Ο ελληνισμός γιορτάζει το Δεκαπενταύγουστο, την Κοίμηση της Θεοτόκου, ως το«Πάσχα του Καλοκαιριού».
Τη θεολογία της γιορτής δεν θα την αναπτύξω, ίσως να μην αφορά τους πάντες. Θα παραθέσω όμως δέκα ελληνικά ποιήματα που τιμούν την Κοίμηση και με αφορμή — τονίζω: με αφορμή — αυτήν υμνούν την Πατρίδα, την Ελευθερία, την Αγάπη, τον Έρωτα, τη Φύση, ό,τι ομορφαίνει τη ζωή του Άγιου Ανθρώπου λίγο πριν από τη δική του μετάσταση.
Όπως πάντα, δεν θα κρύψω την υποκειμενική, προσωπική μου προτίμηση: πρόκειται για τη «Χρυσοσπηλιώτισσα» του Κυριάκου Χαραλαμπίδη και την «Παναγιά στου Μόρφου» του Κώστα Μόντη…
Η ανάρτηση είναι αφιερωμένη σε όσους και όλως ιδιαιτέρως σε όσες (γυναίκα ήταν η Παναγιά…) γιορτάζουν σήμερα.
- Ύμνοι από τη γιορτή της Κοίμησης της Θεοτόκου
- Α. Στρατηγός, «Ότι ο θάνατος της Θεομήτορος εστάθη θεϊκή αγάπη»
- Φ. Κολουμπής, «Εις την μετάστασιν της Πανάγνου»
- Τ. Παπατσώνης, «Ρεμβασμός Δεκαπενταυγούστου»
- Φ. Κολουμπής, «Εις την μετάστασιν της Πανάγνου» (Άνθη Ευλαβείας)
- Ο. Ελύτης, «Άνεμος της Παναγίας»
- Ο. Ελύτης, «Η Παναγιά των Κοιμητηρίων»
- Κυριάκος Χαραλαμπίδης, «Χρυσοσπηλιώτισσα»
- Κ. Μόντης, «Παναγιά στο Μόρφου»
- Μ. Ελευθερίου, «Παραμονές δεκαπενταυγούστου»
Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com
