Του Νίκου Τσούλια
Είχε απέναντί του το πιο δύσκολο ακροατήριο. Παιδιά γυμνασίου που διαρκώς παιδιαρίζουν και έχουν το μυαλό τους στο πότε θα τελειώσει η όλη ιστορία του σχολικού τύπου εκκλησιασμού και έφηβοι λυκείου που άλλοι έχουν βαρύνει από το βάρος των πανελλαδικών εξετάσεων και άλλοι βιώνουν τα προεόρτια των δύσκολων τάξεων που θα ακολουθήσουν και όλος αυτός ο ανατέλλων κόσμος δύσκολα δέχεται τη θρησκευτική εκδοχή της ζωής.
Άλλωστε και ο περίγυρός τους έχει βαστήξει το τυπολατρικό μέρος της πίστης του και όχι την ουσία της˙ όχι η αγάπη δεν βασιλεύει στις καρδιές των ανθρώπων της εποχής ούτε και στις λειτουργίες της κοινωνίας των. Είχε όμως κι αυτός γνώση της νοοτροπίας του ακροατηρίου του˙ ήταν και εκπαιδευτικός σε γυμνάσιο χρόνους πολλούς και βίωνε όλες τις αντιφάσεις και τις ομορφιές της νεολαίας.
«Μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστό;», ρώτησε με εμφαντική απορία μένοντας αρκετή ώρα σιωπηλός σαν να κοίταζε τον καθένα χωριστά περιμένοντας την προσωπική γνώμη ενός εκάστου . Ήθελε να θέσει στην καρδιά της ομιλίας του το πιο καίριο ερώτημα των ημερών. Γιατί ήξερε πολύ καλά ότι τα Χριστούγεννα είναι για τον περισσότερο κόσμο μια γιορτή κοσμική – των φαγητών και των γλυκών, του γλεντιού και της κατανάλωσης – και δεν έχει θρησκευτικό άρωμα. «Τα Χριστούγεννα τα ζούμε στην εκκλησία, εκεί περιμένουμε τη γέννηση του Χριστού». Ήθελε να είναι απόλυτος στα βασικά σημεία θέτοντας προβληματισμό που θα καρποφορούσε στη σκέψη και στο λογισμό των παιδιών.
«Η ουσία του ανθρώπου δεν βρίσκεται στο έχειν και στα υλικά αγαθά, αλλά στο είναι του, στην προσωπικότητά του. Κάθε άνθρωπος έχει τη δική του αξία. Κανένας μας δεν μπορεί να απαξιώνει την προσωπικότητά του. Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ίσοι απέναντι στο Θεό». Έθεσε τον καταναλωτισμό στο εδώλιο του κατηγορούμενου, γιατί ο πολιτισμός μας και η κουλτούρα μας περιστρέφονται στα υλικά αγαθά και στο χρήμα και ξέρει πολύ καλά το πόσο έντονα έχει εγκλωβιστεί ο άνθρωπος σε μια φενακισμένη κατάσταση που τον καθιστά μόνιμο δούλο ενός πάθους, της λατρείας του χρήματος. Τους μίλησε για την αξία των Γραμμάτων, για την καλλιέργεια της ψυχής, για την προαγωγή των πνευματικών αγαθών.
«Να στρέψουμε το βλέμμα της ψυχής μας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο που στις μέρες μας πνίγονται πρόσφυγες, αθώα παιδιά και άνθρωποι του Χριστού μας κάθε ημέρα. Να στηλιτεύσουμε την υποκρισία των ισχυρών του κόσμου που δήθεν κόπτονται για την τύχη των κατατρεγμένων όταν είναι αυτοί μαζί με τις ομάδες του θρησκευτικού φανατισμού που προκαλούν την προσφυγιά και την ανεστιότητα. Είναι αυτοί που προκαλούν τους πολέμους και την πείνα, που υψώνουν τείχη και συρματοπλέγματα για να μην περάσουν στα δικά τους εδάφη. Και ο Χριστός μας πρόσφυγας ήταν στα παιδικά του χρόνια, και η φυγή του από την πατρίδα του ήταν αναγκαία για να σωθεί η ίδια η ζωή του, όπως συμβαίνει σήμερα στα παιδιά που τα καταπίνουν τα κύματα του όμορφου πελάγου μας.
Ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον άνθρωπο από το προπατορικό αμάρτημα. Γεννήθηκε για τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους, για τους αδικημένους και τους καταφρονεμένους του κόσμου όλου. Ο Χριστός θα υπάρξει για τον καθένα μας μόνο αν γεννηθεί στην ψυχή μας, αν φωλιάσει για καλά μέσα μας η αγάπη μας για τον άνθρωπο, αν νοιαζόμαστε για το διπλανό μας, για αυτόν που έχει ανάγκη. Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να είναι μια θεωρητική αξία˙ ή είναι τρόπος ζωής ή είναι μια φτηνή, πολύ φτηνή υποκριτική συμπεριφορά. Να αγωνιστείτε για να γίνετε δημιουργοί της ζωής σας, χωρίς χειραγώγηση από κανέναν. Να αλλάξετε τον κόσμο, να τον κάνετε όμορφο και δίκαιο. Να υπηρετήσετε την αρετή, να φτιάξετε μια κοινωνία της αγάπης και της αλληλεγγύης. Να γεννηθεί ο Χριστός μέσα μας. Όχι, δεν μπορούμε να κάνουμε Χριστούγεννα χωρίς το Χριστό!».
