Η πιο σοφή ετυμηγορία

Στο προηγούμενο κείμενό μου, παρότι δεν διεκδικώ τον τίτλο του ειδικού, εξέθεσα τις προσωπικές μου εκτιμήσεις για τους λόγους που η δίκη Ρίχτερ αποτελεί μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τον Γερμανό καθηγητή να «νομιμοποιήσει», δικαστικά ή ηθικά, τους ακραίους ισχυρισμούς του! Στη σημερινή συνέχεια του άρθρου μου θα επιχειρήσω να δείξω ποια θα μπορούσε να είναι, κατά τη γνώμη μου, η καλύτερη δυνατή απόφαση στη δίκη.

Το πρωί της προηγούμενης Τετάρτης παρακολούθησα με μεγάλη προσοχή τη ραδιοφωνική συνέντευξη του επίτιμου αρχηγού Γ.Ε.Ε.Θ.Α. στρατηγού Παραγιουδάκη, του ανθρώπου που αποκάλυψε αυτή την «γκεμπελικού» τύπου προπαγάνδα! Προσωπικά δεν είχα ποτέ την ευκαιρία και την τιμή να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο, ο οποίος με συγκλονιστικό και παράλληλα συγκροτημένο λογικά τρόπο παρουσίασε τις απόψεις του και το σκεπτικό πάνω στο οποίο στηρίζει τη δικαστική δίωξη του κυρίου Ρίχτερ! Είναι αυτός ο άνθρωπος «πατριδοκάπηλος» ή «εθνικιστής», όπως τόν έχουν χαρακτηρίσει; Προφανώς και όχι!

Μάλλον ισχύει το ακριβώς αντίθετο! Αυτός ο άνθρωπος είναι το πιο αυθεντικό πρότυπο του Έλληνα και Κρητικού πατριώτη που θα έπρεπε όλοι οι νέοι να έχουν ως παράδειγμα προς μίμηση! Και όμως οι απόψεις αυτού του γνήσιου Έλληνα, που παρά την αποστρατεία του και την ώριμη ηλικία του, επιμένει ν’ ακολουθεί αυτό που η ψυχή του προβάλλει ως χρέος, θα ακουστούν μόνο στα τοπικά μέσα ενημέρωσης! Στα πανελλήνια και ξένα μέσα ενημέρωσης θ’ ακουστεί μόνο η «γκεμπελική» φωνή του κυρίου Ρίχτερ! «Γκεμπελική» όχι μόνο επειδή επιχειρεί να παραχαράξει την ιστορία, αλλά και επειδή πέτυχε (;) να κάνει τα ίδια τα «θύματά» του να «νομιμοποιούν», τουλάχιστον ηθικά, μέσω της δικαστικής δίωξης και της δημοσιογραφικής προβολής, τις ακραίες απόψεις του… Αυτό φαντάζει τόσο εξωφρενικό! Όμως, αν ζούσε σήμερα ο Γκέμπελς, σίγουρα θα έδινε τα συγχαρητήριά του στον κύριο Ρίχτερ!

Παρότι δεν είμαι νομικός και δεν έχω γνώσεις για τα δικαστικά πράγματα, ευελπιστώ και εύχομαι το δικαστήριο του Ρεθύμνου να αποφύγει, αν είναι δυνατό, κάθε είδους απόφαση για το θέμα! Νομίζω ότι στη συγκεκριμένη υπόθεση η πιο σοφή δικαστική ετυμηγορία θα ήταν η… μη απόφαση! Θεωρώ ότι το δικαστήριο δεν χρειάζεται ούτε να απαλλάξει τον κύριο Ρίχτερ ούτε να τον καταδικάσει! Εξάλλου, δεν υπάρχει ανάγκη να το κάνει! Η καταδίκη του ναζισμού έχει γίνει, εδώ και πολλές δεκαετίες, από εκατοντάδες δίκες και ακόμα περισσότερες επιστημονικές έρευνες όχι μόνο εντός της Ελλάδας αλλά πολύ περισσότερο στον διεθνή χώρο! Δεν είναι ανάγκη να προστεθεί στη νομολογία άλλη μία καταδίκη του ναζισμού, η οποία μάλιστα θα προβληθεί σαν «θυματοποίηση» του ιστορικής έρευνας!

Αν υπάρχει η νομική δυνατότητα, θα προτιμούσα το πλημμελειοδικείο Ρεθύμνου να δηλώσει αναρμόδιο για ένα θέμα επιστημονικής φύσεως και να τό παραπέμψει για περαιτέρω διερεύνηση και απόφανση στους πραγματικούς «δικαστές» της ιστορικής προπαγάνδας, δηλαδή τους ιστορικούς επιστήμονες, τους συναδέλφους του κυρίου Ρίχτερ, οι οποίοι με τις γνώσεις τους, με τη διεθνή βιβλιογραφία, με τα πραγματικά τεκμήρια και με την επιστημονική τους μέθοδο θα αποδομήσουν με τον πιο αποτελεσματικό και θεμιτό τρόπο τους προπαγανδιστικούς παραλογισμούς του συγκεκριμένου καθηγητή!

Αυτή όντως θα ήταν μια δίκαιη «τιμωρία» για τους «επιστημονικούς υμνητές» της ναζιστικής θηριωδίας! Μια «τιμωρία» που θα στιγματίσει όχι μόνο τις προφορικές και γραπτές αναφορές τους αλλά και τους ίδιους ως επιστήμονες μέσα στην τοπική και διεθνή επιστημονική κοινότητα! Ευτυχώς για τους αγώνες των Κρητικών και των Ελλήνων γενικότερα, που θυσιάστηκαν για την ελευθερία την περίοδο της κατοχής, αυτός ο «επιστημονικός στιγματισμός» έχει ήδη ξεκινήσει, με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο, και με τη επιστημονική συνδρομή εξαιρετικών Ελλήνων και ξένων ιστορικών! Εδώ θα αναφέρω μόνο το εγκυρότατο δημοσίευμα του σπουδαίου καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη, που τίμησε με την επιστημονική του αξία, διδασκαλία, εργασία και κατάρτιση, για δύο δεκαετίες περίπου, το Πανεπιστήμιο Κρήτης και την Κρήτη γενικότερα: cretalive.gr/opinions/view/kai-pali-dustuchws-gia-ton-ko-richter/291358.

Όταν μιλάνε οι ειδικοί και καθ’ ύλην αρμόδιοι επιστήμονες, εμείς οι μη ειδικοί, που παρασυρόμαστε εύκολα από το θυμικό, καλύτερα να σιωπούμε, διότι με τις «κραυγές» μας, όσο δικαιολογημένες και αν είναι αυτές, μπορεί να φέρουμε μεγαλύτερη ζημιά παρά όφελος! Και αν νιώθουμε επιβεβλημένη την ανάγκη να δείξουμε την αγανάκτησή μας για κάτι, ας την δείξουμε μέσω της περιφρόνησης! Είναι και αυτή μια κάποια αντίδραση…