Ευκαιρίας δοθείσης της αυριανής εθνικής επετείου,
επέλεξα για σήμερα ένα θέμα, που στηρίζεται σε μόλις τρία γράμματα, όμως έχει τόση δύναμη, όση έχουν χίλια έργα. Αναμφίβολα, καμία λέξη δεν καθίσταται σημαντική, εάν αυτός που τη χρησιμοποιεί δεν είναι εμπράκτως αντάξιος των λόγων του. Στην υποθετική περίπτωση όμως, που ήταν δεδομένη για όλους, η έμπρακτη απόδειξη όσων λέμε, θα δούμε σήμερα, πόσο καθοριστικής σημασίας είναι τα «ΝΑΙ» και τα «ΟΧΙ», για τη ζωή μας και την εξέλιξη αυτής. Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα, αν αντί για «ΝΑΙ σε όλα», είχε ειπωθεί επί των δυσχερών ημερών μας, ένα βροντερό και εμπράκτως ωφέλιμο «ΟΧΙ», έστω κι από έναν εκπρόσωπό μας στο ελληνικό κοινοβούλιο;
Πόσο διαφορετικά θα ζούσαμε, αν υπήρχε έστω κι ένας, που να αναλάμβανε τη μέγιστη ευθύνη, να αποδείξει εμπράκτως, ότι ένα «ΟΧΙ» στην παρούσα κατάσταση θα μας ωφελούσε;
Το πρώτο αδιαπραγμάτευτο «ΝΑΙ» στην ιστορία της Ελλάδας, ειπώθηκε από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 2009. Όπως είναι γνωστό και αισθητό πλέον σε όλους, αυτό το «ΝΑΙ» σηματοδότησε την είσοδο της χώρας μας στο ΔΝΤ, με όλα τα δεινά, που αυτή συνεπάγεται, για πολλά χρόνια. Κανένας δεν είναι ικανός να κρίνει οποιονδήποτε, όμως θεωρώ, πως αν είχαν διαβαστεί τουλάχιστον οι όροι αυτών των μνημονίων, που υπεγράφησαν στα τυφλά – κατά γενική ομολογία, η κατάσταση τώρα θα ήταν τουλάχιστον διαπραγματεύσιμη. Αν εξαρχής, οι εκπρόσωποί μας είχαν θέσει την αυτονόητη διαπραγματευτική ικανότητα, που οφείλουν καθημερινά να καλλιεργούν, ως επαγγελματίες πολιτικοί – που αμείβονται για τη δουλειά τους… κανένας εκβιασμός και κανένα δίλημμα, δε θα χρειαζόταν, για την αποδοχή της ολοένα και μεγαλύτερης ταπείνωσής μας.
Το τελευταίο ηρωικό και υπεύθυνο «ΟΧΙ», που ειπώθηκε από Έλληνα πολιτικό, ήταν αναμφισβήτητα το «ΟΧΙ», που εορτάζουμε αύριο και εκστομίστηκε από τον Ιωάννη Μεταξά το 1940. Όπως καθετί αρνητικό κατ’ επιλογήν, έτσι και αυτή η αρνητική απάντηση του Ιωάννη Μεταξά στο ιταλικό τελεσίγραφο, αποτέλεσε αφορμή για είσοδο της Ελλάδας στον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Μεγάλες νίκες του ελληνικού στρατού έναντι του ιταλικού ακολούθησαν, με ένα ελληνικό έθνος υπερήφανο και έτοιμο να αγωνιστεί μέχρι θανάτου. Καθόλου τυχαία λοιπόν, δεν επέλεξε ο τότε πρωθυπουργός, αυτή την άρνηση, καθώς προφανώς καθοδηγήθηκε από τον παλμό του ελληνικού λαού. Σε εποχές, που οι άνθρωποι δε θρηνούσαν τη χαμένη τους πολυτέλεια, ούτε τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, και μη έχοντας κάτι άλλο σημαντικό να χάσουν, πέραν της ζωής τους, διακινδύνευαν μέχρι κι αυτό το ύψιστο αγαθό.
Σε εποχές, όπως οι σημερινές λοιπόν, που ο ηρωισμός χαρακτηρίζει αποκλειστικά πρόσωπα του παρελθόντος, κάθε «ΝΑΙ» και κάθε «ΟΧΙ», θα πρέπει να καθοδηγείται από τη λογική και μόνο. Εφόσον η λογική των πολλών, έχει εκλέξει τους εκάστοτε εκπροσώπους μας διαχρονικά, τότε αποτελούν αυτοί οι πολλοί συνένοχοι στα δεινά, που θα μας συνοδεύουν για πολλά χρόνια. Όταν δεν έχεις γνώση αυτού που επιλέγεις… το μαθαίνεις… κι αν δεν το μάθεις… τουλάχιστον δεν το επιλέγεις. Αναλαμβάνοντας ο καθένας το μερίδιο της ευθύνης, που του αναλογεί, επιτυγχάνουμε συλλογικά, τουλάχιστον να μην κυριευόμαστε από θυμό για τις επιλογές της πλειοψηφίας. Το κυριότερο, που χρειαζόμαστε στην παρούσα φάση είναι ειρήνη μεταξύ ημών κι όταν αυτό επιτευχθεί… τότε και μόνο θα δούμε να συμβαίνουν και πάλι θαύματα σ’ αυτό τον ευλογημένο τόπο.
