Αγνώμων και αιθεροβάμων

Αν απώτατη επιδίωξη κάθε έγγραφου πονήματος είναι να ενημερώσει, να ευαισθητοποιήσει, να κινητοποιήσει, να διδάξει, να αποκαλύψει ή και να επεξηγήσει, το παρόν θα εξέρχετο της αποστολής του περιοριζόμενο σε μια μόνο εργασία, περιορίζοντας και την αδιάλακτη κρίση του αναγνώστη και, συνεπώς, αποτυγχάνοντας του τέλους(σκοπού) του, αφού ο αναγνώστης δεν συμβιβάζεται παρά με την ορθή συλλογιστική. Πόσο, λοιπόν, αλληλοεξαρτώνται η γνώμη με τη γνώση και πόσο η νοητική προσπάθεια με την επιχειρηματολογική εύπεμπτη αποδοχή; «Γράφω, για να ρίξω έξω το κείμενο καταγράφοντας την δραστική στιγμή σ’ ένα άλλο επίπεδο από εκείνο στο οποίο διαδραματίζεται η δράση»(Βέλτσος). Έτσι, ο συγγραφικός απόηχος δεν εμφιλοχωρεί στην ανηλεή πρακτικότητα, μα στη θεωρητική παρείσφρηση του ιδεατού κόσμου.

Ίσως αυτός ο απελεύθερος εκτραχηλισμός από την εσωτερική κονίστρα είναι και μια εκ των πρωταρχικών αιτιών του σύγχρονου εγκλωβισμού και της αδήριτης χρείας απαγκίστρωσης· εξηγούμαι:η αμέλεια του ανθρώπου για την εσωτερικότητα, το εθνικό γίγνεσθαι, την αυτογνωσία φαλκίδεψε την υγιή εξέλιξη του έθνους και το εγκατέλειψε σε προπαγανδιστικά σχήματα και εξωραϊσμένες υποσχέσεις. Άλλωστε, έθνος είναι το σύνολο των στοιχείων του και, αφού το καθένα παραστράτησε, τότε και συλλογικά αποπροσπανατολίστηκε.

 Ένα ζήτημα που θα εδύνατο να συνιστά αποχρώντα λόγο εθνικής αδυναμίας είναι η πλημμελής αυτογνωσία. Πρόκειται για αισχύνη και ξεπεσμό η μη προσφυής και συγκεκριμένη μάθηση των περασμένων. Εμείς βέβαια, δεν θα εξετάσουμε τις αιτίες αυτού, αλλά καταγράφοντάς το θα οδηγηθούμε σε πλατύτερα συμπεράσματα. Ο σύγχρονος Έλλην, λοιπόν, δεν ενστερνίζεται την αξία του γνώθι σαυτόν, αρχαιοελληνική τη προέλευσή του, που μάλιστα αποτελεί θεμελειακό άξονα της πλατωνικής πολιτείας. Προσεγγίζει ωχαδελφιστικώς την προέλευση, τον πολιτισμό (στα τρία σκέλη του: αρχαιελληνικό, ελληνιστικό, βυζαντινό), την ιστορία, τις αξίες, τα αρνητικά φαινόμενα και τις σκαπανείς αντιμετωπίσεις των. Συνεπώς, απέχει παρασάγγας της συνέχισης του πολιτισμού και προτιμά να υφέρπουν εντός του (ή και εξωτερικευμένα) τα κελεύσματα ενός αλγεινού και επαχθούς πολυπολιτισμικού ζυγού που αλλοτριώνει τα έμφυτα εφαλτήρια ζωτικού προσδιορισμού του. Ανάγοντας, τούτω τω τρόπω, σε θεμελειώδες εθνικό πρίσμα το γνώθι σαυτόν ενδύεται τη συντηριτκή αυτογνωσία και εξικνούται σε αντίληψη ζωής πρώτα ελληνικής (μετέπειτα οικουμενικής), εθνοκεντικής, πατριωτικής.

