Ένεκα της οικονομικής κρίσης των πολλών χρόνων που γευόμαστε ήδη, ελάχιστα αφορά πλέον τους περισσότερους, ο ΤΡΟΠΟΣ που επιλέγει έκαστος να επιβιώσει πρωτίστως και να εξελιχθεί δευτερευόντως. Σημασία έχει, όπως λένε, το αποτέλεσμα ή πιο λογοτεχνικά ο προορισμός. Φαντάζομαι όμως, πως όπως το αποτέλεσμα της δράσης ενός διαρρήκτη δεν του ανήκει, έτσι κι η πρόσκαιρη ευημερία ενός πονηρού. Απ’ την άλλη βέβαια, το σημαντικότερο μάθημα που διδασκόμαστε όταν γινόμαστε κύριοι του εαυτού μας είναι ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη και αξιοκρατία σε κάθε μας βήμα. Όμως, αυτή η αναμέτρηση του καλού με το κακό, του δίκαιου με το άδικο, του ανίκανου με το ικανό προσφέρει γενναιόδωρα τη μαγεία της ζωής, που σίγουρα αν ήταν τέλεια, θα ήταν και εξαιρετικά βαρετή.
Πίσω από κάθε μεγάλη προσωπική νίκη, που διασφαλίζει την πολυπόθητη διάρκεια, αλλά και διαχρονικότητα σε κάποιες περιπτώσεις, βρίσκεται ένας άνθρωπος που έχει κοπιάσει… έστω πνευματικά. Όσα χρήματα κι αν κληρονομήσει ή τύχει να κερδίσει κάποιος, για παράδειγμα, αν δεν έχει τη νοημοσύνη να τα διατηρήσει, αν όχι να τα αυξήσει, καμία τύχη δεν μπορεί να τα διαφυλάξει με διάρκεια εκ μέρους του. Πλέον, επί των ελληνικών ημερών μας βέβαια, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο, που ακόμα και για τα ψίχουλα «σκοτώνονται» οι άνθρωποι, καθώς η νοοτροπία κάποιων δεν επενδύει στις ικανότητες και το καλό του εαυτού τους, αλλά στην ισοπέδωση και εκκαθάριση των άλλων. Αυτό ασφαλώς θα πρέπει να σταματήσει ή καλύτερα να το κάνουμε να σταματήσει.
Κατά τον ίδιο τρόπο που στον αθλητισμό έχουμε παρακολουθήσει άπειρες φορές εκείνον που βάζει την «τρικλοποδιά» να χάνει και να τιμωρείται στο τέλος, έτσι και στη ζωή ό,τι πράττουμε εισπράττουμε, όπως έχουμε αναλύσει σε προγενέστερο αγαπημένο άρθρο. Καμία πονηριά και κανένας δόλιος τρόπος δεν οδηγεί σε όποιας μορφής επιτυχία, καθώς στιγμιαία είναι η λάμψη του πυροτεχνήματος, σε αντίθεση με τη διαχρονική λάμψη του άστρου. Ο πιο ασφαλής τρόπος επίτευξης κάθε στόχου είναι και θα είναι ένας. Αυτός που προέρχεται από κόπο, ικανότητα και θέληση. Γεννηθήκαμε για έναν και μόνο σκοπό: να αφήσουμε τα καλύτερα πίσω μας και να αποχωρήσουμε. Αν έκαστος ενδιαφερόταν, επί της παρούσης, γι αυτό το ρηχό «εγώ» του, που έχει διάρκεια αστρόσκονης, η ανθρωπότητα θα έπρεπε να ολοκληρώσει τη διαδρομή της με το δικό μας τέλος. Η διαδρομή για την ευτυχία και την επιτυχία είναι και θα είναι πάντα απλούστερη από αυτή που ορίζει η πονηριά, ο δόλος κι η ιδιοτέλεια, αρκεί να υπάρχει η παντοδύναμη και άσβηστη ανθρώπινη επιθυμία. Τίποτα πιο αποτελεσματικό από έναν άνθρωπο που πραγματικά θέλει…
