«Μαθητεία ενός αφελούς»

Η άποψη μιας εκσυγχρονισμένης ελληνικής πόλης συνίσταται σε μια και μόνο λέξη: τσιμεντούπολη. Αυτή είναι η αλήθεια και διόλου δεν ψεύδεται εκείνος που υποστηρίζει ότι η πόλη εφορμά στο νου του πολίτη ως απελπισία κι αποτυχία. Αυτός ο τελευταίος γυρίζει μέσα της διαρκώς και στέκεται αλυσοδεμένος, με δεσμά σφιχτά μεταξύ ήχων, κτιρίων, ανθρώπων: εξωκοσμικοί ρυπαντές, ήτοι ήχοι, αυθάδεις επαγγελματίες-εργαζόμενοι, και εκατομμύρια τόνοι από ανηλεές, σκληρό κι αδιαπραγμάτευτο μπετόν, σε σημείο που λιγοστεύει το φως του ήλιου. Μια βόλτα, διακρίνοντας την αισθητική αναρχία (τοιχοκολλημένες προπαγανδιστικές αφίσες, βαμμένοι με σπρέυ τοίχοι, άχαρα συνθήματα) και από την άλλη μεριά, αυτή των ιθυνόντων επί της δημιουργίας τέτοιων τόπων διαμονής διαπιστώνοντας την νωθρότητα, την αβελτηρία, την αδιαφορία των, θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο ως προς την ορθότητα του συλλογισμού. Υπάρχουν βέβαια και στιγμές που το μάτι συναντά σε κάποια ίσως γωνία τα μισογκρεμισμένα ερείπια μια απαρχαιωμένης «υπο-κατάστασης» που δεν δύναται να αγγίξει κανέναν υλιστή. Κι όμως, αρραγής είναι η σχέση κτιρίων-πόλης-πολίτη. Έτσι, όπως και αν τίθεται το ζήτημα το γεγονός παραμένει ακλόνητο:οι σύγχρονες πόλεις είναι τεχνοκρατικές(με την ευρεία σημασία του όρου). Εξηγούμαι:το βιοτικό επίπεδο σε μια πόλη φιλοτεχνημένη υπό το πρίσμα της ιστορίας με μοντέρνες διαβαθμίσεις στην κατασκευή των κτηρίων, όπως και θα ήταν δυνατό να είχαν διαμορφωθεί πολλές από τις ελληνικές πόλεις, είναι ανώτερο σε σύγκριση με άλλες.

Αντιπαρατίθεται τότε η άποψη πως το καθεστώς δίνει αξία στα κτίρια που προσιδιάζουν σε ιδέες και τούτο συνιστά παράγοντα χειραγώγησης, καθώς ακόμα και η κατασκευή των πόλεων περιέρχεται σε κρατική μέριμνα. Η ελεύθερη βούληση και το χαλκέντερο πάθος για ωραιοποίηση έγκειται στον αυθορμητισμό και αυτός είναι ο κανόνας για την ανοικοδόμηση ή αναμόρφωση των πόλεων.

Λησμονούνται όμως δυστυχώς τα εύθραυστα όρια μεταξύ ελεύθερης έκφρασης και εκφυλισμού του περιβάλλοντος χώρου, της Αισθητικής.
Σε περίπτωση, λοιπόν, ανοικοδόμησης μια πόλης δίχως το επαίσχυντο ορθολογιστικό στέγασμα των ανθρώπων τα οφέλη, όπως προαναφέρθηκε, πληθαίνουν:
1)Η ευείδια επιτείνει την ψυχική ευφορία, υποδαυλίζει την ψυχοπνευματική καλλιέργεια, τη γαλήνη, ενώ, παράλληλα, αποτελεί εφαλτήριο αυτογνωσίας και ενδοσκόπησης. Μ’ ένα λόγο, πρόκειται για την επαφή με ένα «είναι», τόσο έκδηλο στην εποχή μας όσο το «Αγαθόν» του Πλάτωνος ή η λύση στο εθνικό μας πρόβλημα.
2)Σ’ ένα δεύτερο επίπεδο, η ανάπτυξη του επιπέδου αρχιτεκτονικής διακόσμησης της πόλης εγείρει ενοποιητικές διαθέσεις. Οι πολίτες, ως συμμέτοχοι, διατηρούν υγιείς σχέσεις, μαθαίνουν να συμπαραστέκονται ο ένας στον άλλον, και κυριαρχεί η ομοφροσύνη, δεδομένης της περιβάλλουσας ατμόσφαιρας˙όλοι εξαίρουν το ίδιο κάλλος και υφίστανται τις επιδράσεις του.Αν τα κτήρια διδάσκουν, τότε η διδαχή αυτή και λυσιτελής είναι και ευοίωνη για το κράτος.
3)Ο τουρισμός, καταλήγοντας, ενισχύεται καθώς εγχώριοι περιηγητές ή και επείσακτοι τείνουν να επισκέπτονται τέτοιες πόλεις-πολιτιστικά κέντρα.

Συνοψίζοντας τα παραπάνω, διαφαίνεται πως η πόλη παράγει, γαλουχεί, ανατρέφει, πολίτες όπως ο άνθρωπος οικοδομεί πόλεις. Πρόκειται για σχέση αλληλεξάρτησης που αξίζει να της δοθεί η δέουσα σημασία. Άλλωστε, οι επόμενες γενεές σε τέτοιες περιπτώσεις χαίρουν ιδιαίτερης εκτίμηση, πέραν των υπόλοιπων πλεονεκτημάτων(π.χ αρχαία Αθήνα). Μια αρθρογράφος της ιστοσελίδας τονίζει ότι οι επαγωγικοί συλλογισμού τεκμηριώνονται βάσει της υποκειμενικότητας, αφού η αλήθεια είναι μια ιδεατή κατάσταση.Ας επιχειρήσουμε λοιπόν την αναγωγή από τα ειδικά στα δυσθεώρητα η αλλαγή των πρώτων θα βελτιώσει και τα υπόλοιπα.