Η διαταραχή των οικογενειακών σχέσεων, χειρίστη εκδήλωση της οποίας συνιστά η αλλοίωση των φυσικών (και φυσιολογικών!) δεσμών ανάμεσα στον γονιό και το παιδί, εκδηλώνεται τουλάχιστον σε τρία επίπεδα στο έργο: (α) στο επίπεδο των ανθρωπίνων σχέσεων, (β) στο επίπεδο των κοινωνικών ρόλων και (γ) στο επίπεδο του ψυχισμού και του ήθους των δύο παιδιών του Αγαμέμνονα, ιδιαίτερα της Ηλέκτρας.
Στην Ηλέκτρα, οι φυσικές ανθρώπινες σχέσεις έχουν μπερδευτεί. Ο «ξένος» (ο Πυλάδης) ενεργεί σαν αδελφός, οι υπήκοοι (οι γυναίκες του χορού) παρέχουν στην Ηλέκτρα μητρική στοργή και η αδελφή συμπεριφέρεται σαν μητέρα-τροφός και σαν προστάτιδα ενός αδελφού που κινδυνεύει από την ίδια του τη μητέρα. Η μάνα μετατρέπεται σε αναίσχυντη, μοιχαλίδα σφετερίστρια, σε σκληρό βασανιστή της κόρης της και σε εν δυνάμει φόνισσα του γιου της, ο οποίος αποτελεί γι᾽ αυτήν πηγή όχι χαράς αλλά αγωνίας και φόβου. Τέλος ο γιος επιστρέφει ως τιμωρός και εκτελεστής μιας μάνας που δεν της αξίζει να λέγεται μάνα (μήτηρ ἀμήτωρ) και, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον Ευριπίδη και τον Αισχύλο, σκοτώνει χωρίς τον παραμικρό δισταγμό, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.
Πηγή: Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com
