Ένα Υπουργείο σκορποχώρι!
Του Νίκου Τσούλια
Η εκπαίδευση δοκιμάζεται σκληρά από τις συνεχιζόμενες μνημονιακές εκπαιδευτικές πολιτικές. Τα σχολεία υπολειτουργούν. Δεν διαμορφώνεται καμιά πολιτική ανάπτυξης της εκπαίδευσης˙ αντίθετα ακρωτηριάζονται βασικές εκπαιδευτικές λειτουργίες και συρρικνώνονται πάγιες μορφωτικές και πολιτισμικές όψεις των σχολείων. Τα χρήματα που διατίθενται για τις λειτουργικές δαπάνες των σχολείων δεν επαρκούν ούτε για το φωτοτυπικό χαρτί.
Αλλά δεν είναι μόνο αυτή η μαύρη περιοχή στην εκπαίδευση. Με τη σημερινή αριστεροακροδεξιά συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. έχουμε και άλλα προβλήματα που προκύπτουν απόλυτα από την κυβέρνηση και το Υπουργείο Παιδείας. Το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας με το σύνολο της ηγεσίας του και των στελεχών του υπονομεύει την εκπαίδευση Και να γιατί.
α) Δεν έχουν κανένα σχέδιο για την εκπαίδευση.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. τα τελευταία χρόνια αλλά και ως «Συνασπισμός» παλιότερα δεν είχε ποτέ κανένα συνολικό σχέδιο για την εκπαίδευση. Ίσως γιατί δεν χρειαζόταν, μπορεί να ισχυριστεί κάποιος, αφού ο πολιτικός λόγος του κόμματος αυτού ήταν μόνιμα αντιπολιτευτικός, καταγγελτικός, απορριπτικός και το πολύ – πολύ συνθηματολογικός˙ και αυτό …αρκούσε. Ένα κόμμα που κινείτο στα όρια της κοινοβουλευτικής ύπαρξης, γιατί να έχει πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας, αφού αρκούσε απλά και μόνο να μιλάει γενικά και αόριστα και να κατακεραυνώνει κάθε κυβερνητική πολιτική; Είχε επινοήσει μερικά τσιτάτα της μορφής «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», «παλεύουμε για έναν άλλο Κόσμο, για μια άλλη Ευρώπη» κλπ, τα οποία τα παρουσίαζε ως βασική ιδεολογία και ως πολιτικό όραμα! Αλλά άμα ρωτούσες τι σημαίνουν αυτά, θα διαπίστωνες πολύ εύκολα ότι ήταν «αδειανά πουκάμισα».
β) Δεν είχαν και δεν έχουν ούτε επιμέρους και αποσπασματικές θέσεις για την εκπαίδευση.
Μιλούσαν με γενικές θέσεις, για παράδειγμα, «αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15%, για ενιαίο 12χρονο σχολείο, κατάργηση της ιδιωτικής εκπαίδευσης», αλλά πέραν τούτων δεν παρουσίαζαν ποτέ τίποτα συγκεκριμένο. Έχει καταλάβει κανένας πολίτης τι ακριβώς θέλουν με το Σύστημα πρόσβασης των μαθητών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ή για το Απολυτήριο του Λυκείου ή για την αξιολόγηση; Δεν νομίζω. Και τι προσπαθούν να κάνουν για αντιμετωπίσουν το κενό της πολιτικής τους; Απλά είναι υποχρεωμένοι από το Μνημόνιο, που υπέγραψαν πρόθυμα και με τα δύο χέρια τους και ανεξάρτητα από τα φτηνά τερτίπια του αρχηγού τους, να υλοποιήσουν την εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α. και ταυτόχρονα την περιοριστική πολιτική του ίδιου του μνημονίου. Αλλά πώς να εξειδικεύσουν τις έξωθεν επιταγές όταν αντιμάχονταν μετά ιδεολογικής μανίας το θεσμό του Εθνικού Απολυτηρίου (από τη δεκαετία του 1990) ή την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου (από πάντα…), όταν οφείλουν να συγκρουστούν στο εσωτερικό τους όχι με βάση το πάγιο πεδίο των αντιπαραθέσεων, το «ποιος είναι πιο αριστερός» επί του κομματικού στερεώματος αλλά με βάση το πώς θα εφαρμοστούν μια νεοφιλελεύθερη πολιτική και οι επιταγές του Ο.Ο.Σ.Α.;
γ) Βρίσκονται σε ιδεολογική σύγχυση.
