Η διαμάχη που έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα για το αν πρέπει ή όχι να διδάσκονται τ’ Αρχαία Ελληνικά στο Γυμνάσιο δεν είναι ούτε καινούρια ούτε πρόσφατη! Το γλωσσικό (ψευτο)ζήτημα μετρά ήδη πολλές δεκαετίες και αναζωπυρώνεται συνήθως κάθε φορά που μια πολιτική ηγεσία επιλέγει, για τους δικούς της σκοπούς, ν’ ασχοληθεί με τα εκπαιδευτικά πράγματα γενικότερα ή τα θέματα της γλωσσικής εκπαίδευσης ειδικότερα.
Η σημερινή συγκυρία δεν ξεφεύγει απ’ τον κανόνα. Δεν θα μπορούσε, εξάλλου, από τη στιγμή που η πολιτική μας ηγεσία διαθέτει την ικανότητα ν’ αξιοποιεί τα ατομικά και συλλογικά απωθημένα, για να στρέφει το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης σ’ άλλες κατευθύνσεις απ’ τον δρόμο που η ίδια κινείται, τον δρόμο της συρρίκνωσης της δημόσιας εκπαίδευσης∙ δρόμο αναπόφευκτο που υπαγορεύεται (και) από πολιτικές σκοπιμότητες, όμως κυρίως υπαγορεύεται από την τραγική οικονομική κατάσταση, στην οποία βρίσκεται το ελληνικό κράτος.
Όσο και αν δεν μας αρέσει να το λέμε ή να το γράφουμε, το ελληνικό κράτος διαθέτει σήμερα αντικειμενική αδυναμία να χρηματοδοτήσει το εκπαιδευτικό σύστημα! Το ελληνικό κράτος δεν έδινε χρήματα στην εκπαίδευση, όταν μπορούσε, την «εποχή των παχιών αγελάδων», θα δώσει σήμερα που αντικειμενικά δεν μπορεί; Αναπόφευκτα το βάρος της λειτουργίας του συστήματος θα το αναλάβει – για άλλη μια φορά – ποιος άλλος; Ο εκπαιδευτικός! Ο εκπαιδευτικός είναι αυτός που θα κληθεί ξανά να «βγάλει το φίδι απ’ την τρύπα», να καταθέσει το επιστημονικό, ψυχικό και ηθικό του πλεόνασμα, όσο τού έχει απομείνει δηλαδή, για να επιτελέσει το λειτούργημά του.
Άραγε αυτά έχουν γίνει αντιληπτά από τον εκπαιδευτικό κόσμο; Θα δείξει το μέλλον! Διότι προς το παρόν ο εκπαιδευτικός κόσμος «τσιμπάει» τα… «τυράκια» που πετάει η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και «ξεκατινιάζεται», μέχρι τελικής πτώσεως, για το αν είναι παιδαγωγικά ορθό να διδάσκονται τα παιδιά του Γυμνασίου αυτά τα λιγοστά αρχαία ελληνικά που διδάσκονται, λες και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της ελληνικής εκπαίδευσης!
Και όμως η μεγαλύτερη πρόκληση που έχει μπροστά της η ελληνική εκπαίδευση στο άμεσο μέλλον δεν είναι να επιλέξει τα διδασκόμενα ή εξεταζόμενα μαθήματα και τις διδακτικές τους ώρες. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι ν’ αντιληφθούμε εμείς οι εκπαιδευτικοί (της δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης) ότι οφείλουμε να καλύψουμε με προσωπική εργασία και κατάθεση ψυχής τις ελλείψεις που προκαλεί ένα κράτος χρεοκοπημένο και ανεύθυνο. Το οφείλουμε τόσο απέναντι στην κοινωνία όσο και απέναντι στον εαυτό μας.
Παράλληλα, οφείλουμε να προφυλάξουμε το εκπαιδευτικό μας αντικείμενο από τις κομματικές σκοπιμότητες της επικαιρότητας, εφαρμόζοντας στην πράξη τις βασικότερες αρχές της παιδαγωγικής μας επιστήμης, την αγάπη και την αφοσίωση στο εκπαιδευτικό μας χρέος! Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι το παιδαγωγικό μας αποτέλεσμα δεν εξαρτάται τόσο από διδακτικά εγχειρίδια, διδασκόμενα μαθήματα, διδακτικές ώρες, αμοιβές ή την όποια συμβουλευτική υποστήριξη του υπουργείου Παιδείας αλλά κυρίως από την αγάπη και την αφοσίωση που αποδίδει καθένας από εμάς σ’ αυτό που διδάσκει! Μόνο έτσι μπορεί να έχει ένα ικανοποιητικό αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τα πενιχρά μέσα που τού διαθέτει το κράτος.
Αν ο εκπαιδευτικός κόσμος δεν αντιληφθεί τη μεγάλη πρόκληση της εποχής, όχι μόνο δεν θα προστατεύσει το εκπαιδευτικό του λειτούργημα αλλά μάλλον θα οδηγηθεί στην… αυτό-κατάργησή του, εξυπηρετώντας έτσι και τις επιδιώξεις όσων επιθυμούν να μετατρέψουν το ελληνικό σχολείο σε χώρο… φύλαξης και όχι εκπαίδευσης της νέας γενιάς!
ΠΗΓΗ: εφημερίδα «Κρητική Επιθεώρηση» (Ρέθυμνο)
Το πιο θλιβερό και συνάμα φαιδρό είναι ότι ξεκατινιάζονται χωρίς να συνειδητοποιούν ότι η μείωση ωρών σημαίνει και μείωση των αντίστοιχων καθηγητών που διδάσκουν το μάθημα.Η γνωστή τακτική αποπροσανατολισμού έπιασε τόπο.Οι αφελείς αναλώνονται σε “ξεκατινιάσματα” για το αν είναι χρήσιμα ή όχι τα αρχαία από το πρωτότυπο και αν πρέπει να αντικατασταθούν ή όχι από νεοελληνική γλώσσα ή αρχαία από μετάφραση. Και τελικά ο στόχος γίνεται εφικτός.Μειώνονται οι ανάγκες σε καθηγητές άρα όλα καλά για την “κυβέρνηση”….