«Το να είσαι φτωχός σήμερα, δεν είναι πρόβλημα. Λύνεται. Το να είσαι φτωχός στο μυαλό, ναι, αυτό είναι πρόβλημα και δε λύνεται», Αριστοτέλης Ωνάσης, Έλληνας κροίσος. «Μπορεί κάποιος να είναι φτωχός, τα παπούτσια του να είναι σκισμένα, αλλά το μυαλό του, να είναι ένα παλάτι», Frank Mc Court, Ιρλανδο-Αμερικανός συγγραφέας. «Η υλική φτώχεια θεραπεύεται. Η φτώχεια της ψυχής όμως, ποτέ», Μισέλ Ντε Μονταίν, Γάλλος δοκιμιογράφος. Περί πενίας και πλούτου, το σημερινό άρθρο, όχι όμως με την έννοια, που κάποιοι εσφαλμένα εκλαμβάνουν, μετρώντας χρήματα και υλικά αγαθά. Ακόμα κι αυτή η ψυχοφθόρα οικονομική αποτίμηση των πάντων εξάλλου, αποτελεί ένδειξη υστερόβουλης καρμιριάς και συναισθηματικής φτώχειας, που φυσικά δεν περιορίζεται στην ύλη.
Σε εποχές, σαν την παρούσα, που αξιοπρεπείς συνάνθρωποί μας πεινούν, εξαθλιώνονται, υποτιμώνται και ξεσπιτώνονται, για αποκλειστικά οικονομικούς λόγους, που ούτε επέλεξαν, αλλά ούτε προκάλεσαν, λεγόμενα σαν τα σημερινά δικά μου, φαντάζουν εκ πρώτης όψεως, με ανεφάρμοστες φιλοσοφίες. Δεν είναι έτσι όμως και πολλοί είναι εκείνοι, που έχουν αποδείξει και αποδεικνύουν το αντίθετο, εμπράκτως. Ένας από αυτούς, ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο οποίος σε ηλικία 16 ετών (1922), ήρθε συντετριμμένος και πάμφτωχος ως πρόσφυγας, από τη Σμύρνη στην Ελλάδα, εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής. Ο πλούτος του μυαλού του και η ανίκητη δύναμη της ψυχής του όμως, τον οδήγησαν στην Κωνσταντινούπολη και έπειτα στην Αργεντινή, με μόλις 250 δολάρια στην τσέπη, εν έτει 1923.
Στην Αργεντινή λοιπόν, αντιμετώπισε παρόμοιες δυσχερείς συνθήκες επιβίωσης, κάνοντας όμως τα πάντα, για να τα καταφέρει. Εργάστηκε ως λαντζιέρης, νυχτοφύλακας και νυχτερινός τηλεφωνητής στη Βρετανική Τηλεφωνική Εταιρία. Εκεί, εκμεταλλευόμενος τις συνομιλίες που κρυφάκουγε, έκανε το πρώτο μεγάλο βήμα, ιδρύοντας μία μικρή επιχείρηση εισαγωγής καπνού και κατασκευής τσιγάρων. Μέσα από αυτή τη μικρή επιχείρηση, κατάφερε ο άλλοτε διαλυμένος πρόσφυγας, να αποκτήσει ένα σημαντικό κεφάλαιο, που πυροδότησε την είσοδο του και μετέπειτα θριαμβευτική παντοκρατορία του στην ελληνική ναυτιλία. Βεβαίως, δεν είναι τα χρήματα, που διασφαλίζουν σε οποιονδήποτε την ευτυχία, καθώς ο αιφνίδιος θάνατος του γιου του και η δική του ψυχική καταρράκωση από αυτό το συμβάν, δε γινόταν να εξαγοραστούν, ώστε να προλάβουν τους μετέπειτα θανάτους του ιδίου και της κόρης του.
Εστιάζοντας στο μυαλό κάθε ανθρώπου, ο πνευματικός του πλούτος δεν εξαργυρώνεται στις πανεπιστημιακές του γνώσεις και τις νοητικές του ικανότητες, αλλά στην υγιή, διαυγή και διευρυμένη σκέψη και αντίληψη, που έχει κοπιάσει να αποκτήσει, ώστε να λειτουργεί ισορροπημένα, ευεργετικά και αρμονικά, μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Δε νοείται πλούσιος πνευματικά άνθρωπος λοιπόν, με κόμπλεξ και ανασφάλειες κατωτερότητας που κραυγάζουν, κουράζουν, εξαπατούν, προσβάλλουν και βλάπτουν τους εκάστοτε άλλους. Νοείται όμως, φτωχός πνευματικά άνθρωπος, που επιλέγει να αποκρύπτει και να ντύνει τη φθηνή του αλήθεια, με μεγάλα ψεύτικα λόγια, επιδεικτικές φανφάρες, αλλά και επιλεκτική σιωπή, για όσα δεν τον συμφέρουν.
Κλείνοντας με τη χειρότερη μορφή φτώχειας, την ψυχική, όπως γνωρίζουμε άπαντες, δυστυχώς δεν έχει εφευρεθεί κάποιο μόσχευμα, για να γεμίζει το άδειο περιεχόμενο αυτής. Βέβαια, ο χαρακτήρας αυτών των ανθρώπων και η κακή – αναξιοπρεπής συμπεριφορά τους, αντιπροσωπεύουν εκτός από το άδειο τους περιεχόμενο και κάποιες ψυχικές ασθένειες, που αν αποδέχονταν εξ’ αρχής οι ίδιοι, με στόχο να τις θεραπεύσουν, η όψη αυτού του κόσμου γύρω τους, θα ήταν σίγουρα καλύτερη. Τίποτα πιο όμορφο, πλήρες και σημαντικό στη ζωή εξάλλου, από τις αληθινά μεγάλες και πραγματικά πλούσιες ψυχές… αυτές αγαπάμε και αυτές αποδεικνύουν, ότι αξίζουν να εμπιστευόμαστε!
