας πραγματικότητα, σκηνοθετώντας μαζί με τους ήρωες τον εαυτό μας και τα όνειρά μας…
Να καλλιεργήσουμε στα παιδιά την αγάπη για τα βιβλία, τη λατρεία για τη μάθηση, να κρατούν πάντα ένα βιβλίο στο χέρι όπου και να πηγαίνουν. Γιατί μόνο έτσι τα παιδιά μας θα ανοίγουν δρόμους στη ζωή τους. Γιατί μόνο ο άνθρωπος του βιβλίου είναι ανεξάρτητος άνθρωπος.
Να σκεφτούμε τα άλλα παιδιά στις χώρες της φτώχειας, στις χώρες του πολέμου, που δεν έχουν βιβλία να διαβάσουν. Να διαβάσουμε και γι’ αυτά τα παιδιά, γιατί τα βιβλία θα μας γεμίσουν με ευαισθησίες, με συναισθήματα κατανόησης και αλληλεγγύης. Να πάρουμε τα παιδιά μας από το χέρι, να πάμε στη «χώρα των θαυμάτων» και να συλλαβίσουμε μαζί με την Αλίκη μια μικρή όμορφη αλήθεια: «Διαβάζω ό,τι μου αρέσει. Μου αρέσει ό,τι διαβάζω. Μου αρέσει ο εαυτός μου όταν διαβάζω».
Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στην εφημερίδα:
«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ», 4 Απριλίου 2003