ΚΙ ΟΜΩΣ, ποτέ ως τώρα δεν κατορθώσαμε να ζήσουμε ως Έλληνες ανεπιφύλακτα:οθωνική περίοδος(ας μην λησμονηθεί ο εποικισμός βαυαρών στην Ελλάδα που όμως δεν ευδοκίμησε λόγω της κακοδαιμονίας των ελώδων πυρετών), δυναστεία των Γκλύξμπουργκ, εν συνεχεία καρκινώματα όπως αυτά των εξαρτημένων από φίλιες δυνάμεις, ή η ΕΟΚ, ή άλλα αλλότρια συμφέροντα, ή ΝΑΤΟ, ή εν τέλει ψευδοϊδεολογήματα αμιγώς καιροσκοπικά αντιστρατευόμενα την υγιή και όλβια εξέλιξή μας (αφού η ιστορία των εκκινεί στο «ΕOK και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο»). Κοσμοπολιτισμός είναι το αποσταμένο αποσπόρι του κάθε πολιτισμού, έλεγε ο Ίωνας Δραγούμης, κοσμοπολιτισμός άνευ εθνικής αυτογνωσίας και συνείδησης είναι, θα λέγαμε εμείς, δεδηλωμένη υποδούλωση των αδέσμευτων πνευμάτων δια της ακραιφνούς επιβολής τυποποιημένων προτύπων.

Σήμερα, είναι σχεδόν αναντίλεκτα αποδεκτό πως η προσκόλληση στην παγκοσμιοποίηση, τις υλιστικές τάσεις συνεπάγεται την πνευματική νωθρότητα και ραθυμία, τον νιχιλισμό της κριτικής σκέψης, την απομείωση της ενεργητικότητας, την καθάπτωση της παράδοσης και την καλλιτεχνική άμπωτη υποβολιμιαίων καλλιτεχνικών δημιουργημάτων, ώστε είτε να τιθασεύσουν την αλλαγή είτε να χειραγωγήσουν τα υπολέιμματα της παλαιάς  μορφής του κράτους, που πλέονν ανοίγεται σε υπεκρατικά μορφώματα. Τα έθνη απογυμνώνονται της ταυτοτητάς τους και οι άνθρωποι αποξενώνονται των ριζών τους, τα επείσακτα πρότυπα και ιδεολογήματα ευρίσκουν πλείονα υιοθέτηση, ενώ η επιτακτική ανάγκη εθνικής και ατομικής γνωσικής περισυλλογής στέκεται αντικείμενο επιτειδευμένων στοχοποιήσεων. Καταλήγοντας ο άνθρωπος-ανδρείκελο υποτάσσεται σε γενικευμένες επιβουλεύσεις.

Ανατρέχοντας πάλι στον Δραγούμη διαβάζουμε: «Δεν μπορεί κανείς να είναι άνθρωπος…ξεχνώντας την καταγωγή του». Το γνώθι σαυτόν, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο συνιστά παράγοντα αυτοβελτίωσης, αυτοπραγμάτωσης, αυτοσκοπού. Ο πολίτης που γιγνώσκει τον ευατό του, που τον «έχει σπουδάσει» δεν χειραγωγείται, δεν άγεται ούτε φέρεται, δεν αποπροσανατολίζεται, γιατί είναι κύριος των συναισθημάτων και της νόησής του, γιατί ενδυναμώνεται από το ιδανικό του συντηρητισμού που αφομοιώνει την παραδεδεγμένη σοφία προσαρμόζοντάς την στο επίκαιρο γίγνεσθαι. Αυτό συντελεί και μία sinequanon προϋπόθεση για την έννοια του συντηρητικού.

Υφίστανται χιλιάδες γνώμες που βαυκαλίζονται στο επίπλαστο ρεαλιστικό επίπεδο νόησης, χρησιμοποιούμενες από αδιάλλακτους πραγματιστές ανεδαφικά. Δεδομένου όμως πως μόνο σύγχυση υποδαυλίζουν, ο ορισμός των υποστηρικτών συγκροτείται ως αιθεροβάμονες και των άλλων(πολέμιων;) που διατρέχουν θεωρητικά επίπεδα επιζητώντας την σταθερή βάση εφόρμησης στο ιστορικό χάσμα αντί εώλων, ο ορισμός επεφίεται στην ευαγή αντίληψη του αναγνώστη…