Κάποιοι θεωρούν ότι ασκούν την αριστερή πολιτική τους. Δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι ασκούν απόλυτα νεοφιλελεύθερη πολιτική, γιατί απλά δεν θέλουν να το δεχτούν μόνο και μόνο για λόγους χρησιμοθηρικούς. Είναι δυνατόν να μην προφυλάξουν τα οφέλη της εξουσίας, που τους δόθηκαν τόσο απρόσμενα ως μοναδικό δώρο της κρίσης – δώρο που δεν έχει κανένας άλλος Έλληνας; Άλλοι έχουν κατανοήσει ότι μπορούν να ασκήσουν μια μικρή απόχρωση αριστερής πολιτικής, αλλά το πεδίο αυτό αφορά είτε δευτερεύοντα ζητήματα είτε ζητήματα που συνάπτονται με την εκκλησία και βλέπουν ότι εκεί είναι φράχτης, και ανακρούουν πρύμναν κακήν κακώς. Μάλιστα εδώ τους τραβάει το αυτί ο αρχηγός, ανεξάρτητα από το αν ο κ. Φίλης απορούσε για τη συνέχεια του «άριστα» που τόσο εύκολα είχε κερδίσει. Έτσι είδαμε τον κ. Μπαλτά να έχει κάνει μείζον ζήτημα την αριστεία, τον κ. Φίλη τις σχολικές παρελάσεις, την προσευχή στα σχολεία, το ρόλο των Θρησκευτικών και τον κ. Γαβρόγλου τους διορισμούς των εκπαιδευτικών, τις Πανελλαδικές εξετάσεις κλπ, αλλά εν τοις πράγμασι δεν κάνουν απολύτως τίποτα γιατί βρίσκονται σε αναντιστοιχία με την κοινωνία και επιδίδονται σε δηλώσεις και σε επικοινωνιακά παιχνίδια επί δύο χρόνια. Οι περισσότεροι δεν έχουν καταλάβει ότι η εξουσία υπέρκειται των αφελών ιδεολογημάτων τους, ότι υπηρετούν πιστά τις πάγιες επιταγές της εξουσίας και της άρχουσας τάξης – του δήθεν ταξικού τους εχθρού… Όσοι δεν μπόρεσαν να βιώνουν την πολιτική σχιζοφρένεια και οι οποίοι ήταν πιο αφελείς από τους άλλους – ότι δήθεν θα καταργούσαν τα μνημόνια, ότι θα άλλαζαν την Ευρώπη… – έφυγαν και έκαναν ομάδες επί ομάδων ιδεολογικής καθαρότητας.
δ) Δεν μπορούν να παίρνουν αποφάσεις.
Είναι τόσο εμφανές αυτό το στοιχείο που – κατά τη γνώμη μου – θα μείνει ως μοναδικό παράδοξο στην ιστορία της εκπαίδευσης. Βλέπουμε την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να ανοίγει πολλά ζητήματα της εκπαίδευσης, αλλά δεν έχει πάρει απόφαση για τίποτα! Εννοείται ότι εξαιρείται η απόλυτα αποτελεσματική επίδοσή τους στην τακτοποίηση των κομματικών της στελεχών ακόμα και σε μη πολιτικές θέσεις. (Οι αποσπάσεις εκπαιδευτικών εκτός Υπηρεσιακών Συμβουλίων, για παράδειγμα. έκαναν ρεκόρ και μάλιστα σε περίοδο κρίσης). Έφτασαν στο σημείο να έχουν «έτοιμη πρόταση» για το Εθνικό Απολυτήριο και δεν είχαν στοιχειωδώς προσδιορίσει το πού θα είναι η Επαγγελματική εκπαίδευση ούτε το πώς θα διαμορφώνεται το Απολυτήριο!!! Και κρύφτηκαν πίσω – αν είναι δυνατόν – από το ότι η παρουσιασθείσα πρόταση ήταν του Ι.Ε.Π. και όχι του Υπουργείου! Δηλαδή το Ι.Ε.Π. παράγει τις πολιτικές θέσεις ή κάνει τις επεξεργασίες επί των βασικών θέσεων του Υπουργείου;
ε) Διατρέχονται και χαρακτηρίζονται από υποκουλτούρα δημαγωγίας.
Η δημαγωγία είναι γλυκιά ως πεδίο επιθυμιών και ονειροπολήσεων, ως άσκηση παραπλάνησης και εμπαιγμού. Προσφέρεται για το ξεφάντωμα του κούφιου ρητορικού λόγου και του φτηνού μικροφώνου των προεκλογικών καιρών. Αλλά έχει το τίμημά της, αν χρειαστεί να ασκηθεί πολιτική υλοποίησής της. Τότε το όνειρό της γίνεται εφιάλτης. Το κακό είναι ότι ο εφιάλτης στην περίπτωσή μας αφορά και αυτούς που όχι μόνο δεν έχουν καμιά σχέση με το δημαγωγικό / λαϊκίστικο έκτρωμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά και το αντιμάχονται… Είναι φοβερό, αν συμβεί αυτό που οι δημοσκοπήσεις αποτυπώνουν, να επανέλθει η Ν.Δ. σα να μην έχει συμβεί τίποτα στο πολύ πρόσφατο κυβερνητικό παρελθόν της. Και θα συμβεί αυτό με ένα και μόνο πολιτικό αίτημά της: «Να τελειώνουμε με το λαϊκισμό του κ. Τσίπρα και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.»! Και αν έχουμε αυτή την εξέλιξη, θα έχει καταδειχτεί απόλυτα και ιστορικά η «δημαγωγική φούσκα» ενός κόμματος που αυτοπροσδιοριζόταν ως αριστερό!
Είναι δυνατόν το ίδιο το Υπουργείο Παιδείας να υπονομεύει την εκπαίδευση; Κι όμως συμβαίνει και αυτό στην Ελλάδα της κρίσης, στους καιρούς της παρακμής…
Υ.Γ.
Εκτιμώ ότι αν υπήρχε η ΟΛΜΕ των παλιότερων καιρών, αυτή η πληθωρική δημαγωγία (και ο υπονομευτικός της ρόλος για την εκπαίδευση) του Υπουργείου Παιδείας θα είχε λήξει προ πολλού. Είναι όμως μια απόλυτα προσωπική εκτίμηση και τίποτα περισσότερο…
Γραμματέας της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
