Του Νίκου Τσούλια
Γύρισε το χρόνο πίσω, πολύ πίσω. Δεκαετίες τώρα το μικρό ερημωμένο χωριό είχε να ζήσει ένα τέτοιο γεγονός. Μέχρι εκείνη την ημέρα υπήρχαν οι αναχωρήσεις της μετανάστευσης προς την Αθήνα και την Πάτρα και οι οριστικές αναχωρήσεις προς τον κυπαρισσοφόρο λόφο του Άη – Δημήτρη.
Ήθελε να βγει από το σπίτι της γιαγιάς της και να περπατήσει στα ίδια βήματά της προς την εκκλησία. Μπουκωμένες δεκαετίες ξεσπούν όλες εδώ, ζητούν δικαίωση μέσα από μια απλή έκφραση ενός γεγονότος. Το σπιτικό στολισμένο με την παραδοσιακή αντίληψη. Στα ερημωμένα σπίτια ολόγυρα κατοικούν μόνο τα φαντάσματα και γύρω – γύρω από τις λοφοσειρές του χωριού των ερειπίων, όμορφο και αθώο απλώνεται το νερό της λίμνης, του φράγματος, του ενόχου της βίαιης εγκατάλειψης.
Οι καλεσμένοι είχαν το παλιό άρωμα: οι περισσότεροι συγγενείς, οι φίλοι του ζευγαριού και κάποιοι πέραν τούτων, φίλοι των δύο οικογενειών. Νταούλι, κλαρίνο και κιθάρα ξαναστήνουν το παλιό μουσικό σύμπαν – μόνο που τώρα δεν υπάρχουν εκείνοι οι τραγουδιστάδες που ακούγονταν ίσαμε πέρα στο διάσελο. Οι ευχές και οι αγκαλιές ζεστές – άνθρωποι που έχουν να συναντηθούν χρόνους και καιρούς εστιάζουν το βλέμμα τους στο βλέμμα του άλλου για να τον γνωρίσουν, και οι περισσότεροι τα καταφέρνουν. Εικόνες βγαλμένες από το παρελθόν, από το πολύ παρελθόν πλημμύρισαν τις καρδιές των ανθρώπων.
Η νύφη μέσα στην ομορφιά της νιότης της. Αλλά δεν ακτινοβολεί μόνο γι’ αυτό. Βιώνει τις στιγμές σαν να ζει όλο το μέλλον της, το ευτυχισμένο μέλλον της. Το είδωλό της έχει αποικίσει και τις δύο όψεις του χρόνου, με το σκηνικό της παράδοσης και με το ολοφώτεινο όνειρό της. Όλοι οι πόθοι του μέλλοντός της είναι εδώ. Αγκαλιάζει τον καθένα και τον φιλάει με πάθος. Είναι η ευτυχία της που ξεχειλίζει και απλώνεται στα φιλιά της και στα αγκαλιάσματά της. Όλοι παίρνουν από το αντίδωρο της χαράς της! Όλοι ζούμε στον ίδιο κόσμο του συναισθήματος και της έκστασης…
Στα σκαλιά του ναού το σύμβολο του δικού τους γάμου, η μικρή ελιά. Ναι είναι η συνέχεια της ζωντανής θαλερής ελιάς τώρα, που υπήρχε ως εικόνα γέρικης ελιάς στο προσκλητήριο του γάμου, στην κάρτα του Φώτη και της Νατάσας, που σε καλούσαν με ονειρεμένο τρόπο στο ταξίδι της ζωής τους. «Εμείς οι παραμυθάδες, που πιστεύουμε στις όμορφες ιστορίες, αισθανόμαστε πως δεν είναι πολύ αργά για να δημιουργήσουμε μια καινούρια και απόλυτη ουτοπία, όπου η αγάπη θα είναι πραγματικότητα και η ευτυχία αλήθεια…». Και ξέρεις ότι η ευχή σου «να συνεχίσουν το όμορφο παραμύθι της ζωής τους» έχει ήδη πιάσει τόπο, γιατί ήδη είναι και οι δυο ταξιδεμένοι…
Η εκκλησία γεμάτη μέσα και έξω. Η τελετή δημιουργεί μια μοναδική θρησκευτική έκσταση. Το μυστήριο του γάμου εδώ γίνεται μυστήριο ομορφιάς και ονειροπόλησης. Ψυχανεμίζεσαι με την ακτινοβολία του προσώπου της. Είναι τόσο ευτυχισμένη. Ο μπαμπάς της συγκινημένος – ζει το δικό του όνειρο, το όνειρο της ζωής του. Η μητέρα της με ένα μόνιμο χαμόγελο κερδισμένο από την ομορφιά των στιγμών αλλά και από την διαπαιδαγώγηση της κόρης της στους δρόμους της πνευματικής καλλιέργειας και της ελευθερίας του πνεύματος.
Στο κέντρο διασκέδασης η ιστορία κορυφώνεται στη μαγεία του χορού. Το ζευγάρι απολαμβάνει την ομορφιά, που τόσο γενναιόδωρα απλώνει τριγύρω του. Στιγμές – στιγμές νομίζεις ότι χορεύουν σε ένα δικό τους περίκλειστο Σύμπαν, ότι νιώθουν σαν να είναι μόνοι τους. Το ταγκό τους έχει τις δικές τους ξεχωριστές πολύχρωμες πινελιές και σε ξαφνιάζουν. Αλλά η μαγεία του χορού απλώνεται σαν τη φωτιά στην καλαμιά. Οι νέοι και οι νέες δίνουν την εικόνα της ομορφιάς της νιότης. Οι μεγάλοι δεν βιάζονται. Απολαμβάνουν τις εικόνες. Στους ικαριώτικους χορούς – του νησιού της μητέρας της Νατάσας – η απόλυτη ομαδική κορύφωση. Μόνο οι μυημένοι στην γοητεία των χορών αυτών είναι στο …ξέφωτο.
Και μετά η κορύφωση του προσώπου, των δύο προσώπων της γιορτής, το ζεϊμπέκικο του Φώτη και της Νατάσας. Εδώ καθρεφτίζονται οι καρδιές τους – το μπουζούκι βρίσκει το πιο εύφορο έδαφος για να τους πάει στη χώρα των ονείρων τους. Τα σώματα ζυγίζονται στους καημούς της ψυχής τους, στα όνειρα της καρδιάς τους. Οι εκφράσεις του έρωτα και της αγάπης βαδίζουν αγκαλιά με τους στίχους και τις νότες του τραγουδιού. Οι υπάρξεις τους βαθιά γήινες μα και ουράνιες την ίδια στιγμή. Ο Φώτης και η Νατάσα ζουν «τις αγέραστες στιγμές του γάμου τους». Ζουν όλη τη ζωή τους την ημέρα αυτή…
