Η Πάροδος ξεκινά με επίκληση προς τον Ήλιο, τον παντεπόπτη, τον πανταχού παρόντα, τον «μέγα οφθαλμό του κόσμου», ο οποίος καλείται να αποκαλύψει πού βρίσκεται ο Ηρακλής. Η απουσία του μεγάλου ανδρός και η αδημονία για την τελική επιστροφή του συνιστά το leitmotiv του πρώτου μέρους των Τραχινίων. Ακολούθως, ο φακός στρέφεται προς την αδύναμη γυναίκα, που μαραζώνει μέσα στο φόβο, την αγωνία και τη μοναξιά εγκαταλελειμμένη από τον συζυγό της. Η πολύμοχθη ζωή του Ηρακλή παρομοιάζεται αισιόδοξα με την παλινδρομική κίνηση των κυμάτων. Ο Ηρακλής υφίσταται τα πάνδεινα· πάντοτε, όμως, την κρίσιμη ώρα μπορεί να υπολογίζει στη σωτήρια παρέμβαση κάποιου θεού. Ο Χορός παρακινεί τη Δηιάνειρα να ελέγξει το πάθος της και να μετριάσει τη θλίψη της συναισθανόμενη ότι τα πάντα στη ζωή είναι κυκλική εναλλαγή καλού και κακού, φόβου και ελπίδας, χαράς και λύπης. Στα ανθρώπινα τίποτε δεν είναι αιώνιο και σταθερό· αλλά ο Δίας λειτουργεί ως εγγυητής της παγκόσμιας τάξης και πάντοτε μεριμνά για τα παιδιά του.
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
