Του Σταύρου Χριστοδούλου
Κάνε τον λόγο σου μελίρρυτο, λένε, γλυκό, σαν ποιοτικό απάνθισμα, λογοτέχνη που λησμόνησε τα πιο βαρυσήμαντα έργα του στο ντουλαπάκι του γραφείου του, πίσω-πίσω, κάτω από τα έγγραφα ρουτίνας. Τελειομανία. Χλεύη της ολοκλήρωσης. Εριστική φύση ο Σολωμός. Είχε καταχωνιάσει αριστουργήματα στο σκονισμένο συρτάρι του. Τι είναι ολοκλήρωση; Μα τίποτα περισσότερο από τη θέωση μιας ενέργειας∙ μια αυτεξούσια πρωτογενής επαφή με το «πρώτο κινούν», όμοια του Θεού δηλαδή. Αλλά, αν τα ανθρώπινα τούτα σκοπούν ή έστω δύνανται να σκοπούν στην τελειότητα της ολοκλήρωσης, εφόσον η ολοκλήρωση είναι θέωση, υπάρχει σε όλα τα ανθρώπινα πράγματα η δυνατότητα τελειότητας. Πολλώ δε μάλλον, σε αυτά που ρυθμίζουν άλλα- τους νόμους- και τα διαμορφώνουν. Είναι οι Νόμοι ολοκληρωμένοι; Είναι τέλειοι; Είναι σωστοί; Επιτυγχάνουν την ευρυθμία; Όχι. Όχι κατηγορηματικά, διότι δεν υπάρχει ευρυθμία. Δεν υφίσταται η κατάσταση-ενέργεια της ευνομίας.Γαμώτο! Γραφικό παραπέτασμα, λοιδορία του φιλολογικού κανόνα γραφής, αντικατοπτρισμός της βιώσας παρακμής.
Πάμε παρακάτω. Τι συμβαίνει στη χώρα; Πολιτικός τυχοδιωκτισμός, ψέματα, κοροϊδία, ύβρεις, απεργίες, ανομία, σκάνδαλα, νεποτισμός, φτώχεια, κατάθλιψη, αυτοκτονικές τάσεις, μιζέρια, φόβος, ένταση, λαϊκός αναβρασμός και άλλα τόσα που κουράζεσαι να αναφέρεις, μήπως πνιγείς στο βούρκο του κρατικού χοιροστασίου.
Ζητάν αλλαγή. Ποια είναι η αλλαγή; Που είναι; Που είναι ο Ελύτης; Αρνήθηκε τότε το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Κάτι θα δεικνύει η στάση του.
Είναι παράλογο να ζητάει κανείς την πτώση μιας κυβερνητικής πλειοψηφίας που εκλέχθηκε εν τοις πράγμασι, τρεις φορές σε ένα χρόνο. Επίσης παράλογο είναι και γενικότερα να ζητάει κανείς την πτώση μιας κυβέρνησης που δεν έχει διανύσει την τετραετία, αφού κατά κανόνα κάθε τέσσερα χρόνια γίνονται εκλογές (αν και εδώ που τα λέμε, κοντεύουμε να το ξεχάσουμε αυτό). Οι λόγοι θα καταφανούν εκ του συλλογισμού. Ακόμη κι αν το Σύνταγμα επιτρέπει τέτοια «ανεβοκατεβάσματα», το ποιόν τούτων, η αξία τους μάλλον περιττεύει και συσκοτίζει, δεν διδάσκει, δεν ωφελεί, δεν γαλουχεί πολίτες.
Αν εκπέσει μια κυβερνητική πλειοψηφία πριν την τετραετία λόγω της υφιστάμενης πίεσης που δέχεται, κι αυτό συνεχίζεται επαναλαμβανόμενο διαρκώς, τότε ας αναλογιστούμε τον δανειστή που βλέπει κάθε «τρεις και λίγο» ένα νέο Μανωλιό, να φορά τα ρούχα του αλλιώς, και να λέει: «να ‘μαι, κέρδισα τις εκλογές!». Πριν ακόμη ολοκληρώσει τις επιδιώξεις του ως κυβερνηση, ανακύπτει νέος Μανωλιός, και πάει λέγοντας. Δεν μας απασχολεί τόσο ο δανειστής βέβαια, όσο ο ψηφοφόρος, διότι ο τελευταίος γνωρίζει πως με τον τάδε ή δείνα τρόπο μπορεί να ανεβάσει, να ρίξει, να αλλάξει κάποιον ανά πάσα ώρα και στιγμή, ασκώντας πίεση (επί παραδείγματι: κλείνει ένα δρόμο, όπως την Εγνατία οδό, ζωτικό για το εμπόριο και το παραλύει, ή κατεβαίνει κάθε μέρα στο Σύνταγμα επί ένα μήνα). Η προκαλούμενη ένταση (βλέπε «ντόρος») είναι τέτοια που οδηγεί σε εκλογές. Μετά, με την ίδια τακτική πάλι τα ίδια, και κατόπιν άλλη κυβερνητική πλειοψηφία, έπειτα νέα, μετέπειτα αλλαγμένη, εν συνεχεία επαναπροσδιορισμένη και πάει βεβαίως μακριά τούτη η βαλίτσα.Καταλήγει πλειο-ψοφίμι. Ποια η ουσία; Καμία. «Έλα ρε αδερφέ, αν δεν μας κάνει τις χάρες την ρίχνουμε, ξέρεις ποιοι είμαστε εμείς;», λένε κάποιοι… κανείς δε βρέθηκε κατά τον αστικό μύθο να τους απαντήσει με μία λέξη, «τίποτα».
