Στη σημερινή πραγματικότητα ο τυφλός φανατισμός και ο οπαδισμός έχουν ξεπεράσει κάθε όριο! Δεν είναι μόνο οι καταστροφές που προκαλούνται και οι άλλες ποινικές πράξεις που διαπράττονται! Είναι και η διακίνηση ουσιών που γίνεται, είναι και οι απώλειες ανθρώπινων ζωών που έχουν σημειωθεί, είναι και η σωματική ακεραιότητα αθώων ανθρώπων που κινδυνεύει σε κάθε ντέρμπι, είναι και ο κατακερματισμός των νεανικών ψυχών που έχουν πεισθεί ότι η… δήθεν «ιδέα» που αντιπροσωπεύει η ομάδα τους μπορεί να προστατευθεί μόνο με τη… φυσική εξόντωση του αντίπαλου! Αν έχουμε δηλαδή τέτοιους «φιλάθλους», τι να τους κάνουμε τους τζιχαντιστές οι οποίοι εσχάτως πανηγυρίζουν πως μπαινοβγαίνουν στη χώρα μας όποτε θέλουν…
Απέναντι σ’ αυτήν την… πολεμική πραγματικότητα το ελληνικό κράτος τι ακριβώς κάνει ή τι έχει κάνει μέχρι σήμερα; Γιατί διαχρονικά εμφανίζεται τόσο ανίκανο να επιβάλλει τη νομιμότητα;
Κάθε φορά που αναλαμβάνει ένας καινούριος υφυπουργός αθλητισμού, μάς υπόσχεται ότι θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα! Κάθε φορά που σχεδιάζονται μέτρα ασφαλείας για μεγάλο ντέρμπι, κάποιος αστυνομικός διευθυντής δηλώνει βέβαιος για την επιτυχία τους! Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουμε ακούσει πολιτειακό ή κρατικό λειτουργό να δηλώνει προσωπική αδυναμία ή ανεπάρκεια στην τήρηση των καθηκόντων του! Όμως το τελικό αποτέλεσμα συνήθως είναι απογοητευτικό! Το πρόβλημα εξακολουθεί να υπάρχει, να διαιωνίζεται και να εξελίσσεται! Προς το χειρότερο πάντα! Όπως και ο υφυπουργός αθλητισμού εξακολουθεί να κατέχει τη θέση του, όπως και ο εκάστοτε αστυνομικός διευθυντής εξακολουθεί να κατέχει το αξίωμά του, παρότι αμφότεροι απέτυχαν να προβλέψουν ή/και να καταστείλουν τις ταραχές!
Αν ξέραμε ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα ν’ αντιμετωπιστεί το πρόβλημα, θα λέγαμε ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι! Όμως, η τεχνογνωσία της πρόληψης και της καταστολής των επεισοδίων υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια σε χώρες της δυτικής Ευρώπης (π.χ. Αγγλία, Γερμανία), οι οποίες στο παρελθόν έχουν βιώσει πολύ χειρότερες μορφές του φαινομένου, αλλά στο παρόν περηφανεύονται ότι έχουν εξαλείψει το πρόβλημα αποτελεσματικά και ολοκληρωτικά! Και όμως το ελληνικό κράτος, παρότι έχει πρόσβαση σ’ αυτή την εμπειρία, δεν φαίνεται να συγκινείται ιδιαίτερα! Αντίθετα, παρακολουθεί παθητικά τη διαιώνιση και τη μεγέθυνση του προβλήματος, εξαιτίας του οποίου καταστρέφονται στάδια και ιδιωτικές περιουσίες και βέβαια ταλαιπωρούνται αθώοι πολίτες! Είναι λογικό αυτό; Προφανώς και όχι! Και όμως αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει όποιος Έλληνας επιθυμεί να παρακολουθήσει ένα αθλητικό γεγονός με την οικογένειά του!
Λογική δεν υπάρχει, ακόμα και όταν δούμε το πρόβλημα από καθαρά ποδοσφαιρική άποψη! Στην Ευρώπη όλες οι προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες σέβονται το αθλητικό προϊόν τους και επιδιώκουν ν’ αυξάνουν τα κέρδη τους με τη συνεχή αναβάθμισή του! Ο Ευρωπαίος φίλαθλος πηγαίνει κάθε βδομάδα στο γήπεδο γνωρίζοντας ότι θα παρακολουθήσει ένα θέαμα υψηλού επιπέδου συνοδευόμενο από πολλές άλλες παράπλευρες παροχές που καθιστούν την εμπειρία του μοναδική! Στην Ελλάδα το θέαμα και τα δικαιώματα του αγνού ποδοσφαιρόφιλου φαίνεται ότι δεν ενδιαφέρουν κανένα! Όχι μόνο την Πολιτεία αλλά ούτε καν τους ποδοσφαιρικούς συλλόγους που, αν μη τι άλλο, θα έπρεπε τουλάχιστον να θέτουν ως βασική τους προτεραιότητα την ικανοποίηση των φιλάθλων, δηλαδή των βασικών αγοραστών του προϊόντος που παράγουν! Και όμως οι ποδοσφαιρικές αυτές επιχειρήσεις, παρά την απαξίωση του θεάματος που προσφέρουν, παρά τα συνεχόμενα κρούσματα βίας που παρατηρούνται στα γήπεδά τους, παρά τη δυσαρέσκεια όλων των υγιών φιλάθλων για τις συνθήκες ασφαλείας στα ελληνικά στάδια και παρά την ομολογούμενη απ’ όλους απομάκρυνση των φιλάθλων από τα γήπεδα, αυτές οι ποδοσφαιρικές επιχειρήσεις όχι μόνο συνεχίζουν να λειτουργούν κανονικά, αλλά συνήθως μάλιστα είναι και κερδοφόρες με έσοδα που δεν μπορούν να δικαιολογηθούν από τις δραστηριότητές τους! Την ίδια στιγμή το επίσημο κράτος είτε δεν πραγματοποιεί ελέγχους είτε εμφανίζεται να ολιγωρεί προκλητικά στις περιπτώσεις που υπάρχουν απτά τεκμήρια παρανομίας! Δεν είναι παράξενο αυτό;
Στην Ελλάδα το κράτος, δυστυχώς, είτε δεν μπορεί είτε δεν θέλει να ελέγξει τους παράγοντες που γεννούν τη βία! Τα μεγάλα συμφέροντα των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων που συνήθως δεν μπορούν να συνεννοηθούν για τη μοιρασιά και αναπτύσσουν μεταξύ τους σκληρές αντιπαραθέσεις! Την εφαρμογή των νόμων κατά το δοκούν και (συνήθως) σύμφωνα με το συμφέρον του ισχυρού! Τη συστηματική αδιαφορία των ποδοσφαιρικών επιχειρήσεων για τις υποχρεώσεις τους προς τον φίλαθλο και το δημόσιο! Τις οργανωμένες πιέσεις που ασκούνται στο πολιτικό σύστημα για νομοθετικές και οικονομικές ρυθμίσεις ευνοϊκές προς τα συμφέροντα των ομάδων! Την ύπαρξη «κατάλληλα εκπαιδευμένων στρατών» από φανατισμένους νεαρούς που καθοδηγούνται «επιστημονικά» από τους παλαιότερους συνδεσμίτες! Τις μαφιόζικες επιθέσεις σε δημοσιογράφους, διαιτητές και άλλους παράγοντες του ποδοσφαίρου! Την αδυναμία της αστυνομίας όχι μόνο να συλλάβει, αλλά ακόμα και να οδηγηθεί στους υπόπτους αυτών των επιθέσεων! Τη συστηματική «πλύση εγκεφάλου» από «επαγγελματίες δημοσιογράφους» που είναι περισσότερο «υπάλληλοι» των επιχειρηματικών συμφερόντων παρά δημοσιογράφοι με την έννοια που αντιλαμβάνεται ο μέσος πολίτης! Την παράνομη στοιχηματική δράση των περισσότερων ανθρώπων του επαγγελματικού αθλητισμού! Τη μεροληπτική αντιμετώπιση που καλλιεργείται ως γενικότερη εντύπωση εξαιτίας των ολοφάνερων διαιτητικών σφαλμάτων! Την σαφή ανεπάρκεια της αθλητικής δικαιοσύνης που δεν απονέμεται ισότιμα σε κάθε περίπτωση! Την τραγική ολιγωρία της πολιτικής δικαιοσύνης που «ξεχνάει» για χρόνια μέσα στα συρτάρια κρίσιμα στοιχεία και αποδείξεις για στημένους αγώνες και άλλα ποινικά αδικήματα, δημιουργώντας την αίσθηση ότι ελλοχεύει απόπειρα συγκάλυψης!
Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ότι το κράτος φαίνεται ανίκανο να αντιμετωπίσει τη βία! Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι το κράτος δεν δείχνει ούτε καν τη στοιχειώδη βούληση να ασκήσει προληπτική πολιτική αντιμετωπίζοντας τα γενεσιουργά αίτια της βίας! Λογικό θα σκεφτεί κανείς, αν λάβουμε υπόψη μας τα τεράστια – και πολύ σοβαρότερα βέβαια – κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά προβλήματα που δεν μπορεί ή δεν θέλει, αν θέλετε, να λύσει το ελληνικό κράτος! Με το «ξύλο του ποδοσφαίρου» θα ασχοληθούμε τώρα; Και όμως αυτό το «ξύλο του ποδοσφαίρου» αποτελεί την πιο πραγματική εικόνα της κοινωνίας μας, τον καθρέφτη της παρακμής μας! Μερικές φορές η βία των σπορ αποδεικνύεται τόσο… «βολική», αφού μάς επιτρέπει να συνειδητοποιήσουμε τη βαθύτερη αλήθεια του κοινωνικού μας γίγνεσθαι! Μάλλον αποδεικνύεται πολύ «βολική» και για το ίδιο το συνένοχο κράτος που προτιμά να συγκρατεί και να εκτονώνει τη νεανική οργή μέσα στα περιορισμένα όρια των γηπέδων, ώστε να μην ξεσπάσει αυτή πάνω στους επίορκους – και δεν είναι λίγοι αυτοί – κρατικούς και πολιτειακούς λειτουργούς… Άραγε είναι τόσο απλή η εξήγηση;