Σε ένα πολίτευμα δημοκρατικό, ο καθένας έχει μία ψήφο, κυριαρχεί η πλειοψηφία, γι’ αυτό και όλοι υποχρεούνται να την ακολουθούν. Ψηφίζεις το κόμμα που επιθυμείς βάσει των δεδομένων κρίσεως που υφίστανται, ώστε να διαχειριστεί το κράτος. Ό,τι ψηφίσεις θα πάρεις. Αν χάσεις σέβεσαι την πλειοψηφία. Είναι απλός ο συλλογισμός. Αν πέσεις έρμαιο κοροϊδίας, δεν το ξαναψηφίζεις. Άλλως τε, οι αντιπρόσωποι τον πολιτών είναι οι βουλευτές, οι οποίοι μεν στα υδροκέφαλα αστικά κέντρα μπορεί να είναι τηλεπερσόνες, στις μικρότερες πόλεις δε, ο ψηφισθείς είναι «ο άνθρωπός τους, που θα ‘θελαν να ναι» αν όχι με την σχέση εξάρτησης που περιγράφει ο Πλούταρχος στο γνωστό τραγούδι(!), τότε σίγουρα με το ονοματεπώνυμο, την σταδιοδρομία, το «τι» και το «πώς». Αν λοιπόν, κάποιος δε σέβεται τις αρχές αυτές, το πρώτον δεν πιστεύει στη δημοκρατία, το δεύτερον πάσχει μίας σπάνιας σύνθετης νόσου, επώδυνης, εξαιρετικά επικίνδυνης, της «πολιτικής ανευθυνότητος»(!).
Παρατηρείται και το εξής τραγελαφικό: να ξαναψηφίζονται οι κοροϊδεύοντες πολιτευτές από τους κοροϊδεμένους ψηφοφόρους πλείονες φορές, ενώ οι μη πλειοψηφούντες κοροϊδεύσαντες, να κινητοποιούν τους κοροϊδεμένους ψηφοφόρους για να ρίξουν τους εν ενεστώτα χρόνω κοροϊδεύοντες, ώστε να τους κοροϊδεύσουν διθυραμβικά εκ νέου ως πλειοψηφούντες κοροϊδεύοντες. Αέναη κοροϊδία, με ψήγματα αμφοτεροβερούς ενέρεγειας, διότι ο ένας θέλει να κοροιδέψει τον άλλον. Αρκετά πολιτικά τζάκια, και μεταμοντέρνοι βαρόνοι χτίζουν το φέουδο τους έτσι. Αν δεν επαρκεί ένας πολιτικός, δεν απαξιώνεται από το κοινωνικό σύνολο, αλλά ανοίγει γραφείο ρουσφετιών ώστε να εκβιάσει ψηφαλάκια στην επόμενη διαδικασία. Ο ψηφοφόρος τι έκανε; Βγήκε στο δρόμο πολλές φορές, ελπίζοντας ότι η αντιπολίτευση θα τον σώσει, χωρίς βέβαια να την αφήσει και αυτή μετά να ολοκληρώσει το έργο της, ενώ είχε ξαναψηφίσει όσους τον κορόιδεψαν. Κάπου εδώ αποδεικνύεται η βλακεία. «Κλάμα μόνο», που λένε και στα social media. Γελοιότητες.
Αναφέρονται κάποιες ρήσεις ανθρώπων για το ιδανικό κράτος(την ιδανική πολιτεία), ζώντων περί των δύο χιλιετιών (και βάλε) πριν από εμάς:
Βίας ο Πριηνεύς (ένας εκ των επτά σοφών) :
«Εκείνη όπου οι νόμοι δεν έχουν άλλον ανώτερον»
Χίλων (ή Χείλων) ο Λακεδαιμόνιος(ένας εκ των επτά σοφών):
«Εκείνη όπου οι νόμοι τιμώνται περισσότερο από τους ρήτορες»
Σόλων ο Αθηναίος(ένας εκ των επτά σοφών):
«Εκείνη που το αδίκημα ενός πολίτη θεωρείται αδίκημα προς όλη την πολιτεία»
Πιττακός ο Μυτιληναίος(ένας εκ των επτά σοφών):
«Εκείνη όπου τα αξιώματα δίνονται πάντοτε στους ενάρετους και ποτέ στους κακούς»
Ακόμα, ταιριάζει να σημειωθεί η περίφημη φράση του μεγαλύτερου φιλοσόφου που έζησε πάνω στην γη μέχρι σήμερα, του Σωκράτη, στον διάλογο «Κρίτων», όταν συζητά για τελευταία φορά με του μαθητές του πριν πιει το κώνειο: «Είναι δυνατόν, να πούμε στους νόμους ότι μας αδίκησαν; Τότε θα μας πουν οι νόμοι ότι κάτω από τη δική τους προστασία γεννηθήκαμε, εκπαιδευτήκαμε και γίναμε άνδρες. Γι΄αυτό δεν έχουμε ίσα με αυτούς δικαιώματα.»
Κατόπιν τούτων όλων, ας αναλογιστούμε κάτι από πιο πριν. Αναφέρθηκε πως αν δεν σέβεσαι την πλειοψηφία είσαι ή αντιδημοκράτης ή πάσχεις μιας νόσου, της «πολιτικής ανευθυνότητας»(!). Μπορούμε να υποστηρίξουμε για κάποιον το πρώτο; Μάλλον όχι. Το δεύτερο όμως, η ανευθυνότητα είναι μάλλον ένα ζήτημα συζητήσιμο. Αν εξελάμβανε ο καθένας την ψήφο του πιο σοβαρά, δεν θα προκαλούσε τόσα προσκόμματα μετά. Θα ήταν ντροπιαστικό να βγει στο δρόμο επί παραδείγματι, εξ αιτίας και του κοινωνικού του εμπαιγμού στην αυτή μεταστροφή του.
Εξ αντιδιαστολής, με μια τέτοια πολιτική φιλοσοφία, οι καλές κυβερνήσεις δεν κατακρημνίζονται επειδή άλλαξε η άτυπη πλειοψηφία, ενώ οι κακές διδάσκουν σε όλους το λάθος τους, για να μην επαναληφθεί. Δεν είναι δύσκολες οι σκέψεις, απλώς θεμελιώνονται στην υπευθυνότητα. Αντί ρουσφετιών, οι ψήφοι στηρίζονται στην αξία, αντί ανταλλαγμάτων στο εθνικό συμφέρον, αντί μίζερων κυνηγών μιας δημόσιας θέσης, σε προσωπικότητες. Μάλλον δύσκολη συζήτηση για κάποιους, δυσχερής έννοια.(όπα τι είπες τώρα: ευθύνη για την κάθε πράξη; θα μας τρελάνεις; μόνο yolo ψηλέ μου!) Μία λέξη. Υπευθυνότητα. Ας μην το κουράζουμε.
Και είναι άλλο το θέμα της κριτικής της αντιπολίτευσης στην κυβερνητική πλειοψηφία, που πηγάζει από τη φύση του κοινοβουλίου, και χωρίς την λαϊκή επιδοκιμασία δε μπορεί να προκαλέσει εκλογές.
Καταλήγοντας, και πριν τελειώσει ο παρών σχολιασμός ας αναφερθεί πως πολλοί νόμοι είναι άδικοι, και πολλοί νόμοι δοκιμάζουν το ηθικό συναίσθημα, δεν είναι τέλειοι, δεν είναι ολοκληρωμένοι. Εξ’ άλλου δοκιμάζουν και τα όρια αντοχών. Αυτό όμως, δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να εφαρμοστούν. Σίγουρα μια μελλοντική κυβερνητική πλειοψηφία υπεύθυνων προσωπικοτήτων, θα ψηφίσει τους κατάλληλους να τον αλλάξουν. Ας θυμηθούμε τα λόγια του Σωκράτη∙ είναι ηρωικά, γιατί ο νόμος που έπρεπε να εφαρμοστεί τότε αφορούσε την ίδια του τη ζωή…
Σε αποχαιρετώ αναγνώστη, ελπίζω να μην σε κούρασα, ντρέπομαι απλώς για το σήμερα. Ντρέπομαι γιατί μετά από δύο χιλιετίες δεν έπρεπε να πέφτουμε στις ίδιες λακκούβες του δρόμου προς ένα καλύτερο μέλλον. Πολιτική ευθύνη.
#its_crazy_out_there_man
